46ο Φεστιβάλ Δράμας: Οι 6 ταινίες μικρού μήκους που ξεχωρίσαμε

Το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISFF) έλαβε τέλος, έχοντας αφήσει κάτι παραπάνω από καλές εντυπώσεις στους θεατές.

46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας: Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πληθώρα κόσμου έδωσε το παρόν σ’ ένα γεγονός το οποίο επικρατεί στη πόλη της Δράμας εδώ και χρόνια. Οι πόρτες του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους άνοιξαν για πρώτη φορά το 1978, για ελληνικές ταινίες μόνο. Από το 1995 όμως και μετά, το Φεστιβάλ διεθνοποιήθηκε, καταφέρνοντας με τα χρόνια να κερδίσει αναγνώριση και φήμη.

Έτσι, μικρομηκάδες απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας -κι όχι μόνο-, δίνουν το παρόν και διαγωνίζονται, παρουσιάζοντας σε όλους εμάς την αρχή του ονείρου τους. Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό να βλέπεις τόσες συλλογικές προσπάθειες μαζεμένες και τόση αγάπη να “πλημμυρίζει” την αίθουσα, μιας και ο κάθε δημιουργός έρχεται να αποκαλύψει τη δική του αλήθεια, το δικό του προσωπικό βίωμα, το δικό του κοινωνικό μήνυμα. Έχοντας δει, λοιπόν, 25 ταινίες (όλες αξιόλογες) από το φετινό διαγωνιστικό μέρος, θέλησα να σας παρουσιάσω εκείνες που με άγγιξαν, που “μίλησαν” μέσα μου αν θέλετε.

Πάμε να τις γνωρίσουμε!

Οι 6 ταινίες μικρού μήκους που ξεχωρίσαμε από το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

«Super» του Νικόλα Κούλογλου

Καθ’ οδόν για το σουπερμάρκετ, η Πένυ και ο Τζέιμς συναντιούνται για πρώτη φορά. Είναι το ιδανικό μέρος για να γνωριστούν καλύτερα. Κουβεντιάζουν, ψυχαναλύουν, φλερτάρουν και λίγο πριν φτάσουν στο ταμείο, θα αναγκαστούν να παραδεχτούν κάτι σημαντικό.

Μια ταινία που μιλάει με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια για τον έρωτα, τη χημεία, την αγάπη, καθώς και την εξασθένηση των ανθρωπίνων σχέσεων, σ’ έναν κόσμο που όλα έχουν ημερομηνία λήξης…ακόμα και η χλωρίνη στο χαμηλό ράφι ενός supermarket!

«Μέχρι να με δεις» της Ελεάννας Σαντοριναίου

Ο Πέτρος ταξιδεύει νοερά, περπατώντας στους διαδρόμους ενός νεκροταφείου, κρατώντας μία παλιά Hi8 κάμερα, καθώς βρίσκεται στην κηδεία ενός αγαπημένου του προσώπου. Ξεκομμένος από την πραγματικότητα και ανίκανος να σχετισθεί με ο,τιδήποτε, θα τα καταφέρει άραγε να βρει κάποια σύνδεση;

Βασισμένη στο άρθρο «Τα γεμιστά» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, αυτή η ταινία μικρού μήκους έρχεται να μας μιλήσει για την απώλεια και το πένθος στη ζωή ενός ανθρώπου. Πως η συνήθεια κάποιων πραγμάτων, η οικειότητα -στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός φαγητού-  μιας μυρωδιάς, μιας γεύσης, δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια!

«Το ρύζι, η ντομάτα, το συγκεκριμένο λάδι, ο συγκεκριμένος άνηθος – αυτό το μείγμα που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του». (απόσπασμα από το άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου) 

«Το χάος που άφησε πίσω της» του Νίκου Κολιούκου

Η Άννα είναι λίγο πριν τα τριάντα και νιώθει πως τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία να πετύχει το όνειρό της, να κυνηγήσει μια μουσική καριέρα στο Παρίσι. Η επιτυχία δεν θα έμοιαζε άπιαστη, αν ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός πατέρας της δεν στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο της.

Ρεσιτάλ ερμηνειών από τους ηθοποιούς Γιάννη Τσορτέκη και Μαρίνα Σιώτου, σε μια ταινία που “τσακίζει” κόκκαλα. Μια ταινία με θέμα την εξάρτηση και την αγάπη. Όχι μόνο την εξάρτηση του πατέρα από το αλκοόλ, αλλά και την αλληλεξάρτηση μεταξύ αυτού και της κόρης του.

