Η υποκριτική μέθοδος του Day-Lewis, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τις διδασκαλίες του Στανισλάφσκι, ξεπερνά την απλή απεικόνιση – περιλαμβάνει μια βαθιά, μεταμορφωτική εμβάπτιση στους χαρακτήρες που αναλαμβάνει, θολώνοντας συχνά τις γραμμές μεταξύ του ηθοποιού και του ρόλου.
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και η μέθοδος υποκριτικής του: Ένα αφιέρωμα σε ένα πραγματικό φαινόμενο
Η υποκριτική τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο, όπως την αναγνωρίζουμε σήμερα, ξεκίνησε στη Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα και στην αυγή του 20ού αιώνα. Μία από τις κομβικές προσωπικότητες πίσω από αυτήν την επανάσταση, γνωστή σε μεγάλο βαθμό μόνο ονομαστικά σε ηθοποιούς και σκηνοθέτες, είναι ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι. Ωστόσο, η επίδραση του Στανισλάφσκι στον κόσμο της τέχνης, και κατά συνέπεια σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεπερνά αυτή των χιλιάδων άλλων.
Πριν από τον Στανισλάφσκι και το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, οι ηθοποιοί εκπαιδεύονταν στους τρόπους και στην απαγγελία. Τα συναισθήματα μεταφέρθηκαν μέσω στερεοτυπικών κινήσεων που διδάσκονταν στη σχολή, που περιελάμβαναν ξιφασκία και φωνητική εκπαίδευση. Ο Στανισλάφσκι, μαζί με τους συναδέλφους του, μεταμόρφωσαν τον ηθοποιό στη μορφή που αναγνωρίζουμε σήμερα. Το σύστημά του εισήχθη στην Αμερική και μέσω του κινηματογράφου, με αξιόλογους ερμηνευτές όπως ο Μάρλον Μπράντο και ο Αλ Πατσίνο, μάθαμε να βλέπουμε αυθεντικά ανθρώπινα συναισθήματα στη σκηνή.
Ο Daniel Day-Lewis, που συχνά θεωρείται ένας από τους καλύτερους μαθητές του Stanislavsky, προέρχεται από μια αγγλο-ιρλανδική οικογένεια με εβραϊκή κληρονομιά. Μεγαλωμένος στο Νότιο Λονδίνο, υιοθέτησε διαφορετικές προσωπικότητες για να περιηγηθεί σε δύσκολες γειτονιές. Η υποκριτική και η ξυλουργική, μαζί με το πάθος για το ψάρεμα, έγιναν οι ασχολίες της ζωής του.
«Τον είδα για πρώτη φορά στο «Το αριστερό μου πόδι». Ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε από τη μοίρα και την κοινωνία να παραμείνει ένα σκουπίδι, μια εκροή της εξελικτικής διαδικασίας. Εκείνος, φτύνοντας τις λέξεις, περπατώντας χρησιμοποιώντας μόνο το αριστερό του πόδι, αρνιόταν να δεχτεί αυτό που οι άλλοι πίστευαν για αυτόν. Η δυνατή μύτη, τα φρύδια, το πέτρινο πρόσωπο, οι νευρικές κινήσεις. Ένας ήρωας.
Πήρα και διάβασα το ομώνυμο βιβλίο της Κρίστι Μπράουν. Εκεί μέσα, βρήκα για άλλη μια φορά τον άντρα που είχα δει στην οθόνη. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είχε καταφέρει να ενσαρκώσει τον Μπράουν άψογα.
Τότε δεν ήξερα ότι ο Ντέι Λιούις δεν έπαιζε τους ρόλους του. Γίνεται ο ρόλος του», είχε δηλώσει ο Stanislavsky για τον Daniel Day-Lewis.
