Το ποίημα του Σεφέρη είναι ένας διαλογισμός για το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και την ανεξάντλητη αναζήτηση του ανθρώπινου πνεύματος για σύνδεση και νόημα.
Ο Σεφέρης, με την αριστοτεχνική χρήση των εικόνων του, μας μεταφέρει σε ένα αρχαίο λιμάνι – μια μεταφορά για την αναμονή και τη λαχτάρα που καθορίζει μεγάλο μέρος της ύπαρξής μας. Οι φίλοι που έχουν αποδράσει σε μακρινά νησιά και ανοιχτές θάλασσες συμβολίζουν τις αποστάσεις που μεγαλώνουν ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς που αγαπάμε. Το άγγιγμα του ποιητή πάνω στα απομεινάρια των ταξιδιών του παρελθόντος γίνεται μια απελπισμένη έκκληση για ζωτικότητα και σκοπό.
Γιώργος Σεφέρης – «Είναι παλιό το λιμάνι»
Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια
ούτε το φίλο που έφυγε για τ’ ανοιχτά.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν’ αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα
τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.
Τ’ άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία
του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ’ ασφοδίλια.
Μες στ’ ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε
τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.
