Σώμα δύστροπο, οι κινήσεις του θα έλεγε κανείς ότι είναι θηλυκές. Έχει πραγματοποιήσει τα περισσότερα stage dive από κάθε άλλο μουσικό θρύλο. Φυσικά, μιλάμε για τον Iggy «Iguana» Pop. Έναν σοβαρότατο άνθρωπο σε κάθε συνέντευξη και ένα παιδί πάνω στην σκηνή. Ένα παιδί.
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]εννήθηκε στο Μίσιγκαν στις 21 Απριλίου 1947. Μεγάλωσε σε ένα πάρκο για τροχόσπιτα, μαζί με τους γονείς του. Ξεκίνησε να παίζει drums και δημιούργησε την πρώτη του μουσική μπάντα, τους Iguanas. Έπειτα άρχιζε να παίζει τύμπανα για τους Prime Movers, καθώς αγαπούσε την blues μουσική και η μπάντα ανταποκρινόταν πλήρως στα λατρευτά του ακούσματα.
Φίλοι και γνωστοί τον φώναζαν Iguana, έπειτα το άλλαξε σε Iggy Pop.
Αν και λάτρης της blues μουσικής δεν μπορούσε να παραμερίσει το πάθος του για το rock n roll. Γυρνάει στο Μίσιγκαν και επιχειρεί να δημιουργήσει μια δικιά του μπάντα με ξεχωριστή ταυτότητα. Έτσι αφήνει τα τύμπανα και πιάνει το μικρόφωνο. Από το 1967 αρχίζει και δημιουργεί την ιστορία του, με τον κιθαρίστα Ron Asheton τον αδελφό του Scott Asheton και τέλος τον Dave Alexander στο μπάσο. Αυτοί αποτελούσαν τους Psychedelic Stooges, οι μετέπειτα Stooges. Ο ήχος τους ήταν «ακατέργαστος» καθώς χρησιμοποιούσαν οτιδήποτε μη παραδοσιακό για να δημιουργήσουν μουσική. Προσέτρεξαν σε αδεία βαρέλια, ηλεκτρικές σκούπες και πολλά άλλα αντικείμενα (!), μέχρι να καταλήξουν μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα στα κλασικά όργανα. Αυτό είναι και το στοιχείο που διαφοροποίησε τον Iggy Pop σε σχέση με τις άλλες πιο «συντηρητικές» μπάντες της εποχής. Η τρέλα και η αντίθεση σε οτιδήποτε πατροπαράδοτο. Για αυτό άλλωστε άξια πήρε τον τίτλο «ο πατέρας της Punk». Πολλές φορές, η σκηνική του παρουσία ήταν γεμάτη με τόσο πάθος που πέρα από τα αμέτρητα Stage dives το σώμα του Iggy ήταν ματωμένο από χτυπήματα των οπαδών του.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο 1968 είναι η αρχή για ένα μέλλον γεμάτο φήμη και δόξα. Ο πρώτος τους δίσκος, ονόματι Stooges και δυο χρόνια αργότερα, το Fun House. Οι δίσκοι αυτοί αποτελούν την αρχή για αυτό που σήμερα ονομάζουμε Punk και παίξανε καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία του είδους. Καθώς όμως η μάζα δεν ήταν έτοιμη ακόμη για τη μουσική επανάσταση, οι δίσκοι αγνοήθηκαν παρά την βαρύνουσα σημασία που είχαν. Η εταιρία Electra τους αποδέσμευσε και ο Iggy Pop έπεφτε όλο και περισσότερο στο κυκεώνα που λέγεται ναρκωτικά μέχρι που η μπάντα διαλύθηκε.
Από το πουθενά, λίγο καιρό αργότερα κάνει την εμφάνιση του ο David Bowie ως από-μηχανής θεός όπου θεωρεί τον Iggy Pop γνήσιο ταλέντο και του κάνει πρόταση συνεργασίας. Ο Iggy μετακομίζει στην Αγγλία. Με την βοήθεια του David βγάζει τον δίσκο “Raw Power”. Για ακόμη μια φορά ο δίσκος δεν έχει την αναγνώριση που αναμενόταν και η μπάντα διαλύεται για τελευταία φορά έπειτα από το «πέσιμο» του Iggy και πάλι στα ναρκωτικά. Περνάει μια περίοδος όπου ο Iggy κοιμάται στους δρόμους του Hollywood και νοσηλεύεται για σύντομο χρονικό διάστημα σε ψυχιατρική κλινική.
Ήταν τότε όπου ο David Bowie για ακόμη μια φορά τον επισκέπτεται και του προτείνει να τον ακολουθήσει στο επερχόμενο tour του το οποίο εν τέλει είχε τεράστια επιτυχία. Το 1977 κυκλοφορούν τα Lust for life και The Idiot.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ερικές μετέπειτα επιτυχίες του θα είναι τα «New Values» (1979), «Soldier» (1980), «Party» (1981), «Zombie Birdhouse» (1982). Αυτή που ξεχώρισε ήταν το «Blah blah blah» (1986), όπου έγινε συνεργασία με τον παλιό του πλέον φίλο David Bowie.
Στην δεκαετία του ΄90 πολλές μπάντες κάνουν cover κομμάτια του Iggy όπως οι Guns N Roses και οι R.E.M
Αυτή ήταν μια συνοπτική βιογραφία του μουσικού «θρύλου» I.P. Θα μπορούσα να συντάξω σελίδες ολόκληρες για την πολυτάραχη ζωή αυτής της μοναδικής προσωπικότητας, καθώς και για τις δημιουργίες του σε μεταγενέστερη εποχή ύστερη του ΄90, όμως τα 70s και τα 80s ήταν οι περίοδοι που ήταν και οι σημαντικότερες.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Μ[/dropcap]ια απορία που είχα πάντα παλαιότερα είναι, πως γίνεται αυτός ο κύριος 67 χρονών κάθε φορά που βγαίνει στην σκηνή να έχει την ενέργεια ενός 25χρονου. Ίσως να είναι κάτι το μοναδικό. Άλλωστε αυτός είναι ο Iggy Pop. Ένα παιδί παγιδευμένο σε σώμα ηλικιωμένου που πολύ απλά έχει ξεχάσει ότι έχει μεγαλώσει.
Κείμενο: Γιάννης Πέγιος (Lavart)
Σχέδιο: Γιάννης Γκέρτσιος (Lavart)
