Ο Gabriele Galimberti διηγείται ιστορίες από το Μιλάνο της πρώτης καραντίνας, μέσα από το project του «Inside Out»
«Ανακαλύπτω μια διάσταση την οποία δεν είχα βιώσει ποτέ πριν». «Για έναν καλλιτέχνη, είναι θεμελιώδες το να συνεχίσει να δουλεύει, ώστε να ρέουν οι ιδέες». «Η ησυχία και οι άδειοι χώροι κάνουν τα πάντα γύρω σουρεαλιστικά». Μερικές φράσεις που ακούμε συχνά τον τελευταίο χρόνο, ο οποίος υπήρξε δύσκολος και ψυχοφθόρος (και δε λέει να τελειώσει). Η καραντίνα ήταν -και είναι- μια συνθήκη για την οποία κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος. Παρόλα αυτά, ο καθένας μας προσπάθησε με το δικό του τρόπο να την κάνει πιο υποφερτή.
Ανάμεσα στους τομείς που επλήγησαν από το καθολικό lockdown, ήταν η τέχνη, σε όλες τις μορφές της. Ωστόσο, ταυτόχρονα ήταν εκείνη στην οποία όλοι καταφύγαμε για να αναζητήσουμε μια παρηγοριά, μια ανάταση, μια ανακούφιση. Και πολλές υπήρξαν οι περιπτώσεις καλλιτεχνών που… δεν το έβαλαν κάτω.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και αυτή του Gabriele Galimberti. Ο Ιταλός φωτογράφος παρά την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ιταλία κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος του κορονοϊού, αποφάσισε να συνεχίσει να δουλεύει, φέρνοντας το μέσα… έξω. Έτσι, φωτογράφισε 14 κατοίκους του Μιλάνου, μία από τις πρώτες πόλεις που τέθηκαν σε καραντίνα παγκοσμίως, ενώ η συνεργάτης του Gea Scancarello τους πήρε συνέντευξη μέσω τηλεφώνου, προκειμένου να διηγηθούν τις δικές του «ιστορίες καραντίνας».
Εφόσον ο ίδιος δεν μπορούσε να μπει στα σπίτια τους, τηρώντας παράλληλα όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, ο Galimberti άφηνε απ’ έξω τον απαραίτητο εξοπλισμό για τη φωτογράφιση. Στη συνέχεια, καθοδηγούσε τα μοντέλα του ως προς τη σωστή τοποθέτηση του φωτισμού και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να στηθούν και να ποζάρουν. «Τα αντικείμενα (της φωτογράφισης) έγιναν και βοηθοί» δήλωσε χαρακτηριστικά ο φωτογράφος σε συνέντευξή του.
Μέσα από το project, ο Galimberti επιδίωξε να απεικονίσει τις αποστάσεις που είχαν δημιουργηθεί λόγω της καραντίνας και του εγκλεισμού. Γι’ αυτό και επέλεξε να φωτογραφήσει τους ανθρώπους αυτούς μέσα στον προσωπικό τους χώρο, πάντα όμως ιδωμένους μέσω αυτής της αναπόφευκτης απόστασης. Τα πορτρέτα τους εμφανίζονται μέσα από τα παράθυρα, τις πόρτες και τις τζαμαρίες των σπιτιών, τα οποία αφενός λειτούργησαν σαν έτοιμες κορνίζες, αφετέρου ήρθαν να τονίσουν το ρόλο τους ως μέσο δίαυλο με τον έξω κόσμο.
Όλα τα πορτρέτα είναι μετωπικά και μοιάζουν σαν πραγματικά έργα τέχνης, που κρέμονται στις γειτονιές του Μιλάνου. Παράλληλα, μέσω του έντονου τεχνητού φωτισμού, ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο των φωτογραφιών του Galimberti, συμβολίζουν ίσως το αυτόφωτο του χαρακτήρα μας. Με άλλα λόγια, υπενθυμίζουν τη μοναδικότητα του καθενός από εμάς, κάνοντας ταυτόχρονα μια διακριτική αναφορά στη σημασία της ατομικής ευθύνης και της προστασίας πρώτα του εαυτού μας και έπειτα και των γύρω μας, συνθέτοντας έτσι τις «ιστορίες καραντίνας».
Επιπλέον, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Cortona on the Move, ο Gabriele φωτογράφισε ανθρώπους που συνέχισαν να εργάζονται στα καταστήματα με είδη πρώτης ανάγκης, μέσα στο χώρο εργασίας τους, πάντα εξ αποστάσεως και με το σύνθημα «Support your local bussinesses».
Αναμφίβολα, μέσα από τις φωτογραφίες του, ο Gabriele Galimberti κατόρθωσε να αποτυπώσει, με πορτρέτα οικεία, που ενέχουν και μια εσωτερικότητα, το ευρύ φάσμα των συναισθημάτων και των φόβων που εκφράστηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Το κείμενο συντάχθηκε από τη Μαρίλη Αγάθου (Lavart)
