Τα βιβλία είναι ο ανθός της ψυχής μας όμως η αλήθεια είναι πως μερικά απ΄ αυτά αν δεν τα διαβάσεις την κατάλληλη χρονική περίοδο γλυκοχαράζει στο βάθος μια κατάθλιψη.
Οι ακόλουθοι λογοτέχνες και τα βιβλία τους έχουν ανυπολόγιστη αξία και προφανώς στον τίτλο αυτού του άρθρου, υποκύπτουμε σε μια ερωτεύσιμη υπερβολή προς χάριν της περιπαιχτικής μας διάθεσης, όμως χρειάζεται να επιλέξετε με σύνεση. Μπορεί αυτοί οι λογοτέχνες να λικνίσουν τη ψυχή σας με όμορφη πρόζα, μόνο και μόνο για να τη βουτήξουν στα παγωμένα βάθη της μελαγχολίας. Mπορεί η ψυχούλα σας να μην επιθυμεί αυτή τη ζοφερή αισθητική και να είναι καταβεβλημένη. Και εξηγούμαστε ευθύς αμέσως!
Φανταστείτε ότι μόλις έχετε χωρίσει με το αντικείμενο του πόθου σας, κοιτάζοντας το κενό χώρο που συνήθιζε να κάθεται ο – η πρώην σας. Τότε, παίρνετε στα χέρια σας το «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» του Νίτσε για να αποσπάσετε την προσοχή σας. Απλά μην το κάνετε! Διότι σας βλέπουμε να ακούτε Άννα Βίσση ξημερώματα μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι (εννοείται από το σουπερμάρκετ), τραγουδώντας: «Άλλη μια φορά που οι γείτονες ξανά θα με βρουν με γκάζι ανοιχτό».
Αντίστοιχα εάν έχεις πραγματοποιήσει πρόσφατο τσακωμό με τον πατέρα σου (επιπέδου Τσιτσιπά) δε θα σου προτείναμε να διαβάσεις τις επιστολές του Κάφκα προς τον πατέρα του, διότι ο Κάφκα ήταν και λογοτέχνης αν πεις τα ίδια στον πατέρα σου θα είσαι απλά κ*λόπαιδο (η περιπαιχτική διάθεση που αναφέραμε πρωτύτερα παραμένει καθ΄ όλη της διάρκεια του άρθρου). Επίσης, μια σύντομη προειδοποίηση: μη διαβάσεις το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι εάν ο σπιτονοικοκύρης -α σου έχει πραγματοποιήσει καμιά πρόσφατη αυξησούλα στο ενοίκιο σου. Σε περίπτωση που δε γνωρίζεις το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Έγκλημα και Τιμωρία» ρίξε μια (σύντομη) ματιά παρακάτω:
10 facts για το «Έγκλημα και Τιμωρία»: Γιατί ο Ρασκόλνικοφ του Ντοστογιέφσκι έγινε δολοφόνος;
Βέβαια, κάποιοι μπορεί να βρίσκουν παρηγοριά διαβάζοντας για ανθρώπους και καταστάσεις που είναι πολύ χειρότερες από τις δικές τους. Αν η δυστυχία των άλλων αναζωπυρώνει με κάποιο τρόπο την ελπίδα σας, τότε με κάθε τρόπο βουτήξτε σ΄ αυτή τη λογοτεχνική άβυσσο. Αλλά για τους υπόλοιπους , αυτοί οι συγγραφείς μπορούν να πάρουν μια δύσκολη μέρα και να την μετατρέψουν σε υπαρξιακή κρίση.
Σε κάθε περίπτωση πράξτε υπεύθυνα, εμείς ως Lavart ενημερώσαμε. (ελπίζουμε έγκαιρα)
Τα μουστάκια της φιλοσοφίας: Ένα ιδεατό ταξίδι από τον Νίτσε μέχρι τον Μαρξ
9 λογοτέχνες που δεν πρέπει να διαβάσεις (αν είσαι ψυχολογικά ράκος)
1. Φραντς Κάφκα – Ο δάσκαλος του άγχους
Ο Κάφκα δε γράφει απλά για εφιάλτες αλλά σε τοποθετεί κατευθείαν εντός του. Τα έργα του όπως «Η Δίκη» και «Η Μεταμόρφωση» σε οδηγεί σ΄ ένα ταξίδι όπου σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι όσο κι αν προσπαθείς να βγάλεις νόημα από τον κόσμο, αυτός απλά γελάει μπροστά στα μούτρα σου. Οι χαρακτήρες του είναι παγιδευμένοι σε έναν παράλογο κόσμο χωρίς διέξοδο, Είναι σαν τη ζωή, αλλά με επιπλέον στρώματα ασφυκτικού τρόμου. Οι γραφειοκρατίες γίνονται ατέλειωτοι λαβύρινθοι και ακόμη και το σώμα σου επαναστατεί εναντίον σου. Αν λοιπόν αισθάνεστε ήδη λίγο εύθραυστοι, ο Κάφκα θα πάρει όποια κλωστή αισιοδοξίας σας έχει απομείνει και θα την ξετυλίξει.
2. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι – Το βαρίδι της ανθρώπινης δυστυχίας
Ο Ντοστογιέφσκι πηγαίνει να σκάψει στις πιο σκοτεινές σπηλιές της ύπαρξης. Προφανώς και πρέπει να το διαβάσεις μια φορά στη ζωή σου, καθώς μιλάμε για τον βασιλιά της καλής ρωσικής λογοτεχνίας αλλά με μια προετοιμασία. Στο «Έγκλημα και τιμωρία», θα συρθείς μέσα από ενοχές τόσο απτές που ίσως αρχίσεις να τις νιώθεις και ο ίδιος. Οι αδελφοί Καραμάζοφ θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε για τον θεό, την ηθική και για το αν η ανθρωπότητα είναι απλώς ένα κακόγουστο αστείο. Αν αισθάνεστε ήδη συναισθηματικά μελανιασμένοι, τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι θα μετατρέψουν αυτό τον μώλωπα σε αφετηρία για βαθιές μεταμορφώσεις, οι οποίες μοιάζουν σαν τη γέννα, φέρουν φως αλλά με αισχρό πόνο.
