Στην παράσταση «Το Παγκάκι»
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] πραγματικός έρωτας έχει εχθρούς, και είναι δύσκολο να εκφραστεί στην πιο αγνή και ανέγγιχτη εκδοχή του. Το ίδιο ισχύει και με τα όνειρα, αφού αυτά, συχνά επισκέπτονται την πραγματικότητα παραμορφωμένα, διαστρεβλώνοντας τις εντολές που επιτάσσει η ρίζα και η αρχή τους. Ο προβληματισμός, λοιπόν, γύρω από το ανεκπλήρωτο του έρωτα και των ονείρων ενσαρκώθηκε, πάνω στο σανίδι του Vis Motrix Performance Studio.
Δύο πρόσωπα, ένας άντρας και μία γυναίκα, συναντιούνται τυχαία σε ένα παγκάκι. Η συνομιλία που ακολουθεί είναι ταυτόχρονα και μία αναδρομή στο παρελθόν του καθενός, ένα παρελθόν που κινούνταν υπό τον ζυγό της φραγμένης επιθυμίας και δε δραπέτευσε στιγμή από τον χώρο των στερεοτύπων. Στη διάρκεια της κουβέντας θα ειπωθούν άπειρα ψέματα, τα οποία σταδιακά θα υποχωρήσουν, παραδίδοντας τα ηνία σε ένα «δια των ψεμάτων» αληθινό συμπέρασμα: Είναι ο έρωτας, το αίσθημα εκείνο που πρέπει να είναι αυτόνομο, να απαλλάσσεται από μικροαστικά κελεύσματα, και να διαχωρίζει την υπόστασή του από την… καθωσπρέπουσα συζυγική ζωή και την ανασφάλεια που κυριαρχεί. Ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν εξάγεται τόσο μέσα από το σενάριο της παράστασης, αλλά προκύπτει από την γλυκά υπερβολική, θα λέγαμε, ερμηνεία των Ιωάννα Τζίκα και Αλέξανδρου Κώχ. Και ίσως για αυτό, η επίσκεψη στον ζεστό χώρο του Vis Motrix, θα ήταν μία καλή επιλογή.
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
