Στην ποίηση, το χιόνι αποτελεί ένα πολύπλευρο σύμβολο, αντιπροσωπεύοντας την ομορφιά, την αγνότητα και τη μαγεία, ενώ εξερευνά βαθιές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας.
40 αποφθέγματα του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ: «Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή»
Οι ποιητές συχνά απεικονίζουν το χιόνι ως ένα παρθένο, λευκό πέπλο, που συμβολίζει την αθωότητα και προσφέρει έναν καμβά για την τέχνη της φύσης. Η ηρεμία που συνοδεύει το χιόνι παρομοιάζεται με μια στιγμή συλλογισμού, δημιουργώντας μια γαλήνια ατμόσφαιρα που πνίγει τους ήχους. Ωστόσο, παρά την ομορφιά του, συμβολίζει την παροδικότητα της ζωής και προτρέπει την αξιοποίηση του παρόντος. Τα χιονισμένα τοπία μπορούν να προκαλέσουν μια αίσθηση απομόνωσης, παρέχοντας ένα σκηνικό για θέματα μοναξιάς και ενδοσκόπησης.
Το χιόνι είναι έναυσμα νοσταλγίας που αναπολούμε για περασμένους χειμώνες. Στη ρομαντική ποίηση, οι νιφάδες χιονιού συμβολίζουν τη μοναδικότητα και την ευθραυστότητα της αγάπης. Ωστόσο, το χιόνι μπορεί επίσης να μεταφέρει σκληρές πραγματικότητες, συμβολίζοντας προκλήσεις ή αντιξοότητες. Αυτά είναι τα ποιήματα που ξεχωρίσαμε για το χιόνι:
Το χιόνι, Γιάννης Ρίτσος
Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.
Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.
Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.
Νίκος Καρούζος
Κι αν χιονίζει στο πνεύμα
κι αν κρυώνουν οι μεγάλες ιδέες
ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει.
Κώστας Καρυωτάκης – Το χιόνι
Τι καλά που ‘ναι στο σπίτι μας τώρα που έξω πέφτει χιόνι!
Το μπερντέ παραμερίζοντας τ’ άσπρο βλέπω εκεί σεντόνι
να σκεπάζει όλα τα πράγματα, δρόμους, σπίτια, δένδρα, φύλλα.
Πόσο βλέπω μ’ ευχαρίστηση μαζεμένη τόση ασπρίλα.
Όμως, κοίτα, τουρτουρίζοντας το κορίτσι εκείνο τρέχει.
Τώρα στάθηκε στην πόρτα μας, ψωμί λέει πως δεν έχει,
πως κρυώνει, πως επάγωσε…
Έλα μέσα κοριτσάκι,
το τραπέζι μας εστρώθηκε κι αναμμένο είναι το τζάκι!
Τσέζαρε Παβέζε
(Στην C από τον C..)
Εσύ ,
κατάστικτο χαμόγελο
στο παγωμένο χιόνι –
του Μάρτη άνεμε,
μπαλέτο κλαδιών
που χορεύουν στο χιόνι,
στενάζεις κι αστράφτουν
τα μικρά σου «όχι » –
λευκόποδη ελαφίνα
χαριτωμένη ,
θα μπορούσα να μάθω
ακόμα
τη διαβατική χάρη
όλων των ημερών σου
την αιθέρια δαντέλα
όλων των δρόμων σου –
το αύριο είναι παγωμένο
κάτω στον κάμπο –
εσύ, κατάστικτο χαμόγελο,
εσύ, γέλιο αστραφτερό.
Μίλτος Σαχτούρης, Χιόνι
«Χιόνι ποὺ πέφτει ἔξω!
σὰν παγοπώλης τοῦ θανάτου
ὁ Θεὸς
μὲ κόκκινα ἀπ᾿ τὸν πυρετὸ
τὰ μάτια
Καπνὸς θεοῦ στὴ στέγη
οὐρλιάζει ἡ γυναίκα
στὸ κρεβάτι
σὰν παγωμένο περιστέρι
χιόνι ποὺ πέφτει ἔξω!»
Αντρέι Ταρκόφσκι: Στο τέλος, για τον άνθρωπο όλα καταλήγουν στην ικανότητα να αγαπάει