Ο Daniel Day-Lewis, γνωστός για τις μεταμορφωτικές του ερμηνείες, έχει γίνει συνώνυμο της μεθοδικής υποκριτικής — μια τεχνική βαθιά ριζωμένη στις διδασκαλίες του Konstantin Stanislavsky. Η επιρροή του Stanislavsky στην προσέγγιση του Day-Lewis στην υποκριτική είναι εμφανής σε όλη την καριέρα του.
Στα πρώτα στάδια του ταξιδιού του στην υποκριτική, ο Ντέι Λιούις διακρίθηκε μέσω της σχολαστικής προετοιμασίας και της δέσμευσης να γίνει ένα με τους χαρακτήρες του. Ο πρώτος του σημαντικός ρόλος στο “The Unbearable Lightness of Being” έθεσε τα θεμέλια για τη μέθοδό του, καθώς βυθίστηκε στον χαρακτήρα για οκτώ μήνες. Αυτή η αφοσίωση έγινε σήμα κατατεθέν της τέχνης του.
Η μέθοδος Day-Lewis έφτασε σε νέα ύψη στο “My Left Foot”, όπου υποδύθηκε τον Christy Brown, έναν άνδρα με εγκεφαλική παράλυση. Πριν από τα γυρίσματα, ο Ντέι Λιούις σύχναζε σε μια κλινική στο Δουβλίνο για να παρατηρήσει άτομα με παρόμοιες καταστάσεις. Κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, ζούσε σε αναπηρικό καροτσάκι, έτρωγε με το πόδι του και επέπληξε ακόμη και τους βοηθούς παραγωγής που προσπαθούσαν να τον σηκώσουν – μια ενσάρκωση του χαρακτήρα του ακόμα και έξω από το βλέμμα της κάμερας. Αυτή η μέθοδος του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ και σηματοδότησε μια καμπή στον τρόπο που οι ηθοποιοί προσέγγισαν τους ρόλους τους.
Η δέσμευσή του συνεχίστηκε σε ταινίες όπως το “The Last of the Mohicans”, όπου όχι μόνο μεταμορφώθηκε σωματικά μέσα από έντονες προπονήσεις, αλλά έμαθε επίσης να επιβιώνει στην άγρια φύση κυνηγώντας και ψαρεύοντας.
Στο «The Name of the Father», υιοθέτησε μια ιρλανδική προφορά τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής, περνώντας μια εκτεταμένη περίοδο σε συνθήκες κράτησης για να απεικονίσει αυθεντικά τον Gerry Conlon. Αυτή η καθηλωτική προσέγγιση, έδειξε την ακλόνητη δέσμευσή του στους χαρακτήρες που υποδύθηκε.
Ίσως η κορύφωση της μεθόδου υποκριτικής του Ντέι Λιούις ήρθε με την ερμηνεία του Αβραάμ Λίνκολν στο «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αφιέρωσε ένα χρόνο στην προετοιμασία, εμβαθύνοντας σε εκτενή έρευνα, απομνημόνευση ομιλιών και συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες μακιγιάζ για να πετύχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα. Η δέσμευσή του να κατανοήσει τον χαρακτήρα σε βαθύ επίπεδο συνέβαλε στην απόκτηση ενός ακόμη Όσκαρ.
Παρά τις διακρίσεις, η μέθοδος υποκριτικής του Day-Lewis δεν είναι χωρίς προκλήσεις. Κατά τη διάρκεια της ερμηνείας του ως Άμλετ το 1989, ισχυρίστηκε ότι είδε το φάντασμα του νεκρού πατέρα του στη σκηνή. Αυτό το περιστατικό, σε συνδυασμό με την επακόλουθη αποφυγή του για το θέατρο, απεικονίζει το δυνητικό ψυχολογικό κόστος της πλήρους ενσάρκωσης ενός χαρακτήρα.
Η αφοσίωσή του στην αυθεντικότητα και το συναισθηματικό βάθος των ερμηνειών του έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην τέχνη της υποκριτικής.
10 ηθοποιοί του Χόλιγουντ που άλλαξαν εαυτό για να υποδηθούν ένα ρόλο έξω από τα νερά τους
