Kevin Coyne: Ένας λιλιπούτειος… Μουσικός Γίγαντας

Η μουσική αποτελεί, για πολλούς από μας, ένα αέναο ταξίδι. Ανακαλύπτουμε, συνεχώς, καινούργιους ήχους που αντανακλούν, διαφορετικά ο καθένας, στην ψυχή μας. Στο τέλος, κοιτώντας το “απόσταγμα”, βλέπουμε ότι μένουν λίγοι καλλιτέχνες στους οποίους επιστρέφουμε πάντοτε, αναζητώντας τη συντροφιά τους σε καλές ή άσχημες στιγμές μας. Για μένα, την πρώτη θέση αυτής της κατηγορίας καταλαμβάνει ο Kevin Coyne.

Το Eastbourne Ladies αποτέλεσε το πρώτο μου “ραντεβού” με τον βραχύσωμο rocker. Οι εισαγωγικές νότες στην κιθάρα μαζί με τους πρώτους στοίχους που αφηγούνταν η ορμητική και πολύχρωμη φωνή του, συνθέτουν μια μελωδία που είναι αδύνατον να ξεχαστεί. You’re always on your own, sitting on those seaside chairs on your own, everybody there just passes you by… Βουτώντας, ωστόσο, κανείς στην δισκογραφία του αντικρίζει έναν πραγματικό… ωκεανό. Πάνω από τριάντα άλμπουμ αποτελούν την μουσική του παρακαταθήκη. Μιλάμε για μια ασταμάτητη μουσική διαδρομή από το 1969 έως και το 2004, όταν άφησε την τελευταία του πνοή. Σε αυτή, συναντάμε από τραγούδια αγάπης (Marlene) και μελαγχολίας (English Rose) εως Country-Folk ήχους (I Want My Crown) και σκληρές στιγμές της καθημερινότητας (Fat Girl).

Παράλληλα, η ίδια του η ιστορία αποκαλύπτει μια περίπλοκη μορφή ενός καλλιτέχνη, που δεν σταμάτησε ποτέ να εξερευνά και να έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις πτυχές της ζωής. Δεν προξενούν, άλλωστε, καμία έκπληξη τα παραπάνω αν αναλογιστούμε ότι ο Kevin Coyne ήταν απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Joseph Wright, ενώ εν συνεχεία σπούδασε ζωγραφική και γραφιστική. Ωστόσο, ήταν η πρώτη του δουλειά που θα ταρακουνήσει συνθέμελα την προσωπικότητά του. Για τρία χρόνια, θα εργαστεί στην ψυχιατρική κλινική του Whittingham˙ στην δουλειά του χρησιμοποιούσε τη μουσική τόσο σαν θεραπευτικό μέσο, όσο και για να εκφράζει τα βιώματα και τις σκέψεις του. Οι στιγμές που έζησε και οι εικόνες που αντίκρυζε αποτέλεσαν το καύσιμο για να «ανάψει» η μουσική πλευρά του. Έτσι, το 1969 υπογράφει το πρώτο δισκογραφικό του συμβόλαιο.

Kevin Coyne at his home — Ο Kevin Coyne σε ρόλο ζωγράφου

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1971 ο φρόντμαν (και είδωλο) των Doors, Jim Morrison, φεύγει πρόωρα από τη ζωή. Η Elektra Records, στην αναζήτηση του αντικαταστάτη του, καταλήγει στον Kevin Coyne, ως τον ιδανικό. Ο ίδιος θα αρνηθεί τον ρόλο, απαντώντας χαρακτηριστικά: «Ποτέ δε μου άρεσαν τα δερμάτινα παντελόνια!». Αργότερα, σε αντίστοιχη ερώτηση που του έγινε, διευκρινίζει τον πραγματικό λόγο που δεν δέχτηκε την πρόταση. Οι δισκογραφικές δεν νοιάζονταν ποτέ για τον μουσικό˙ το οικονομικό κενό του Morisson ήταν το μόνο που έπρεπε να καλυφθεί. Κανένα συναίσθημα πουθενά.

Η δεκαετία του ‘80 θα βρει τον Kevin Coyne μετανάστη στη Νυρεμβέργη, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τα προβλήματα αλκοολισμού που αντιμετώπιζε. Εκεί, παντρεύεται και κάνει τρία παιδιά, ενώ ταυτόχρονα, θα ανθίσει μια διαφορετική καλλιτεχνική του πλευρά. Γράφει συνολικά έξι βιβλία (τρία από τα οποία στα γερμανικά), αρκετά ποιήματα ενώ ασχολείται και με την ζωγραφική. Μάλιστα, πολλοί από τους πίνακές του αποτελούν σημείο αναφοράς για τους λάτρεις της τέχνης μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, συνεχίζει την μουσική του καριέρα, μέχρι το 2004, όταν φεύγει από τη ζωή, ταλαιπωρούμενος από πνευμονική ίνωση. Η ανήσυχη ζωή και ο κυνικός του χαρακτήρας έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στα τραγούδια του, τα οποία αποτελούν οδηγό ζωής για τον καθένα μας.