Το ρεσιτάλ που θα δώσει τη Δευτέρα στο Ηρώδειο είναι sold out από τις αρχές Αυγούστου. Όταν την Τετάρτη η Εθνική Λυρική Σκηνή διέθεσε επιπλέον τριακόσια εισιτήρια, εξαντλήθηκαν αμέσως.
Καθόλου παράξενο εφόσον μιλάμε για τον Γερμανό τενόρο Γιόνας Κάουφμαν, ο οποίος και στην εμπορική επιτυχία είναι μαθημένος και στην ενδελεχή μελέτη των ερμηνειών του από κοινό και κριτικούς. Οι πολυάριθμες βραβεύσεις του έχουν επίσης την εξήγησή τους: οφείλονται στις ποικίλες δυνατότητες της φωνής του (λυρική και δραματική ταυτόχρονα), στο ευρύ ρεπερτόριό του (από Βέρντι μέχρι Βάγκνερ και γαλλικές όπερες) και στις υποκριτικές του ικανότητες, που δίνουν νέα υπόσταση σε κλασικούς ρόλους.
Το ντεμπούτο του στη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης το 2006, ως Αλφρέντο στην «Τραβιάτα», ήταν η αιτία που χαρακτηρίστηκε «νέος βασιλιάς των τενόρων», όμως ο Γιόνας Κάουφμαν γεννήθηκε το 1969 στο Μόναχο, ως δευτερότοκος γιος ενός ασφαλιστή και μιας νηπιαγωγού. Ο πατέρας του είχε μεγάλη συλλογή δίσκων κλασικής μουσικής, την οποία ο Κάουφμαν αγάπησε τόσο, ώστε συμμετείχε σε χορωδίες και παρακολούθησε μαθήματα πιάνου από μικρός. Μέχρι και σπουδές στα μαθηματικά εγκατέλειψε προκειμένου να σπουδάσει τραγούδι στο Hochschule für Musik und Theater του Μονάχου.
Η πορεία του έκτοτε είναι σταθερά ανοδική, ο Γιόνας Κάουφμαν ωστόσο δεν αρέσκεται αποκλειστικά στην επιτυχία: έχει ηχογραφήσει όπερες μη εμπορικές, όπως οι «Τρεις ευχές» του Καρλ Λέβε και «Βαμπίρ» του Χάινριχ Μάρσνερ, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει δίσκο με τα παραγνωρισμένα lieder του Φραντς Λιστ, ενώ μνημονεύει συχνά τους δασκάλους του, όπως ο βαρύτονος Μάικλ Ρόουντς, που τον ξαναέμαθε να τραγουδάει σωστά όταν κάποτε αντιμετώπισε πρόβλημα με τη φωνή του.
Λίγα χρόνια αφότου είχε εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής, ο Κάουφμαν, στο πρώτο του ρεσιτάλ στο Ηρώδειο (που πραγματοποιείται με χορηγία της Rolex), θα ερμηνεύσει με την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και υπό τη διεύθυνση του Γιόχεν Ρίντερ άριες από όπερες των Πουτσίνι, Βέρντι, Μπιζέ, Μασκάνι, Μασνέ και Τζορντάνο. Ενα ζήτημα με τα ρεσιτάλ, βέβαια, είναι η καλλιτεχνική αποσπασματικότητα που ενίοτε τα χαρακτηρίζει· όπως πάντως είχε δηλώσει ο Κάουφμαν στην «Κ» (3.11.2020):
«Αν οι ερμηνείες μας δεν έχουν αλήθεια μέσα τους, ο κόσμος δεν θα ταυτιστεί και δεν θα υποφέρει μαζί μας. Απλώς θα βλέπει ένα ακόμη παραμύθι. Αλλά από τη στιγμή που καθιστούμε τους χαρακτήρες ανθρώπινους και τα προβλήματά τους αληθινά, τότε μόνο θα το νιώσουν και οι θεατές, θα συνδεθούν και θα βιώσουν μαζί μας το αφήγημα ενός έργου».
