Κάποιοι στέκονται εναντίον του Chris Rock, κάποιοι εναντίον του Will Smith και κάποιοι καταφέρνουν να μπλέξουν ακόμα και την πατριαρχία και καταφέρονται εναντίον και των δύο.
Προσωπικά είμαι ΥΠΕΡ και των δύο. Μια χαρά. Εξηγούμε με απλά λόγια.
1. Ο Rock έκανε χιούμορ. Άκομψο χιούμορ; Άκομψο. Συμβαίνει. Το χιούμορ, σε έναν ελεύθερο κόσμο δεν έχει όρια. Και ο κόσμος της πολιτικής ορθότητας, κάποια στιγμή, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα φάει τον ίδιο του τον εαυτό και το παρατηρήσαμε χθες. “Μαύρος να τουφεκάει μαύρο”.
2. Ο Smith είχε μια πολύ φυσιολογική αντίδραση. Μου προσέβαλλες τη γυναίκα; Σε γ****α. Ακόμη και αν το έκανε ύστερα από δική της σύσταση ή παράπονο, έδρασε σαν άνθρωπος που υπηρετεί την τραγικότητα των συναισθημάτων του. Και ας μην ισχυριστούν ορισμένοι ότι αυτό είναι που γεννάει και τους φόνους και τους βιαστές. Ας αφήσουμε τα αστεία στους κωμικούς. Αυτά που αγαπάς τα υπερασπίζεσαι με τα ένστικτά σου ακόμα και αν είσαι πιο αδύναμος από τον χ,ψ αντίπαλο. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει σκληρό ξύλο σε αυτόν που τράβηξε μια τούφα από τη γυναίκα που αγαπώ ή τον κολλητό μου φίλο.
Τώρα.. όσοι καθηγητάδες δημοσιογραφίας, όσοι υποψήφιοι διδάκτορες τμημάτων και όσοι δημοσιοσχετίστες της κακιάς ώρας προβάλλουν τη δήθεν εκπολιτισμένη άποψη ότι ο Will Smith θα έπρεπε να αποχωρήσει χαιρετώντας τους συναδέλφους του ή να βγάλει έναν λόγο για τον ρατσισμό που υφίστανται οι μειονότητες και άλλα τέτοια ρομποτίστικα, νεοδυτικά, χτισμένα στα πρώτα έτη της γνωστικής – συμπεριφορικής, τους εύχομαι κουράγιο.
Γιατί όσο σκατένιος και άφυλος και να έχει γίνει ο κόσμος, ποτέ δε θα παραδοθεί στην καύση των ενστίκτων του. Δε γίνεται. Νομοτελειακά.
Γενικά, τη γλιτώσαμε επειδή ήταν και οι 2 μαύροι. Ελπίζω να το ξέρουμε αυτό, ναι;
Well done , ξανά και στους 2. Αν τους είδα μπροστά μου, αυτό θα τους έλεγα. Και επειδή είναι τυπάδες και οι 2, τα έχουν ήδη βρει. Να μου το θυμηθείτε. Συμβαίνουν αυτά. Ή αλλιώς, θα ήταν πιο φυσιολογικό να συμβαίνουν περισσότερο συχνά.
