Το βιβλίο του Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» δεν είναι ένα τυχαίο έργο και πρέπει να λάβεις γνώση επί αυτού.
Διάβασα αυτό το βιβλίο πριν 10 χρόνια τυχαία σε μια δανειστική βιβλιοθήκη. «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», η ράχη του ήταν ελαφρώς ξεφτισμένη, ο τίτλος μετά βίας αναγνωρίσιμος. Το πήρα από αντίδραση, πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με πράγματα και ανθρώπους που οι άλλοι δεν προτιμούν και τα αφήνουν στην άκρη με την επιθυμία να ξεχαστούν.
Η κάθε σελίδα έμοιαζε με μια ερώτηση Τί σημαίνει να ζεις ελαφρά; Οι χαρακτήρες ο Τόμας, η Τερέζα, η Σαμπίνα περιπλανιόντουσαν μέσα στην ιστορία σαν ο κόσμος να μην τους άγγιζε σχεδόν καθόλου, αλλά οι αποφάσεις τούς βάραιναν με τρόπο που δεν μπορούσαν πάντα να δουν.
Δεν ήμουν έτοιμη για το πόσα θα ζητούσε αυτό το βιβλίο. Ήταν από εκείνα τα αναγνώσματα που διεισδύουν αθόρυβα στο μυαλό σου και ξαφνικά βλέπεις τη δική σου ζωή μέσα από τον φακό του Κούντερα.
Ας πάρουμε μια γεύση, μια αφορμή για να μελετήσουμε αυτό το μοναδικό έργο.
Μίλαν Κούντερα: «Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται …στην ποιητική μας μνήμη»
Μίλαν Κούντερα – Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
…για τη Σαμπίνα, το να ζει σημαίνει να βλέπει. Η όραση περιορίζεται από ένα διπλό σύνορο: το έντονο φως που τυφλώνει και το απόλυτο σκοτάδι…
…για τον Φράντς, η λέξη φως δε φέρνει στο μυαλό την εικόνα ενός τοπίου απαλά φωτισμένου απ’ τον ήλιο, αλλά την πηγή φωτός αυτή καθ’ αυτή: ένα λαμπτήρα, ένα προβολέα.
Θυμάται οικίες μεταφορές: ο ήλιος της αλήθειας, η εκτυφλωτική λάμψη της λογικής, κ.λ.π.
Το σκοτάδι τον ελκύει, όπως και το φως.
Στις μέρες μας, το να σβήνεις το φως για να κάνεις έρωτα μοιάζει γελοίο, το ξέρει, κι αφήνει ένα μικρό φωτάκι αναμμένο πάνω στο κρεβάτι.
Την ώρα όμως που μπαίνει μέσα στη Σαμπίνα, σβήνει το φως.
Η ηδονή που τον κυριεύει απαιτεί σκοτάδι.
Αυτό το σκοτάδι είναι καθαρό, απόλυτο, χωρίς εικόνες ή οράματα, αυτό το σκοτάδι δεν έχει τέλος, δεν έχει σύνορα, αυτο το σκοτάδι είναι το άπειρο που ο καθένας μας κουβαλάει μαζί του (ναι, όποιος αναζητάει το άπειρο δεν έχει παρά να κλείσει τα μάτια).
Τη στιγμή που αισθάνεται την ηδονή να χύνεται στο κορμί του, ο Φράντς διαλύεται στο άπειρο του σκοταδιού του, γίνεται ο ίδιος το άπειρο.
Η Σαμπίνα δε θέλει να τον κοιτάζει και με τη σειρά της κλείνει τα μάτια.
Γι αυτήν, το σκοτάδι τούτο δε σημαίνει το άπειρο, αλλά μόνον ένα διαζύγιο απ’ αυτό που βλέπει, την άρνηση του ορατού, την άρνηση του να βλέπει….
