Καθώς εξερευνούμε την ιστορία, συχνά έρχομαστε αντιμέτωποι με βάρβαρες πρακτικές που προκαλούν αποτροπή και απορία. Πώς άνθρωποι του παρελθόντος υιοθέτησαν έθιμα όπως ο κανιβαλισμός ή οι ανθρωποθυσίες;
Ακόμα πιο ανησυχητική γίνεται η εικόνα όταν τέτοιες πρακτικές εντοπίζονται σε πολιτισμούς που θεωρούνται “φωτισμένοι”, σε λαούς που φαινομενικά ηγήθηκαν της ανθρωπότητας προς την πρόοδο.
Η λίστα που ακολουθεί φέρνει στο φως πέντε λαούς που έκαναν πράξη το αδιανόητο: θυσίαζαν τα ίδια τα παιδιά τους στους θεούς τους, είτε για να εκφράσουν ευγνωμοσύνη, είτε για να επιδιώξουν την εύνοιά τους.
Βαβυλώνιοι
Για αιώνες, η Βαβυλώνα άκμαζε, ούσα μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις. Μέσα σε αυτό το μεγαλείο, όμως, κρυβόταν μια σκοτεινή πραγματικότητα. Η θυσία μικρών παιδιών προς τους θεούς Μαρδούκ και Άνου αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της θρησκευτικής τους λατρείας.
Κάθε χρόνο, κατά την εορτή προς τιμήν του Άνου, οι φλόγες στην πόλη Ουρούκ έκαιγαν ζωντανά μωρά και παιδιά.
Από τον 23ο αιώνα π.Χ., η ανθρώπινη θυσία ήταν θεσμοθετημένη και σφράγιζε την ιστορία της Βαβυλώνας. Η δόξα της πόλης έσβησε οριστικά με την κατάκτησή της από τον Μέγα Αλέξανδρο το 331 π.Χ., αφήνοντας πίσω της μια κληρονομιά γεμάτη αντιθέσεις.
Ίνκας
Οι Ίνκας θυσίαζαν αποκλειστικά παιδιά, προσφέροντάς τα “δώρο” στους θεούς, έως την άφιξη των Ευρωπαίων. Τα δυνατότερα και υγιέστερα παιδιά επιλέγονταν για την τελετουργία, γεγονός που αποτελούσε ύψιστη τιμή για τις οικογένειες.
Παρότι ο πληθυσμός τους ήταν μικρότερος σε σχέση με άλλους πολιτισμούς, η αυτοκρατορία των Ίνκας κυριαρχούσε, καλύπτοντας έως και 4.000 χιλιόμετρα. Η ανθρωποθυσία, λοιπόν, αποτελούσε διαδεδομένη πρακτική σε μεγάλο κομμάτι της Αμερικής.
Ενώ οι Ευρωπαίοι, παρά τα εγκλήματά τους, έφεραν το τέλος στα φανερά τελετουργικά, η βαρβαρότητα αυτή συνέχισε να υφίσταται κρυφά για πολλά χρόνια ακόμα.
Χαναάν
Η Χαναάν, μια περιοχή που αντιστοιχεί στον σημερινό Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, χαρακτηριζόταν από ένα σκοτεινό έθιμο: τις ανθρωποθυσίες στον παντοδύναμο θεό Μολώχ.
Πλήθος αναφορών, όπως στο Λευιτικόν της Παλαιάς Διαθήκης (“δεν θα ξαναδώσεις κανένα απ’ τα παιδιά σου ως θυσία στον Μολώχ”), μαρτυρούν την επικράτηση αυτής της άγριας πρακτικής. Ο Μολώχ, γνωστός και ως “θεός της παιδικής ανθρωποθυσίας”, “ευχαριστιόταν” με παιδιά που καίγονταν ζωντανά, τα οποία αποτελούσαν το πιο συνηθισμένο είδος θυσίας.
Η Χαναάν έζησε για αιώνες με το φάντασμα αυτών των βαρβαρικών τελετουργιών, αφήνοντας ένα μελανό στίγμα στην ιστορία της.
Αζτέκοι
Το 2017, αρχαιολόγοι εντόπισαν ένα σπάνιο εύρημα. Ένας κυλινδρικός λάκκος από ηφαιστειακή πέτρα, φτιαγμένος αποκλειστικά για θυσίες στους θεούς τους, βρίσκεται στην Τενοκτιτλάν, την αρχαία πρωτεύουσα των Αζτέκων, στο σημερινό Μεξικό, και εντοπίστηκε στην είσοδο του “Templo Mayor”, ενός επιβλητικού ναού.
Πιστεύεται ότι το παιδί στη φωτογραφία, γνωστό στους αρχαιολόγους ως “προσφορά στους θεούς 176”, θυσιάστηκε εκεί γύρω στο 1.400 μ.Χ., σε μια περίοδο επέκτασης των Αζτέκων. Ίσως θυσίαστηκε στον Ουιτζιλοπότστλι, τον θεό του πολέμου, για να φέρει ευημερία στην πόλη.
Αυτή η ανακάλυψη ρίχνει φως στις σκοτεινές πρακτικές των Αζτέκων, αφήνοντας ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι βαρβαρότητας στην ιστορία τους.
Κέλτες
Η επέκταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εντόπισε λαούς που ασκούσαν ανθρωποθυσίες, έθιμο άγνωστο στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Πολλά γραπτά μαρτυρούν την υπεροψία των Ρωμαίων, οι οποίοι, παρά την άρνησή τους για ανθρωποθυσίες, θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερους.
Ένας από αυτούς τους λαούς, οι Κέλτες, που κατοικούσαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, θυσίαζαν παιδιά στους θεούς τους. Πολλά παιδιά θυσιάζονταν προς τιμήν τους, όπως καταγράφουν ρωμαίοι συγγραφείς, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας.
