Σελιδοδείκτης: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, του Νίκου Καζαντζάκη
«Αδερφέ μου, είπε, είσαι πιο καλός, πιο αγνός, πιο κοντά στο Χριστό από μένα. Δε σε δέρνουν δαιμονικές φωνές εσένα και βρίσκεις πιο απλά και πιο σίγουρα τη στράτα. Ό,τι εγώ χρόνια παιδεύτηκα να φτάσω και δεν το ‘φτασα, εσύ το φτάνεις μ’ ένα ήσυχο, αλαχάνιαστο βήμα. Και η θυσία η δικιά σου έχει αξία μεγάλη· γιατί έχεις σπίτι αρχοντικό και πατέρα άρχοντα και πλούτη κι όνομα· εγώ δεν έχω τίποτα. Θυσιάζω στο Θεό το τίποτα· κι όμως ακόμα βασανίζουμαι για να κάμω κι αυτή την τιποτένια θυσία. Όπως ο γέροντάς μου, ο πάτερ Μανασής, είχα κι εγώ, ο παρακεντές, σχέδια μεγάλα· δε με χωρούσε το μαντρί μου, δε με χωρούσε το χωριό, λαχτάριζα να πω, λέει, σ’ ένα μεγάλο καράβι, να πάω στην άκρα του κόσμου, να βρω τη λύτρωσή μου. Θαρρούσα πως ο Άγιος Τάφος είναι μακριά πολύ, στην άκρα του κόσμου, και καταφρονούσα το σβώλο αυτό της γης όπου μ’ έριξε ο Θεός… Μα τώρα κατάλαβα· ο Χριστός είναι παντού, τριγυρίζει απόξω από το χωριό μας, χτυπάει την πόρτα μας, στέκεται και ζητιανεύει απόξω από την καρδιά μας. Φτωχός, πεινασμένος, άστεγος είναι ο Χριστός στο πλούσιο τούτο κεφαλοχώρι, όπου ζουν και βασιλεύουν οι Αγάδες, οι Λαλάδες, οι παπα – Γρηγόρηδες. Φτωχός, κι έχει και παιδιά που πεινούνε. Ζητιανεύει, χτυπάει τις πόρτες και τις καρδιές, και τον διώχνουν από πόρτα σε πόρτα, από καρδιά σε καρδιά»
Επιλογή: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Εκδόσεις: Καζαντζάκη
