Ο πρώτος προβολέας πέφτει πάνω σε μία γυναίκα:
«Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απολύτως θεμιτή»
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο κείμενο κάνει εκ των προτέρων φανερές τις προθέσεις του. Φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με μία… αληθινή ιστορία και τις ευθύνες, ιστορικής διάστασης, που κουβαλάει.
Όπου «Β.», βλέπουμε τον Βαγγέλη και όχι κάποιον τυχαίο αλλά το Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η σύγχρονη αυτή τραγική φιγούρα για αρκετές ημέρες είχε συνταράξει μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας τη χρονιά που πέρασε. Το bullying (σχολικός εκφοβισμός) απέκτησε νέο περιεχόμενο, νέες δράσεις αντιμετώπισης του φαινομένου και μία ευρύτερη γνωστοποίηση που οφείλουμε ωστόσο να σημειώσουμε ότι ήρθε πολύ καθυστερημένα στα ελληνικά δεδομένα. Οι χρόνιες πληγές της ελληνικής παιδείας έκαναν την εμφάνισή τους με την πιο αποτρόπαια έκφραση και οι περισσότεροι αναρωτήθηκαν πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε τη βία, μια βία βαθιά ριζωμένη στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο έργο μορφολογικά επικαλείται τη γραφή του Μπ. Μπρεχτ. Οι ήρωες όμως εδώ είναι στυλιζαρισμένοι, με διάχυτα στοιχεία γραφικότητας. Το θύμα «Β.», οι νταήδες συμφοιτητές, οι μικροαστοί γονείς και ένα τυχαίο ζευγάρι από την επαρχία συνιστούν τον καμβά του συγγραφέα. Οι ηθοποιοί σε ρόλους – καρικατούρες αποδίδουν μεν το αστικό τοπίο της καθημερινότητας δεν κατορθώνουν ωστόσο να μεταδώσουν τα μύχια των ανθρώπινων ψυχών. Η διαφορά δυναμικής των ηθοποιών γίνεται φανερή σε διαστήματα που τους βλέπουμε σε όμοιους ρόλους με αποτέλεσμα να διαφαίνεται μια αποσταθεροποίηση της υποκριτικής ισορροπίας.
Οι φωτισμοί απέριττοι, τα σκηνικά αφαιρετικά και τα κοστούμια ταυτισμένα με το πρότυπο ενός εφήβου. Τα πάντα κυλούν σαν αναπαράσταση γεγονότων και η σε περιπτώσεις ευρηματική σκηνοθεσία δεν καταφέρνει να αποφύγει τις μοτιβικές επαναλήψεις και να καλύψει θα λέγαμε εξ ολοκλήρου το κενό της εσωτερικής δράσης. Κάποιες υπερβολές και επιτηδεύσεις στο λόγο ίσως να θολώνουν το μήνυμα που ο θεατής λαμβάνει. Η αποσυμβολοποίηση των ηρώων (που αν και αυτή ήταν η συγγραφική προαίρεση) μοιάζει να προβάλλει μια ηθική διδαχή που φλερτάρει τολμώ να πω με το λαϊκισμό.
Ο «Β.» έχει γενέθλια. Οι «φίλοι» του και εμείς οι «άλλοι φίλοι» του τον περιμένουν για να σβήσει το κεράκι, να του κάνουν πλάκα, να τον χλευάσουν, να τον χτυπήσουν, να τον οδηγήσουν στον θάνατο.
Κείμενο: Χρήστος Φώτης (Lavart)
