Ποιοι είναι πέντε από τους … πάρα λίγο βασιλιάδες κατά την περίοδο της αρχαιότητας και αρνήθηκαν να κάτσουν στο θρόνο;
Στο πέρασμα της ιστορίας, υπήρξαν περιπτώσεις όπου άτομα, παρά το γεγονός ότι ήταν κληρονόμοι ισχυρών θρόνων, επέλεξαν να απορρίψουν τις ευθύνες και τα προνόμια που θα προέκυπταν από την ανάληψη εξουσίας. Εδώ παρουσιάζουμε πέντε αρχαίους βασιλιάδες που απέρριψαν τον θρόνο:
Κλεισθένης (Αρχαία Ελλάδα, 6ος αιώνας π.Χ.)
Ο Κλεισθένης που συχνά αναφέρεται ως «Πατέρας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας», έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος στην Αθήνα. Αν και ο ίδιος δεν ήταν βασιλιάς, αντιτάχθηκε στην αριστοκρατική εξουσία που επικρατούσε εκείνη την εποχή και εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις που έθεσαν τα θεμέλια για την αθηναϊκή δημοκρατία.
Κιγκινάτος (Ρωμαϊκή Δημοκρατία, 519–430 π.Χ.)
Ο Cincinnatus ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης. Διορίστηκε δύο φορές ως δικτάτορας σε περιόδους κρίσης, εγκατέλειψε πρόθυμα την εξουσία του μόλις οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης διευθετούνταν. Ο Cincinnatus επέστρεψε στη φάρμα του, ενσαρκώνοντας το ρωμαϊκό ιδεώδες του πολιτικού καθήκοντος έναντι της προσωπικής φιλοδοξίας.
Ασόκα ο Μέγας (Ινδία, 304–232 π.Χ.)
Ο Ashoka, ένας εξέχων αυτοκράτορας της δυναστείας Maurya στην αρχαία Ινδία, έζησε αρχικά μια κατακτητική ζωή. Ωστόσο, μετά τον καταστροφικό πόλεμο Kalinga, βίωσε μαι ριζική αλλαγή στην καρδιά του και ασπάστηκε τον Βουδισμό. Αν και συνέχισε να κυβερνά, απαρνήθηκε την ιδέα της επέκτασης και της κατάκτησης, εστιάζοντας αντ’ αυτού στη διάδοση των βουδιστικών αρχών.
Βρούτος (Αρχαία Ρώμη, 6ος αιώνας π.Χ.)
Ο Lucius Junius Brutus ήταν ένα βασικό πρόσωπο στη ρωμαϊκή ανατροπή της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκδίωξη του τελευταίου Ρωμαίου βασιλιά, Ταρκίνου του Υπερήφανου, και έγινε ένας από τους πρώτους προξένους της νεοσύστατης δημοκρατίας. Ο λόγος για τον οποίο ο Λούσιος Βρούτος απέρριψε τον θρόνο συνδέεται συχνά με τη δέσμευσή του να ιδρύσει μια δημοκρατία. Μετά την κατάργηση της μοναρχίας, οι Ρωμαίοι ήταν επιφυλακτικοί για τη συγκέντρωση της εξουσίας σε ένα μόνο άτομο, φοβούμενοι την επιστροφή στην τυραννική κυριαρχία. Ο Λούσιος Βρούτος, αρνούμενος τον θρόνο, αποτελούσε παράδειγμα της αφοσίωσής του στα ιδανικά μιας δημοκρατίας όπου η εξουσία κατανεμήθηκε μεταξύ εκλεγμένων αξιωματούχων και όχι σε έναν μονάρχη.
Μιθριδάτης VI του Πόντου (Αρχαία Ανατολία, 132–63 π.Χ.)
Ο Μιθριδάτης VI, γνωστός και ως Μιθριδάτης ο Μέγας, αντιστάθηκε στη ρωμαϊκή επέκταση στην Ανατολία. Ως βασιλιάς του Πόντου, ηγήθηκε πολλών εξεγέρσεων κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο ελληνιστικό βασίλειο, αμφισβητώντας την κυριαρχία της Ρώμης.
Πύρρος της Ηπείρου (3ος αι. π.Χ.)
Απέρριψε μια πρόταση να γίνει βασιλιάς της Μακεδονίας, επιλέγοντας να επικεντρωθεί στο δικό του βασίλειο.
Από τον Όλυμπο στους Μαθητές: Η συμβολική σύνδεση ανάμεσα στους 12 θεούς και τους 12 μαθητές
