4+1 παραστάσεις για αυτήν την εβδομάδα

Στα μέσα περίπου της εβδομάδας και με αρκετή διάθεση για εξόδους και θέατρο η Lavart σας προτείνει τις πέντε παραστάσεις τις εβδομάδες που πρέπει να προλάβετε.

Εξημέρωση του Δημοσθένη Παπαμάρκου 

Ο βραβευμένος ιστορικός και συγγραφέας Δ. Παπαμάρκος και η σκηνοθέτηδα Γ. Μαυραγάνη παρουσιάζουν μια σύγχρονη παραβολή για το πως ο ανθρώπινος λόγος εξημερώνει και υποτάσσει την πραγματικότητα. Παρουσιάζεται στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έως τις 26 Ιανουαρίου.

Πού βρίσκεται η είσοδος για τον κόσμο των νεκρών; Άλλοι λένε στα βάθη κάποιου σπηλαίου και άλλοι στην άκρη μιας άγνωστης θάλασσας. Αυτά διηγούνται στις γλώσσες τους οι άνθρωποι. Όμως, για τον θάνατο μπορούμε μόνο να υποκριθούμε πως γνωρίζουμε, κι έτσι παραμένει πάντα αδάμαστος από τον χώρο, τον χρόνο και τον λόγο. Μύθοι και ιστορικά γεγονότα μπλέκονται – η Ομηρική «Οδύσσεια», η «Αινειάδα» του Βιργιλίου, ο Αισχύλος, ο Ηρόδοτος, ο λόγος της νεκρής Σίβυλλας προς τον Όντιν, αλλά και μαρτυρίες σύγχρονων προσφύγων – επισημαίνοντας τη διάθεσή μας να μεταχειριζόμαστε το «πένθος» ως υλικό καλλιτεχνικής δημιουργίας και αντικείμενο αισθητικής τέρψης. Τελικά, όμως, τι μπορεί να μας φανερώσει το πένθος για τη φύση του ανθρώπου;

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Η Λαίδη Μάκβεθ από το Μτσενσκ του Νικολάι Λεσκώφ

Παρουσιάζεται στον Πολυχώρο VAULT σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, έως την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00. Η νουβέλα του Λεσκώφ ενέπνευσε τον Σοστακόβιτς να δημιουργήσει την ομώνυμη όπερα, που έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιανουαρίου του 1934, και να στηλιτεύσει την πατριαρχία και τους ρόλους εξουσίας, επιτρέποντας να δούμε βαθιά μέσα στα σαπρά της βάθη.Το έργο τοποθετείται στη Ρωσία του 19ου αιώνα, σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν αδύναμες και καταπιεσμένες από την κοινωνία. Ο κύριος χαρακτήρας, η Κατερίνα Ισμαήλοβα είναι μια γυναίκα που υφίσταται την πατριαρχική εξουσία, έγκλειστη σε ένα επαρχιακό περιβάλλον, παντρεμένη με έναν πλούσιο άντρα μεγαλύτερο της. Είναι νέα, όμορφη, αλλά καταδικασμένη να ζήσει μία μονότονη και άχαρη ζωή όπως οι περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής στη ρωσική επαρχία, ανάμεσα σε άξεστους και αδιάφορους για αυτές άνδρες. Σε αυτό το είδος ανήκει και ο σύζυγός της. Ωστόσο, η μοίρα της Ισμαήλοβα αλλάζει όταν συναντά το νέο, όμορφο αγρότη της περιουσίας τους, Σεργκέι, που τη διδάσκει τι είναι να νιώθεις «ζωντανός» και να κάνεις αυτό που ποθείς. Ο Σεργκέι θα κάνει τα πάντα να ανέλθει κοινωνικά, και εμπνέει τόσο τυφλό πάθος στην Κάτια Ισμαήλοβα που οι δυο τους θα οδηγηθούν στο έγκλημα.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Κομμώτριες /Μεταπολίτευση,  Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην έδρα του, το θησείον – ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ  με το χρονικό μιας εποχής, της Μεταπολίτευσης, από 24 Ιανουαρίου έως 29 Φεβρουαρίου. «Ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος. Τιμές κράτους σε μικρές περφόρμανς σύγχρονης πολιτικής ιστορίας κι όποιον πάρει ο χάρος.»

ΚΟΜΜΩΤΡΙΕΣ
Ή, στα χέρια μιας άλλης το κεφάλι τους!

Αυτός ο τόπος του καθημερινού ατομικού εξωραϊσμού για να συναντηθούμε βελτιωμένοι, πιο έτοιμοι, πιο έτοιμοι για το «Ραντεβού με την ιστορία»… Κάτω απ’ αυτή τη διαπλανητική / αστροναυτική κάσκα, τον γνωστό σε όλους θερμαντήρα, μια κατάσταση υποχρεωτικής Στάσης – ένα ΣΤΑΣΙΜΟ / στοχασμός της ουσίας του ελληνικού πρωινού και απογεύματος, όπου περνάει «ελαφρά τη καρδία» ο Χρόνος…

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Ή, εισαγωγή σ’ ένα θέαμα!

‘Ένας ατελείωτος χορός – καμία φορά φέρνει και στο ζεϊμπέκικο – και αμέτρητες μικρές ασήμαντες ή κρίσιμες ιστορίες / τοίχοι σ’ αυτό το Δωμάτιο που λέγεται Μεταπολίτευση. Ιστορίες που κατέγραψαν τη διαδρομή των αισθημάτων και των προθέσεων, μνήμες που καθορίζουν ακόμα εν πολλοίς έναν ολόκληρο λαό, εξουθενωμένο από το βάρος των «θέλω», των προβλημάτων και των αισθημάτων του.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τενεσσή Ουίλλιαμς

Το ποιητικότερο έργο του συγγραφέα, με αυτοβιογραφικές αναφορές και ιδιαίτερα φορτισμένο «παρελθόν» παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, από 24 Ιανουαρίου έως 1 Μαρτίου.

Προτείνοντας ένα έντονο πεδίο νατουραλισμού (και όχι ρεαλισμού), ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα του ακρωτηριασμού της μνήμης ως τρόπο καταστολής εν γένει του ζωοποιού στοιχείου, φέρνοντας στο μυαλό τους στίχους του Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, που μοιάζουν να μπορούν να περιγράψουν τον Σεμπάστιαν: «Τα μύχια βάθη του αγαπούσε, το εσώτερο αγριοτόπι του, εκείνο το αρχέγονο δάσος μέσα του, που, στο βουβό γκρέμισμά του, η καρδιά του φωτεινά πράσινη στεκόταν. Αγαπούσε».

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Ο Τζόνι πήρε το όπλο του, του Ντάλτον Τράμπο 

Μετά τα ανοιχτά θέατρα της χώρας και την επίσημη συμμετοχή της στο διεθνές φεστιβάλ Ανατολικής Ευρώπης στην Τυφλίδα της Γεωργίας η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα, έως τις 11 Φεβρουαρίου.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης…

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Κείμενο: Ειρήνη Γκότση (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1,2,3,4,5

https://www.lavart.gr/h-atzenta-tis-lavart-theatrikes-parastaseis-sthn-athina/