Σελιδοδείκτης: Το καφενείο στην άκρη του κόσμου, του Τζων Στρελέτσκι

Σελιδοδείκτης: Το καφενείο στην άκρη του κόσμου, του Τζων Στρελέτσκι
«Κάθε μέρα σκοτωνόμουνα στη δουλειά, κι ύστερα πάσχιζα να ισοσκελίσω την απουσία ελεύθερου χρόνου προσφέροντας κάτι σε μένα. Κατά την άποψή μου ήταν μια πολύ εύλογη στάση ζωής.»
Όταν είχα δουλέψει ολόκληρο το σαββατοκύριακο, έλεγα στον εαυτό μου ότι μου άξιζε ένα καινούργιο ρούχο, ή μια σύγχρονη ηλεκτρική συσκευή ή ένα κομψό έπιπλο. Επειδή όμως δούλευα διαρκώς, σπάνια είχα χρόνο να απολαύσω τα πράγματα που μου πρόσφερα γι’ αντάλλαγμα. Όταν είχα επισκέψεις, μου έλεγαν πόσο τους άρεσε το σπίτι μου, εγώ όμως ήμουνα πολύ σπάνια εκεί για να το απολαύσω.»
Ένα βράδυ, αφού είχα ελέγξει μια στοίβα λογαριασμούς, που είχαν και πάλι καταπιεί το μεγαλύτερο μέρος του μηνιάτικου, έπεσα στο κρεβάτι και κοίταζα το ταβάνι. Ήμουνα έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Έβλεπα πως η ζωή περνούσε από δίπλα μου, έτρωγα τις μέρες μου με μια δουλειά που δε σήμαινε για μένα τίποτα, και πάσχιζα να αποζημιωθώ γι’ αυτό αγοράζοντας πράγματα, που στην πραγματικότητα δεν ήταν σημαντικά.»
Τα πράγμα ήταν ακόμα πιο ζοφερά επειδή διαπίστωνα πως έπρεπε να δουλεύω μέχρι τα εξήντα μου. Μόνο ως συνταξιούχος θα μπορούσα να κάνω και πάλι αυτό που θα ήθελα εγώ. Ήταν ένα φριχτό συναίσθημα».