3. Βιρτζίνια Γουλφ – Η ποιήτρια τη ήρεμης απόγνωσης
Η γραφή της Γουλφ είναι πανέμορφη, αλλά μην ξεγελιέστε από την κομψότητα των προτάσεων της. Στην «Κυρία Νταλογουέι» ή στο «Στον Φάρο», οι χαρακτήρες της είναι παγιδευμένοι στο μυαλό τους, με εμμονές για τις χαμένες ευκαιρίες και την αναπόφευκτη πορεία του χρόνου. Είναι το λογοτεχνικό ισοδύναμο του να κοιτάς απέξω από ένα παράθυρο τη βροχή που πέφτει, ένα απόγευμα Δευτέρας. Αν αισθάνεστε ήδη μελαγχολικοί μην το τροφοδοτήσετε περαιτέρω.
4. Έρμαν Έσσε – Ένας οδηγός για τον υπαρξιακό πόνο
Αν ήδη αναρωτιέστε ποιο είναι το νόημα της ζωής, το Steppenwolf του Έσσε θα φροντίσει να μην σταματήσετε ποτέ να κάνετε αυτή την ερώτηση. Ο πρωταγωνιστής του διχάζεται ανάμεσα στη λαχτάρα για τις απλές απολαύσεις της ζωής και στην απόρριψή τους υπέρ των ανώτερων, πνευματικών αναζητήσεων. Το αποτέλεσμα; Μια πνευματική κρίση που αντανακλά το δικό σας υπαρξιακό φόβο σε HD.
5. Σύλβια Πλαθ – Η φωνή της στοιχειωτικής θλίψης
Η γραφή της Πλαθ είναι σαν να παρακολουθείς μια σύγκρουση τρένου σε αργή κίνηση – όμορφη, τραγική και αδύνατο να κοιτάξεις αλλού. Στο «The Bell Jar», η κάθοδός της στην κατάθλιψη μοιάζει τόσο προσωπική που θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν ίσως λέει τη δική σου ιστορία. Η ποίησή της, επίσης, είναι διαπεραστική, δίνοντας φωνή στο είδος του πόνου που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής ζωής.
6. Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας – Ο φιλόσοφος του μεταμοντέρνου πόνου
Διαβάζοντας το «Infinite Jest» είναι σαν να είσαι καλεσμένος σε ένα δείπνο όπου όλοι είναι εξυπνότεροι από σένα και στα μισά του δρόμου συνειδητοποιείς ότι το δείπνο είναι στην πραγματικότητα απλώς μια φιλοσοφική συζήτηση για τη ματαιότητα της ζωής. Η γραφή του Γουάλας σε κάνει να αισθάνεσαι σαν να ακροβατείς στην άκρη μιας μεγάλης αποκάλυψης για την ύπαρξη, μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις ότι η αποκάλυψη σημαίνει πως «τίποτα δεν έχει σημασία».
7. Τζορτζ Όργουελ – Ο προφήτης της καταστροφής
Το «1984» δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα, είναι ένα προφητικό όραμα ενός κόσμου όπου κάθε ελπίδα που είχατε ποτέ συνθλίβεται κάτω από τη μπότα ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Η γραφή του Όργουελ έχει την αλλόκοτη ικανότητα να παίρνει τους χειρότερους φόβους σας για την κοινωνία και να τους κάνει να μοιάζουν με βεβαιότητα. Αν ήδη ανησυχείτε για την κατάσταση του κόσμου, ο Όργουελ θα επιβεβαιώσει τις πιο σκοτεινές υποψίες σας και θα σας αφήσει να αναρωτηθείτε αν υπήρξε ποτέ ελευθερία.
8. Τόνι Μόρισον – Ο χρονικογράφος του τραύματος
Στο «Beloved», η Μόρισον υφαίνει μια ιστορία που μπορεί να νιώσεις ότι ζεις το τραύμα της δουλείας μαζί με τους χαρακτήρες της. Η πανέμορφη πρόζα της κάνει τον πόνο πιο διαπεραστικό, καθώς γίνεσαι μάρτυρας των γενεαλογικών ουλών που αφήνουν οι φρικαλεότητες του παρελθόντος. Η Μόρισον δεν αποφεύγει να δείξει την ωμή πραγματικότητα του ανθρώπινου πόνου.
Γυναίκες: 10 συγγραφείς στην ιστορία της λογοτεχνίας που άλλαξαν τον κόσμο με μία σελίδα τη φορά
9. Τόμας Μπέρνχαρντ – Ο βασιλιάς της ζοφερότητας
Τα μυθιστορήματα του Μπέρνχαρντ μοιάζουν με μονολόγους του πιο κυνικού, πικραμένου ανθρώπου που έχετε γνωρίσει ποτέ. Οι χαρακτήρες του παραληρούν για τη ματαιότητα της ζωής, την ηλιθιότητα της ανθρωπότητας και την ανούσια σημασία των πάντων. Αν αισθάνεστε πεσμένοι, ο Μπέρνχαρντ θα κρατήσει έναν καθρέφτη στη ψυχή σας και θα βεβαιωθείτε ότι γνωρίζετε πόσο άσκοπα είναι όλα.