«Δυσκολεύτηκα να βρω τον κατάλληλο ηθοποιό για τον ρόλο του πατέρα και δεν τολμούσα να προσεγγίσω τον Γιάννη Τσορτέκη, το έκανα μόλις ένα μήνα πριν τα γυρίσματα. Αλλά ήταν πολύ ανοιχτός στο να παίξει τον ρόλο και συνδεθήκαμε πολύ». (από το Q&Α σκηνοθετών για το dramafilmfestival.gr)

«Η πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο» της Μαίρη Κολώνια

Ένα τραγούδι ανασύρει νεανικές μνήμες σε έναν ηλικιωμένο συνταξιούχο που πάσχει από άνοια. Λαχταρώντας να επανακτήσει την ανεξαρτησία του, φεύγει από το σπίτι κρυφά από τη σύζυγό του, ενάντια στις οδηγίες του γιατρού. Ένα αιφνίδιο συμβάν κλυδωνίζει την καθημερινότητα, ενώ πυροδοτεί ξανά τη μεταξύ τους φλόγα. Ξεχνιέται, αλήθεια, η αγάπη;

Από την ενήλικη ζωή στο γήρας κι έπειτα στη σταδιακή απώλεια μνήμης… μια ταινία με ψυχή, βιωματική και αφιέρωμενη σ’ όλους τους φροντιστές των ανθρώπων με άνοια.

«Την εμπνεύστηκα από την τελευταία βόλτα που έκανε ο πατέρας μου ως ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς δηλαδή να εξαρτάται από συνοδό. Και εκφράζει την συσσωρευμένη μου λύπη για αυτήν την αίσθηση απώλειας και φθοράς. Που νιώθω και κάθε φορά που περπατάω και βλέπω στα πεζοδρόμια όλα αυτά τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων, οάσεις οικειότητας, να έχουν γίνει σκουπίδια έχοντας απεκδυθεί όλη τους την συναισθηματική φόρτιση», αναφέρει η δημιουργός για το dramafilmfestival.gr.

«Wings» του Φοίβου Ήμελλου

Μια γυναίκα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον γιο της, ενώ περιμένει εκείνον και την κοπέλα του για μεσημεριανό. Το τηλέφωνο χτυπάει, αλλά δεν είναι καλό…

Στη τρίτη μικρού μήκους ταινία του, ο Ήμελλος, καταπιάνοντας ένα σκληρό θέμα που “θερίζει” στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, τολμάει να μιλήσει για τις οικογενειακές και κοινωνικές παθογένειες μ’ ένα μονοπλάνο που εντυπωσιάζει.

«Αυτή τη φορά επιλέγω να ασχοληθώ με τη σχέση μιας μητέρας και του γιου της, η οποία αναδεικνύεται με αφορμή ένα απρόοπτο συμβάν. Αυτό το θέμα με απασχολεί και θεωρώ πως είναι διαχρονικό. Βλέπουμε εξάλλου κάθε χρόνο δημιουργούς να έχουν την ανάγκη να φτιάξουν ταινίες με αυτή τη θεματική και να βγάλουν από μέσα τους ιστορίες ενδοοικογενειακών προβλημάτων». (από συνέντευξη του σκηνοθέτη για το Flix.gr)

«Firebug» του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου

Ένας νεαρός πατέρας επιστρέφει στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας για να ολοκληρώσει μια συζήτηση που δεν ξεκίνησε ποτέ με τον αποθανόντα πατέρα του.

Μια συγκινητική ταινία για τα αναπάντητα ερωτήματα και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας που παραμένουν ακόμα και στην ενήλικη ζωή, καλά κρυμμένα “πίσω από τις καλαμιές”. 

«Το θέμα της ταινίας είναι πολύ προσωπικό, ήρθε σαν ιδέα σε μια σχετικά σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, κατά την οποία μια από τις βασικές σκέψεις ή μάλλον αισθήσεις, ήταν η δυνατότητα να είμαι μόνος, ήταν μια περίοδος που πράγματι απομονώθηκα». (από το Q&Α σκηνοθετών για το dramafilmfestival.gr)

Κείμενο: Γωγώ Μπόβαλη (Lavart)

46ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας: Με 182 ταινίες από 41 χώρες