Ο Κώστας Καρυωτάκης αν και έζησε πολύ λίγο κατάφερε να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα δίπλα στα μεγαθήρια της νεοελληνικής ποίησης.
Πολλά ποιήματά του Καρυωτάκη έχουν μελοποιηθεί και αυτό χάρη στη λυρική του γραφή.
Τα ποιήματά του ξεφεύγουν από τον έμμετρο στίχο, πράγμα καινοτόμο για την εποχή, αλλά όποτε θέλει τον χρησιμοποιεί με την ίδια μαεστρία. Γλώσσα του είναι η απλή δημοτική και χρησιμοποιεί την καθαρεύουσα ανάλογα με το μήνυμα που θέλει να δώσει.
Τα ποιήματα του μιλάνε για το καθημερινό αδιέξοδο, την αλλοτρίωση του ανθρώπου και τον θάνατο. Η μελαγχολία που προκαλεί στον αναγνώστη είναι και η γοητεία του.
Σοπενχάουερ: «πραγματικός σκοπός της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι να υποφέρει»
7 αποφθέγματα του Καρυωτάκη
1.Μέσ’ από το βάθος τών καλών καιρών, οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Από το ποίημα Νοσταλγίαί
2. Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.
Από το ποίημα η Νύχτα.
3. Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται.
Από το ποίημα η Μυγδαλιά.
4. Η νύχτα μάς εχώρισεν από όσους αγαπάμε, πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.
Από το ποίημα οι Στροφές (στροφή 5).
5. Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα. Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα, και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.
Από το ποίημα Αθήνα.
6. Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται μιαν ώρα που περάσαμε μαζί, σ’ εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται, σ’εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.
Από το ποίημα Όλα τα πράγματά μου έμειναν…
7. Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν ,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτοί χρονολογία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Από το ποίημα Σύμβολα.
Κείμενο: Ηρακλής Μίγδος (Lavart)
Ο Μυριβήλης εξομολογείται: «μες τον ύπνο μας χυμήξανε οι οχτροὶ και μας σφάζανε …»
