Η Marvel επιστρέφει δυναμικά, ο Άντονι Χόπκινς παίρνει Όσκαρ και o Μπέργκμαν παραμένει καθηλωτικός, σε μια άνιση μα απολαυστική κινηματογραφική εβδομάδα.
Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα την επιστροφή του Χόλιγουντ στην κανονικότητα, από την κυκλοφορία μιας νέας ταινίας της Marvel: Για πάνω από μια δεκαετία, ο κινηματογραφικός κολοσσός είναι συνεπής στο ραντεβού του τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο, και το 2020 ήταν η πρώτη χρονιά που το στούντιο δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει ούτε μία παραγωγή. Σε αντίθεση με τους μεγάλους ανταγωνιστές της, η Marvel κράτησε κλειστά τα χαρτιά της και δεν έκανε διαθέσιμες τις ταινίες της στο διαδίκτυο, περιμένοντας υπομονετικά για την πλήρη κινηματογραφική εμπειρία – και επιτέλους θα μπορέσει να εξαργυρώσει την υπομονή της, με την “Μαύρη Χήρα” της Σκάρλετ Γιόχανσον.
…και φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα όταν έχουμε κυκλοφορία της Marvel, οι υπόλοιπες εταιρίες κάνουν πίσω, αφήνοντας τη βασίλισσα του box office να «παίξει» μόνη της – συνεπώς, οι υπόλοιπες κυκλοφορίες της εβδομάδας είναι κάπως χαμηλοτέρων τόνων, με τον οσκαρικό «Πατέρα» του Άντονι Χόπκινς να ξεχωρίζει.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Μαύρη Χήρα (Black Widow)
2021 – σκην. Cate Shortland με τους Scarlett Johansson, Florence Pugh, David Harbour
Η Μαύρη Χήρα της Σκάρλετ Γιόχανσον έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 2010, και από τότε, η μαυροφορεμένη υπερπράκτορας αποτελεί σταθερό δευτεραγωνιστή σε κάθε υπερηρωική παραγωγή της Μάρβελ. Σήμερα, η Νατάσα Ρομανόφ αποκτά επιτέλους τη δικιά της ιστορία, σε μια φαντασμαγορική περιπέτεια σε παγωμένα ρωσικά σκηνικά. Παρά το ερμηνευτικό μεγαθήριο που ονομάζεται Σκάρλετ Γιόχανσον, η Μαύρη Χήρα του MCU ήταν πάντοτε υπερβολικά ανέκφραστη και στωική για να αποτελέσει ενδιαφέρουσα ηρωίδα, και σε συνδυασμό με τον “prequel” χαρακτήρα του φιλμ, οι πρώτες αντιδράσεις θέλουν το “Black Widow” να αποτελεί ένα άγευστο και απογοητευτικό filler.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
O Πατέρας (The Father)
2020 – σκην. Florian Zeller με τους Anthony Hopkins, Olivia Coleman
Ο 83χρονος Άντονι Χόπκινς αποτελεί πυλώνα του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα, έχοντας αδιάκοπη παρουσία τόσο σε ευαίσθητα δράματα όσο και σε δημοφιλή μπλοκμπάστερ. Με τον περσινό «Πατέρα», ο Χόπκινς έλαβε το δεύτερό του Όσκαρ, για την σπαρακτική ερμηνεία του ως ένας αυταρχικός και περήφανος πατριάρχης που χάνει σιγά σιγά τις αναμνήσεις του. Σε μια χρονιά που το τακτ επέβαλλε την βράβευση του αδικοχαμένου Τσάντγουικ Μπόουσμαν, η ερμηνεία του Χόπκινς στο ψυχοπλακωτικό δράμα του Φλόριαν Ζέλλερ ήταν τόσο ανυπέρβλητη, που του χάρισε το αγαλματίδιο τσακίζοντας τα προγνωστικά – η έκπληξη δε ήταν τόσο μεγάλη, που ο ίδιος ο Χόπκινς κοιμόταν την ώρα της απονομής, βγάζοντας τον ευχαριστήριο λόγο του την επόμενη μέρα, μέσω διαδικτύου.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Ονειρομπελάδες (Drømmebyggerne)
2020 – σκην. Kim Hagen Jensen με τους Caroline Vedel, Mia Lerdam
Ο Δανός Kim Hagen Jensen εμπνέεται από τις σύγχρονες τάσεις στο δυτικό animation για να κατασκευάσει ένα καλοπροαίρετο κινούμενο σχέδιο με ενδιαφέρον κόνσεπτ: Η μικρή Μίννα ανακαλύπτει έναν τρόπο να επηρεάζει τα όνειρα των άλλων, και χρησιμοποιεί αυτή τη δύναμη για να πάρει εκδίκηση από τη θετή της αδελφή.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Νίκος Καρούζος – Ο Δρόμος για το Έαρ
2020 – σκην. Γιάννης Καρπούζης με τον Δημήτρη Καταλειφό
Θρυλικός Έλληνας ποιητής του προηγούμενου αιώνα και αριστερός αγωνιστής, ο Νίκος Καρούζος άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο εγχώριο φιλολογικό σκηνικό, αλλά παραμένει σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό. Σε αυτό τον πειραματικό συνδυασμό ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, ο Δημήτρης Καταλειφός ενσαρκώνει έναν αναστατωμένο ερευνητή που προσπαθεί να κατανοήσει τη ζωή, το μυαλό και το έργο του μεγάλου ποιητή, σε ένα ονειρικό, υπαρξιακό ταξίδι.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (L’Année dernière à Marienbad)
1961 – σκην. Alain Resnais με τους Delphine Seyrig, Giorgio Albertazzi
Ισχυρό δείγμα του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού ρεύματος, το ιταλογαλλικό φιλμ του 1961 μένει πιστό στην ασάφεια και το σουρεαλισμό της εποχής, ακολουθώντας έναν άντρα και μια γυναίκα που περιηγούνται σε ένα επιβλητικό ξενοδοχείο. Μπλέκοντας τα όνειρα με τη φαντασία, το μεγαλειώδες γκόθικ θεατρικό του Αλέν Ρεσνέ αποτελεί μια πολυτελή ποιητική πανδαισία και «τερματίζει» τον ευρωπαϊκό πειραματισμό της δεκαετίας του ‘60.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κραυγές και Ψίθυροι (Viskningar och rop)
1972 – σκην. Ingmar Bergman με τους Harriet Andersso, Κari Sylwan, Ingrid Thulin
Το «Αφιερωμα Μπέργκμαν» της Wierd Wave συνεχίζεται, με μια ακόμη επανέκδοση. Από την τελευταία περίοδο του σκηνοθέτη, το «Κραυγές και Ψίθυροι» είναι ένα εκθαμβωτικό δράμα εποχής: Όταν η Άγκνες αρρωσταίνει θανάσιμα, οι δύο αδελφές της την επισκέπτονται στην πολυτελή της έπαυλη και τα κρυφά, καταπιεσμένα συναισθήματά τους βγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια.
Διαβάστε ακόμη:
Κείμενο: Χρίστος Δημητρίου (Lavart)
