Η τελευταία πράξη ενός θεατρικού εμβλήματος: Το ανυποχώρητο πνεύμα της Έλλης Λαμπέτη.
Το σύγχρονο διαδικτυακό κοινό, γοητευμένο από την αινιγματική παρουσία της Έλλης Λαμπέτη, εμβαθύνει στην ιστορία της ζωής της, ερευνώντας τη βαθιά σχέση της με το θέατρο, τον παθιασμένο και θυελλώδη δεσμό της με τον Δημήτρη Χορν και τη σπαρακτική μάχη με τον καρκίνο που τελικά της στοίχισε τη ζωή. Αναζητούν όχι απλώς τα γεγονότα, αλλά τις αναλαμπές μιας γυναίκας που ενσάρκωνε τη χάρη και το ταλέντο. Οι ταινίες της επανεξετάζονται ως απομεινάρια μιας εποχής όπου το φωτεινό ταλέντο της έλαμψε πιο έντονα, ενώ οι λεπτομέρειες του θανάτου της προκαλούν μια μελαγχολική ευλάβεια. Ωστόσο, σε αυτές τις αναζητήσεις, δεν βρίσκει κανείς απλώς μια βιογραφία, αλλά μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει και να στοιχειώνει, μια μαρτυρία για μια ζωή που έζησε με εξαιρετική ένταση.
Το 1949 η Μαρίκα Κοτοπούλη υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο Ηρώδειο, στην παραγωγή του Εθνικού θεάτρου «Ορέστεια». Εκέινη την περίοδο, τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο για την τεράστια προσφορά της στο ελληνικό θέατρο. Ωστόσο, η Μαρίκα επελεξε να μην κρατήσει το βραβείο για τον εαυτό της. Αντιθέτως, πρότεινε να μεταβιβαστεί ως σύμβολο θεατρικής κληρονομιάς – σκυταλοδρομίας και το χάρισε στην Έλλη Λαμπέτη. Φαίνεται ότι είχε αναγνωρίσει το εσωτερικό φως στο μελαγχολικό βλέμμα της Λαμπέτη, ένα φως που αργότερα θα καθόριζε και θα κυριαρχούσε στην ελληνική θεατρική σκηνή.
Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία συνέντευξη ενός μοναδικού ταλέντου – Βίντεο
Η Έλλη Λαμπέτη και η «Σάρα»
Η Έλλη Λαμπέτη ήταν μια γυναίκα που αντιμετώπιζε τις πιο σκληρές δοκιμασίες της ζωής με μια ήσυχη, αδιάσπαστη αποφασιστικότητα. Η 25η Σεπτεμβρίου του 1980 σηματοδότησε ένα σημείο καμπής στη ζωή της – μια μέρα που θα μπορούσε εύκολα να είχε συντρίψει το πνεύμα της. Τα σωθικά της κάηκαν από τις ακτίνες λέιζερ, μία από τις φωνητικές της χορδές παρέλυσε και έμεινε με ένα γυμνό κρανίο, το οποίο κάλυπτε με ένα μάλλινο σκουφάκι μέχρι να ξαναβγούν τα μαλλιά της. Ήταν μια ειρωνική τροπή της μοίρας για μια γυναίκα που κάποτε είχε δηλώσει: «Πάντα υπερηφανευόμουν για δύο πράγματα στη ζωή μου: το στήθος μου και τα μαλλιά μου. Τα έχασα και τα δύο μέσα σε δέκα χρόνια».
Κι όμως, η Έλλη έχασε τα πάντα εκτός από τη δύναμή της, εκείνο το αόρατο ατσάλι μέσα της που την κρατούσε σε εγρήγορση στις πιο δύσκολες στιγμές. Με ό,τι της απέμεινε από τις φωνητικές χορδές της δεν εγκατέλειψε ποτέ το πάθος της για τη σκηνή. Σχεδίαζε ήδη τον επόμενο ρόλο της, αυτόν της Σάρα, της κωφάλαλης πρωταγωνίστριας στην παράσταση «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» του Mark Medoff. Η πρώτη παράσταση ήταν προγραμματισμένη για τις 11 Μαρτίου του 1981 και η Έλλη ήταν αποφασισμένη να προσδώσει αυθεντικότητα στο ρόλο της.
Βυθίστηκε στην εκμάθηση της γλώσσας των κωφάλαλων με την ίδια θέρμη που έδειχνε πάντα στην τέχνη της. «Θέλω να την μάθω τέλεια», είπε σε έναν δάσκαλο της. «Θέλω οι κωφάλαλοι που με βλέπουν από την πλατεία να ξεχάσουν πως είμαι θεατρίνα και να νομίζουν ότι είμαι κι εγώ κωφάλαλη!».
Το πάθος της Έλλης Λαμπέτη για τη λεπτομέρεια ήταν θρυλικό, ένα χαρακτηριστικό που καλλιεργούσε από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή στα δεκαέξι της χρόνια. Τώρα, στην τελευταία παράσταση της ζωής της, το ίδιο πάθος την οδήγησε στην τελειότητα. Η διαδικασία ήταν αυστηρή – χρειαζόταν ένα χρόνο για να προετοιμαστεί, άλλα ο διαθέσιμος χρόνος ήταν μόνο ένας μήνας. Απτόητη, η Έλλη όρμηξε στον ρόλο, ρίχνοντας κάθε ικμάδα της ύπαρξής της σε αυτόν.
Όταν τελικά έφτασε η πρεμιέρα της «Σάρα», δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένας θρίαμβος. Το κοινό, που γνώριζε τις προσωπικές μάχες που είχε δώσει, σηκώθηκε όρθιο χειροκροτώντας την, τιμώντας την όχι μόνο ως ηθοποιό, αλλά και ως πολεμίστρια που είχε θριαμβεύσει στο άγριο στοιχειό της ζωής. Εκείνο το βράδυ, η Έλλη υποκλίθηκε μπροστά τους, λαμπερή και όμορφη.
Το έργο συνεχίστηκε τον επόμενο χειμώνα, και ενώ το κοινό θαύμαζε την ερμηνεία της, λίγοι μπορούσαν να μαντέψουν ότι παρακολουθούσαν την τελευταία υπόκλιση της Έλλης. Ακόμα και τότε, δεν έδειχνε σημάδια της επικείμενης αποχώρησής της από τον κόσμο. Ο θρυλικός συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις, σε μια στιγμή δέους, δήλωσε: «Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που πέρασε ποτέ από το ελληνικό θέατρο -ίσως από οποιοδήποτε θέατρο».
Ακόμη και σήμερα λείπει μια Έλλη Λαμπέτη, λείπει ακόμη κι αυτό το καλαίσθητο ψεύδισμά της. Αχ, αυτές οι ερωτεύσιμες «ατέλειες»!
Δείτε παρακάτω το θεατρικό απόσπασμα με τη μοναδική Έλλη Λαμπέτη:
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Τα παλαιότερα ελληνικά θέατρα που επιβίωσαν στο σύγχρονο τοπίο της Αθήνας
