Το έργο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ συχνά αμφισβητούσε τα συμβατικά όρια, προσφέροντας μια μοναδική προοπτική για την ανθρώπινη υπόσταση και τις περιπλοκές των συναισθημάτων.
Η ποιήτρια παλεύει με τον δισταγμό να φανταστεί ή να τολμήσει, υπονοώντας μια αίσθηση ανασφάλειας ή φόβου μπροστά στο άγνωστο. Ο έρωτας απεικονίζεται ως σύντροφος, γεννημένος από τη λαχτάρα, και μαζί, ο ομιλητής και ο έρωτας βυθίζονται στη μελαγχολία του χρόνου.
Η καταληκτική έκκληση προς το Άγνωστο να “στεφανώσει” τον ομιλητή και να του στερήσει περισσότερα υποδηλώνει την επιθυμία για μεταμόρφωση και επιβίωση μέσα από συνεχείς προκλήσεις. Το ποίημα περιηγείται στα θέματα της ευγνωμοσύνης, της ενδοσκόπησης, της αβεβαιότητας και της σύνθετης αλληλεπίδρασης μεταξύ αυτού που λείπει και αυτού που απομένει.
33 ερωτικές δεσμεύσεις του Σεφέρη προς στην αγαπημένη του Μαρώ από τις επιστολές του
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ – Από τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης», εκδ. Καστανιώτης, 2011
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω
όλες οι ικανότητές μου
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου ‘χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο
για να επιζήσω.
