Ο Μπρετ Ίστον Έλις, γεννημένος στις 7 Μαρτίου 1964, είναι Αμερικανός συγγραφέας γνωστός για την επιδραστική συμβολή του στη σύγχρονη λογοτεχνία.
Ο Μπρετ Ίστον Έλις μεγαλωμένος στο Sherman Oaks της Καλιφόρνια, ο Ellis αναδείχθηκε σε λογοτεχνική αίσθηση τη δεκαετία του 1980 με τη δημοσίευση του αμφιλεγόμενου και πρωτοποριακού μυθιστορήματός του “Less Than Zero” (1985). Αυτό το ντεμπούτο έργο, που γράφτηκε ενώ ο ίδιος ήταν ακόμα στο κολέγιο, παρείχε μια ωμή και αδυσώπητη απεικόνιση της εύπορης νεολαίας του Λος Άντζελες που περιηγείται στις υπερβολές και το ηθικό κενό της δεκαετίας του 1980.
Γνωστός για τα σκοτεινά σατιρικά και συχνά μηδενιστικά θέματά του, ο Έλλις έχει αμφισβητήσει σταθερά τα συμβατικά πρότυπα στη λογοτεχνία. Η εξερεύνηση της ρηχότητας και της ηθικής παρακμής της σύγχρονης κοινωνίας, ιδιαίτερα στα ανώτερα στρώματα, του έχει αποφέρει τόσο ένθερμους θαυμαστές όσο και σφοδρούς επικριτές.
Πέρα από τις λογοτεχνικές του αναζητήσεις, ο Έλλιςέχει επιχειρήσει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το podcasting. Το μυθιστόρημά του “The Rules of Attraction” (1987) μεταφέρθηκε σε ταινία το 2002 και έχει εργαστεί σε διάφορα σενάρια. Ο Ellis φιλοξενεί επίσης ένα δημοφιλές podcast, το “Bret Easton Ellis Podcast”, όπου συμμετέχει σε ειλικρινείς συζητήσεις με καλεσμένους, συζητώντας για τον πολιτισμό, τη δημιουργικότητα και τις πολυπλοκότητες της σύγχρονης ζωής.
Παρόλο που το έργο του Μπρετ Ίστον Έλις έχει αντιμετωπιστεί με διαμάχες και πολωμένες απόψεις, δεν υπάρχει αμφιβολία για τη σημαντική επίδρασή του στη σύγχρονη λογοτεχνία και την ατρόμητη εξερεύνηση των σκοτεινών πλευρών της κοινωνίας, καθιστώντας τον μια εξέχουσα και διαχρονική προσωπικότητα των αμερικανικών γραμμάτων.
Απόσπασμα Λευκός του Μπρετ Ίστον Έλις, μετάφραση Ιωάννα Χονδρού (εκδ. Οξύ)
«Κάποια στιγμή τα τελευταία χρόνια -δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε ακριβώς- άρχισε να με βασανίζει μια αφόρητη και παράλογη ενόχληση, απ’ ό,τι θυμάμαι αρκετές φορές μέσα στην ημέρα. Με ενοχλούσαν πράγματα τόσο ασήμαντα φαινομενικά, τόσο διαφορετικά απ’ ό,τι με απασχολούσε συνήθως, που έπρεπε να πάρω βαθιές ανάσες για να διώξω την αηδία και τη σύγχυση που μου προκαλούσε η ανοησία άλλων ανθρώπων, κι αυτό με είχε ξαφνιάσει.
Κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον άνθρωπο από μια σειρά λέξεων που είχαν γραφτεί βιαστικά σε μια μαύρη οθόνη Ενήλικες, γνωστοί και άγνωστοι που έσπευδαν να εκφράσουν στα κοινωνικά δίκτυα τις απόψεις τους και τις κρίσεις τους, τις αλόγιστες ανησυχίες τους, πάντα με την ακλόνητη βεβαιότητα πως έχουν δίκιο. Κάθε ανάρτηση, κάθε σχόλιο και κάθε μήνυμα στο Tweeter φαινόταν να εκφράζει μια τοξική συμπεριφορά, ασχέτως αν αυτό ίσχυε πράγματι ή όχι. Εκείνος ο θυμός ήταν κάτι καινούργιο για μένα, κάτι που δεν είχα ξαναζήσει – και συνδυαζόταν με μια ανησυχία, με μια καταπίεση.
Κάθε φορά που σέρφαρα στο διαδίκτυο, είχα την αίσθηση πως αντί να λέω απλά τις σκέψεις μου για κάτι, έκανα κάποιο λάθος. Αυτή η ιδέα ούτε που θα μου περνούσε απ’ το μυαλό πριν από δέκα χρόνια -ότι δηλαδή μια άποψη μπορούσε να θεωρηθεί λανθασμένη κίνηση- αλλά σε μια κουλτούρα οργής και πόλωσης, άνθρωποι μπλοκάρονταν λόγω των απόψεών τους, άνθρωποι δεν ακολουθούνταν γιατί οι άλλοι ερμήνευαν ό,τι έλεγαν μ’ έναν μάλλον ανακριβή τρόπο.
Οι φοβισμένοι άρχισαν να κρίνουν αμέσως όλο τον χαρακτήρα κάποιου από ένα προκλητικό ή προσβλητικό μήνυμα και εξαγριώνονταν. Πολλοί δέχονταν επιθέσεις και διαγράφονταν από φίλοι γιατί υποστήριζαν τον «λάθος» υποψήφιο. Ήταν λες και κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον άνθρωπο από μια σειρά λέξεων που είχαν γραφτεί βιαστικά σε μια μαύρη οθόνη.»
O Zαρατούστρα του Νίτσε: «Το κράτος ψεύδεται σε όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού»
