Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος προβληματίζεται για τις εσωτερικές του μάχες και τις συζητήσεις με την καρδιά του, εκφράζοντας την επιθυμία για εσωτερική γαλήνη και απομάκρυνση από το χάος της ζωής.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος απευθύνεται στην καρδιά του, προτρέποντάς την να αναζητήσει παρηγοριά και εκτίμηση για την ομορφιά του κόσμου. Τονίζει την αφθονία των ευκαιριών για χαρά και γιορτή, ιδιαίτερα τα βράδια του Σαββάτου, και ενθαρρύνει την καρδιά του να μη χάνει στιγμές αφοσίωσης και ολοκλήρωσης.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα
Ἐν τῷ μεταξύ, κάθε μέρα ἔχω μαλώματα μὲ τὴν καρδιά μου.
«Καρδιά μου», τῆς λέω, «κάνε κι ἐσύ μιὰ ὑποχώρηση
ὑπάρχει τόση ὁμορφιὰ σ’ αυτὸ τὸν κόσμο,
ὑπάρχουν τόσα σαββατόβραδα γιὰ γλέντι,
ἐπιτέλους δὲ χάθηκαν οἱ εὐκαιρίες γιὰ προσήλωση».
«Δὲν ξἐρεις τί ζητᾶς», μοῦ ἀποκρίνεται,
«σὲ χάλασαν οἱ τόσες διαψεύσεις,
σ’ ἔκανε εὔκολο ἡ ἀπελπισία,
ἔπαψες νὰ πιστεύεις πιὰ στὸν ἔρωτα: σὲ κλαίω».
Δὲν ξέρω τί τῆς ἔκανες αὐτῆς τῆς καρδιᾶς
καὶ ξημεροβραδιάζεται μὲ τ’ ὄνομά σου
ὅμως ἐγὼ εἶμαι ἀδύνατος ἄνθρωπος,
ἡ σάρκα μου πεινάει, θέλει νὰ φάει,
τὸ αἷμα μου κρυώνει, θέλει νὰ ζεσταθεῖ.
Νὰ φύγεις ἀπ’ τὴ μνήμη μου καὶ τὴν καρδιά μου.
Σοπενχάουερ: «πραγματικός σκοπός της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι να υποφέρει»
