Λίγο BDSM, λίγο Strap on και τ’ αγόρι μου. Το φαινόμενο Damiano David.

Maneskin, Damiano David και η καθολική ηδονή.

Ω, ναι! Η φετινή Eurovision έκανε το θαύμα της και γέννησε τα απωθημένα της καραντίνας, καθώς η κυρά Σούλα αγνάντευε καθημερινά τον κύριο Μπάμπη με τη χιαστί παντόφλα και τις «τρελές» σεξουαλικές απαιτήσεις του, που δημιουργούν πονοκέφαλο επ’ άπειρον στον γυναικείο της οργασμικό εγκέφαλο, αναθάρησε ψυχή τε και σώματι όταν εθεάθη επί σκηνής ο Damiano David.

Ένας Ιταλός με κολλητά δερμάτινα ρούχα και άσπρες, σφιχτές ραφές που θυμίζουν δεσίματα κορσέ, κάτι από παλιό Ιταλό ζιγκολό πολυτελείας. Βλέμμα πολλά υποσχόμενο και βαμμένο, όπως και το νύχι (Ο Ozzy Osbourne των Black Sabbath το έκανε 40 χρόνια πριν, wake up Σούλα μου). Γλωσσίτσα που τρεμοπαίζει σε κάθε κοίταγμα και τακούνια ψηλότερα από όσο μια γυναίκα νοικοκυρά μπορεί να αντέξει. Η σκηνική του παρουσία τραβάει τα βλέμματα, αναμφίβολα. Νομίζω, ότι η μη εύκολη πρόσβαση στη σεξουαλική πράξη κατά τη διάρκεια της καραντίνας τον μετέτρεψε σεξουαλικά εν είδη αυθεντίας.

Η παρουσία του αποπνέει μια βαθιά σαδομαζοχιστική essence που η Σούλα από το τίμιο Παγκράτι ζητά και επιθυμεί. Άσχετα αν ο κύριος Μπάμπης από το επίσης τίμιο Παγκράτι πασχίζει για την παροχή βασικών σεξουαλικών αγαθών. Η κυρία Σούλα προσπαθεί να σκέφτεται τα extreme κόλπα, ώστε να αφυπνιστεί η κοιμωμένη καύλα. O κύριος Μπάμπης μετά από τόσα χρόνια δε διαθέτει την κατάλληλη προσέγγιση και χάνει στα σημεία. (Οbviously)

Τα ναρκωτικά, οι καταχρήσεις και το ζαλιστικό βλέμμα του Damiano είναι αρκετά για την κυρά Σούλα που ηδονίζεται περιφρονητικά εναντίον του συζύγου της. Αντίθετα, όταν ο κύριος Μπάμπης γίνεται στουπί από το αλκοόλ καταλήγει άξεστος και βλάχος. Ω θεοί!

Βέβαια, κυρία Σούλα μου, η φαντασίωση πολλές φορές είναι καλύτερη από την πραγματικότητα∙ «Sad But True», όπως λένε και οι Άγιοι Metallica.

Οι άντρες, από την άλλη, απόρησαν, πώς γίνεται οι γυναίκες να ποθούν έναν άντρα που βάφεται και φοράει φούστες. Δεν κατανοούν ότι οι γυναίκες αγαπούν περισσότερο τις φούστες από τις σοβρακοφανέλες. Η φούστα και τα τακούνια κερδίζουν στα σημεία, είτε τα φοράει ο Σάκης Ρουβάς ή ο Damiano David . (Αχ βρε Σάκη, μα όλα ελληνικά πια;)

Ο Έλληνας κάγκουρας εκ Μπουρναζίου, πίνοντας το τελευταίο του αλογίσιο αναβολικό, κατηγόρησε τον Damiano David για χαμηλή τεστοστερόνη. Έπειτα, βάζοντας στη διαπασών τραγούδια λαϊκών αοιδών που έχουν αποδημήσει πρόωρα εις Κύριον από καταχρήσεις, ενοχλείται που η κοπέλα του ενθουσιάζεται ερωτικά από ένα «πρεζάκι». Μα τους δώδεκα θεούς και τους δώδεκα αποστόλους, τι μας έτυχε; Να υπάρχει τόση πολλή τεστοστερόνη γύρω μας και να μην απλώσει το χέρι του να πάρει λίγη και ο Damiano.

Η ηδονή, της ηδονής, η ηδονή, ω ηδονή

Αυτός ο άκρατος ηδονισμός που εκπέμπει ο Ιταλός αoιδός δεν είναι πρωτόγνωρος στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Υπήρχε ανέκαθεν. Ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Τον Αρίστιππο, μαθητή του Σωκράτη, τον Αρθούρο Ρεμπώ, τον Τζιμ Μόρισον, τον Μέριλυν Μάνσον;

Αχ κατακαημένη Σούλα, όταν ο ακραίος ηδονισμός δε δημιουργεί και δεν ακμάζει την τέχνη δε συγχωρείται εύκολα. Εάν είσαι ο Μόρισον, ο Ρεμπώ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, σου συγχωρούν τον ακραίο βίο και λογίζεται ιδιαιτέρως ωφέλιμος για την τέχνη. Μολαταύτα, όταν περιορίζεσαι στην ακρότητά σου, τότε ολοκληρώνεις σύντομα τον κάλλιτεχνικό σου βίο και γίνεσαι καλλιτεχνική καρικατούρα.

Αφού αντιληφθήκατε το ύφος αφ’ υψηλού που διαθέτω και το πώς τα γραφόμενά μου αποτελούν κομμάτι της πολιτιστικής αυθεντίας, θα κρίνω και τη φωνή του Damiano. Ακούγοντας το single «La paura del Buio» (από τον δίσκο TEATRO D ‘IRA) καθίσταται σαφές ότι διαθέτει τη ροκ φωνή που απαιτείται. Διαθέτει τη σκηνική παρουσία που μαγνητίζει τα βλέμματα και την αισθητική του αρχαίου ρωμαϊκού πορνείου, η οποία δεν είναι τόσο ξένη ιστορικά, εάν λάβουμε υπόψιν τα ρωμαϊκά όργια των προγόνων του.

Καθώς λοιπόν οι μελλοθάνατοι μας χαιρετούν, (Χαίρε Καίσαρ!) σκέφτομαι πως η καλλιτεχνική «παρτούζα» Maneskin μπορεί να απασχολήσει στο μέλλον ή να εξαφανιστεί στο άπειρο όπως τόσα πράγματα γύρω μας. Φυσικό επακόλουθο της εποχής μας, όπου δε γίνονται εύκολα άλμπουμ αλλά μόνο εφήμερα one night singles.

Ούτως ή άλλως, τον τίτλο των κακών αγοριών στη μουσική σκηνή θα τον έχουν πάντα οι μεταλλάδες και οι κλασικοί ροκάδες (sorry guys). Οι υπόλοιποι τρέχουν για να γευτούν λίγη δόξα. Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, κοινώς, και αποδεκτό, βεβαίως – βεβαίως.

Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβανόμαστε ότι τα κακά αγόρια, τα πρόστυχα, τα χαμένα στον σκοτεινό, ψυχοπροβληματικό δρόμο του «Άλαν Πόε» αρέσουν. Οφείλεται στο ότι το γυναικείο ένστιχτο ενδόμυχα αγαπάει τα κακά παιδιά, διότι ως γνωστόν έχει γεννηθεί για να τα σώσει και να τα βάλει στον ίσιο μακάριο δρόμο. Ελεήστε θεόν και δαίμονα, αναγνώστες, θα δούμε ακόμη πολλά.