Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιαπωνίας έκρινε αντισυνταγματικό έναν ανενεργό νόμο ευγονικής, ο οποίος οδήγησε στην αναγκαστική στείρωση 16.500 ατόμων με αναπηρία μεταξύ των δεκαετιών 1950 και 1990. Η απόφαση-ορόσημο επέβαλε επίσης στην κυβέρνηση να αποζημιώσει 11 θύματα που εμπλέκονται σε πέντε υποθέσεις προσφυγών, σύμφωνα με το BBC.
Ο νόμος για τη στείρωση, που τέθηκε σε ισχύ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1948, είχε ως αποτέλεσμα περίπου 25.000 άτομα να υποβληθούν σε διαδικασίες στείρωσης, με 16.500 από αυτές τις επεμβάσεις να πραγματοποιούνται χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Αν και οι αρχές ισχυρίζονται ότι τα υπόλοιπα 8.500 άτομα συναίνεσαν, οι δικηγόροι υποστηρίζουν ότι εξαναγκάστηκαν λόγω κοινωνικών πιέσεων. Τα θύματα, ορισμένα από τα οποία ήταν μόλις εννέα ετών, υποβλήθηκαν συχνά σε σωματική καταστολή, αναισθησία, ακόμη και εξαπάτηση, όπως επέτρεπε κυβερνητική οδηγία του 1953.
Η απόφαση της Τετάρτης σηματοδοτεί το τέλος μιας παρατεταμένης μάχης για δικαιοσύνη, καθώς τα θύματα ζητούσαν αποζημίωση και επίσημη συγγνώμη από το ιαπωνικό κράτος. Ένας νόμος που ψηφίστηκε το 2019 είχε χορηγήσει αποζημίωση στα εν ζωή θύματα, αλλά πολλοί συνέχισαν να αγωνίζονται για υψηλότερες αποζημιώσεις. Σε τέσσερις από τις πέντε υποθέσεις που είχαν φτάσει στο Ανώτατο Δικαστήριο, η κεντρική κυβέρνηση είχε ασκήσει έφεση κατά των αποφάσεων αποζημίωσης. Η πέμπτη υπόθεση αφορούσε δύο γυναίκες των οποίων οι αξιώσεις είχαν προηγουμένως απορριφθεί λόγω παραγραφής.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η 20ετής προθεσμία παραγραφής δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε αυτές τις αξιώσεις αποζημίωσης, αναγνωρίζοντας ότι πολλά θύματα δεν γνώριζαν για τη στείρωσή τους μέχρι που ήταν πολύ αργά για να προλάβουν τη νόμιμη προθεσμία.
Οι αναγκαστικές στειρώσεις ήταν πιο διαδεδομένες κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από τη μεταπολεμική βρεφική έκρηξη. Πολλά θύματα είχαν σωματικές ή διανοητικές αναπηρίες, προβλήματα ψυχικής υγείας ή χρόνιες ασθένειες όπως η λέπρα. Η ιαπωνική κυβέρνηση αναγνώρισε τη σοβαρή βλάβη που προκλήθηκε σε αυτά τα άτομα, αλλά πολλά θύματα πέθαναν χωρίς να λάβουν την κατάλληλη αποζημίωση.
Ο δικηγόρος Yutaka Yoshiyama, που εκπροσωπεί δύο ενάγοντες, κάλεσε την κυβέρνηση να αναλάβει αποφασιστική δράση προς την κατεύθυνση της συνολικής επίλυσης του ζητήματος. Επέκρινε την Ιαπωνία ότι αγνοεί την “τρομερή ζημία” που υπέστησαν τα θύματα και οι οικογένειές τους. Παρά το γεγονός ότι ο νόμος του 2019 προβλέπει 3,2 εκατομμύρια γιεν (19.800 δολάρια, 15.600 λίρες) σε κάθε επιζών θύμα, για πολλούς, αυτή η οικονομική αποζημίωση υπολείπεται για να αντιμετωπίσει το πλήρες εύρος των δεινών τους.
Από την ψήφιση του νόμου του 2019, περίπου 1.300 άτομα έχουν υποβάλει αίτηση για αποζημίωση. Ωστόσο, ο αγώνας για πολλούς συνεχίζεται, καθώς επιδιώκουν όχι μόνο την οικονομική αποζημίωση αλλά και την ευρύτερη αναγνώριση των αδικιών που υπέστησαν.
«Όταν το έμαθα συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω μητέρα… Μου ράγισε την καρδιά», δήλωσε στο BBC το 2021 η Yumi Suzuki, η οποία γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και την οδήγησε στο να υποστεί βιαίως την στείρωσή της σε ηλικία μόλις 12 ετών. Έχω αντιμετωπίσει διακρίσεις από τότε που ήμουν μικρή, αλλά αυτή ήταν πολύ διαφορετική. Μου ράγισε την καρδιά. Δεν θέλω χρήματα. Θέλω να μάθει ο κόσμος τι μας συνέβη. Για να βεβαιωθώ ότι δεν θα ξανασυμβεί ποτέ. Θέλω τα άτομα με αναπηρία να έχουν ίση μεταχείριση. Δεν είμαστε αντικείμενα. Είμαστε άνθρωποι».
Αρχαίοι ιοί μπορεί να είναι ακόμα βιώσιμοι σε έναν λύκο ηλικίας 44.000 ετών (ΕΙΚΟΝΕΣ)
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το BBC
