Δυο μάσκες

Η υγεία πάνω απ’ όλα! Μ’ αυτό μεγαλώνεις, αυτό ακούς παντού τριγύρω. Ευχή ανέξοδη, γενική, αόριστη. Σαν ελπίδα και επίκληση να κατεβαίνει μια νεράιδα και να σε ακουμπά με την μαγική μπαγκέτα που κρατάει στα χέρια και η “υγεία” να ανανεώνεται. Θα την δεχόμουν την ευχή, την δέχομαι δηλαδή, όταν έχει πρόταση ευθύνης, συμβουλή, παρότρυνση.

“Να τρως μετρημένα, να περπατάς, να αθλείσαι, να κόψεις το ποτό, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, τις άπειρες ώρες περιήγησης στο διαδίκτυο, τις εξαρτήσεις.” Στο τέλος αυτών τον υπενθυμίσεων ταιριάζει. “Η υγεία πάνω απ’ όλα, φίλε” και συνεχίζει η προτροπή. “Να διαβάζεις κανένα βιβλίο, να ηρεμείς, να γαληνεύεις, να βοηθάς τον φίλο, τον συνάδελφο, τον γνωστό, αλλά και τον άγνωστο. Που πεινάει, που είναι άνεργος, που είναι στο κρεβάτι του πόνου, καθηλωμένος. Για λίγο ή μόνιμα. Που είναι στην κούτα, στην είσοδο μιας οικοδομής, τα βράδια”. Εκείνα που εσύ κοιμάσαι, ζεστά, γιατί είσαι υγιής και είπαμε, δεν είπαμε; “Η υγεία πάνω απ’ όλα”! Η δική σου, μόνο. Άντε, βαριά βαριά και των γνωστών. Πού πήγε το νοιάξιμο, η αλληλεγγύη, το πιάσιμο του χεριού, η παρηγορητική κουβέντα; Δίνεις κομματικά πρόσημα στις λέξεις; Εκεί κατάντησες;

Όλα τα παραπάνω, στον δυτικό κόσμο, τον προοδευτικό, τον πολιτισμένο. Πάει καιρός που, σε ένα ντοκιμαντέρ για μια φυλή τσιγγάνων στην Ινδία, είδα πως τους είχε ανατεθεί η “εργασία” του να διώχνουν ποντίκια από αγρούς. Για ένα (1) δολάριο την ημέρα, αυτό. Η τροφή τους περιείχε και τρωκτικά, μοιραία. Θεωρείται υπέργηρο μέλος τους όποιος περνάει τα πενήντα χρόνια. Λογικό. Δεν επεκτείνουμε την σκέψη σε άλλες φυλές “τρίτων” χωρών ή σε κράτη αφρικανικά και ασιατικά, με παιδική πορνεία, εργασία και μετακόμιση κάθε 3-4 μήνες από τα πρόχειρα παραπήγματα, μαζεύοντας σε έναν μπόγο τα υπάρχοντα, λόγω μουσώνων ή πλημμύρων. Αναπτυσσόμενες τις λένε οι κυριλέδες, για να μην προσβληθούν οι άνθρωποι που τους κυνηγάν θεοί και δαίμονες. Μία υποκρισία πίσω από όμορφες λέξεις. Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική. Είναι χιλιάδες οι αναφορές περί συνθηκών διαβίωσης, χορεύοντας ανάμεσα σε χαλάσματα, με βόμβες και σφαίρες που σφυρίζουν δίπλα σε παιδιά πολέμου διαρκούς, σε γυναίκες βιασμένες, σε πατεράδες πρόσφυγες.

Δεν είμαι θιασώτης της άποψης που λέει “να νιώθεις τύψεις για τα δεινά του πλανήτη, επειδή γεννήθηκες στην δυτική του γωνιά”. Την θεωρώ υποκριτική. Όμως, δεν μπορεί να μην βλέπεις, ειδικά στην εποχή του παγκόσμιου ιστού, να μην εκτιμάς, να μην αναθεωρείς ενδεχομένως, αξίες και ιδανικά. Οι ιστορικές σου αναφορές, ως ανθρώπου απογόνου άλλων που μόχθησαν, πολέμησαν και θυσιάστηκαν για ελευθερία, γνωρίζοντας πως η υγεία σκέτη δεν είναι κάτι σημαντικό, είναι άλλος ένας οδηγός αναστοχασμού. Εντάξει, γυρίζω στο πρόσταγμα του καιρού…

Η υγεία πάνω απ’ όλα!

Αλλά, ξέρεις κάτι, υγεία σωματική μονάχα; Χωρίς υγεία πνεύματος; Ψυχής; Να είσαι όρθιος, αρτιμελής, αλλά να απλώνεις το χέρι σου πέρα από εκεί που φτάνει; Να το βάζεις στην τσέπη του συνανθρώπου; Να πατάς επί πτωμάτων για να ανελιχθείς στην ιεραρχία; Να βουτάς τη σκέψη σου σε βρώμικους υπονόμους απόλαυσης και να χάνεται κάθε μέτρο ισορροπίας; Η υγεία πάνω απ’ όλα. Ποια υγεία απ’ όλες; Πόσες μάσκες χρειάζονται για τα προστατευτείς και να προστατέψεις τους διπλανούς, που έχουν ως “υποκείμενο νόσημα” το να είναι πιο αδύναμοι από σένα; Θα σου πω. Δύο μάσκες χρειάζεσαι. Δυο μονάχα…

Ας μιλήσουν οι στίχοι:

Τρίτη, 18 Ιανουαρίου, 2022