Πώς νιώσαμε όταν διαβάσαμε τον Γκαρσία Λόρκα; Η αλήθεια είναι πως η ποίηση σε μετάφραση πάντα χάνει κάτι από την αρχική της χάρη, χάνεται αναπόφευκτα η μητρική γλώσσα ώστε να μπορέσει το έργο να ταξιδέψει. Μια αναπόφευκτη θυσία.
Τα συναισθήματα όταν διαβάζεις την ποίησή του δεν αλλάζουν παρά την έλλειψη της γλωσσικής πηγής του. Είναι σαν να ενώνονται οι κόσμοι μας, σαν ο κόσμος να περιγράφεται με οικείο και κοινό σκοπό. Τα τοπία παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και η αφήγησή του είναι ένα μικρό θαύμα.
Ιδίως αυτή τη φθινοπωρινή περίοδο είναι ότι πρέπει για να γνωρίσετε το μοναδικό έργο του. Ας σας δώσουμε μερικές αφορμές!
Γιατί πρέπει να μελετήσουμε τον «Μέγα Ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφσκι ;
Σταθήκαμε σε δύο ποιήματά του
Σονέτο του γλυκού παραπόνου
Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.
Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα
Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.
Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.
Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.
Κι ο ήλιος μπήκε απ’ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.
