Κεφάλαιο πρώτο. Μνήμες φορετές. Μνήμες άλλων. Το «επέπρωτο».
Όταν γεννήθηκα όλοι το ήξεραν: θα βγω στο σανίδι. Η μητέρα μου έκανε πρόβες σε ένα θεατρικό. Ο πατέρας μου πήρε τα αποτελέσματα της εγκυμοσύνης από τον γιατρό και έτρεξε να την κατεβάσει από τη σκηνή. Όλες αι παραβρισκόμενες εν τη πρόβα γυναίκες είπαν λιλιπουπολίτικα «το παιδί θα γίνει θεατρίνα». Άντρες δεν υπήρχαν επί σκηνής γιατί η παράσταση -και η ομάδα- ήταν από το φεμινιστικό κίνημα της εποχής.
Αυτά για τη μυθολογία.
Έτσι κατέβηκε η μαμά από το σανίδι για να ανέβω εγώ. Επέπρωτο.
Επέπρωτο, το νούμερο δύο:
Όταν βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου «ήρθε η κόρη» επήρα το όνομα της γιαγιάς. Της κας Κατίνας, της επονομαζόμενης και Κατινάρας. «Το παιδί θα γίνει Παξινού». Ε ρε όνειρα.
Από τότε έχω υπάρξει: Νουνού, Καστερίνα, Κατινάκι, Κατίνα, Κατινάρα, Κατ κ.ά. Το όνομά μου δεν θυμάμαι να το έχω ακούσει. Έμαθα σε παραλλαγές και παρατσούκλια.
Ταχιά ταχιά άρχισα να επιθυμώ λουλούδια.
Ταχύτερα να τα φορώ. Σε κολιέ, ρούχα, χέρια, μαλλιά.
Κατά την έκτη δε χρονιά της ζωής μου, απέκτησα έκδηλα το μεσογειακό φιζίκ. Μεγάλωσε το φρύδι κι έγινα κι εγώ φωλιά για το χελιδονάκι πάνω από τα μάτια μου. Και το γάλα πάντα άσπριζε το αχνό μου μουστάκι.
«-Δεν μ’ αρέσω.
-Μα μοιάζεις στη Φρίντα.
-Τι είναι Φρίντα;
-Ζωγράφος και σεξ σίμπολ. Να τη.
-Να της μοιάσεις εσύ».
Αλίμονο! Επέπρωτο να συνεχίζω να της μοιάζω.
Επέπρωτο να το ακούω.
Αποδοχή και περιέργεια:
Γιατί;
Γιατί όλοι θέλουμε μια ιστορία; Με αρχή, μέση και -κυρίως- τέλος. Κι ας μην έχει τελειώσει ακόμα η ζωή. Ας μπω στο δέρμα της.
Επέπρωτο το τρία: η Φρίντα να γίνει σταθμός στη ζωή μου.
Κεφάλαιο δεύτερο. Μνήμες δικές μου. Συναισθήματα. Όνειρα.
Ξεκινώ ανάποδα:
Τα όνειρα, πάντα τα μετράω σαν οιωνούς. Συνομιλώ με τους νεκρούς μου συχνά. Με επισκέπτονται. Το κακό μήνυμα έχει πάντα να κάνει με το τριχωτό. Τα βάρη, με παιδιά και η απαλλαγή από τα βάρη, με κόψιμο μαλλιών. Δυο φορές με έχω δει να πετάω και τις θυμάμαι. Η πρώτη ήταν στα πέντε μου. Η δεύτερη, όταν τελείωσε η «Αγγελική» .
Σήμερα είδα αίμα και (συγχωρήστε με) σκατά. Λένε πως σημαίνει χαρά, λεφτά κτλ. Αίμα σημαίνει μήνυμα. Σκέφτομαι «θετικό μήνυμα».
Σήμερα πάω για αξονική αυχένα και ιερού.
Γιατί μια μόνιμη ανάμνηση έχω:
Όλη μου τη ζωή ξυπνάω πονώντας. Περπατάω πονώντας. Κολυμπάω πονώντας. Στραβοκοιμήθηκα; Το στρώμα θα φταίει ή η τσάντα. Πρέπει να κάνω πιο συστηματικά γιόγκα, το μπαλέτο στα τέσσερα μου χρόνια θα φταίει, η ανηφόρα του Λυκαβηττού, η υγρασία…
Όχι. Τώρα ξέρω.
Δεν έχω πλάτη σωστή. Από τα λεγόμενα ειδικών, παιδιόθεν. Από ατύχημα. Άγνωστο πότε και πώς. Ο αυχένας! Θα μπορούσα να έχω μείνει παράλυτη, μου λεν οι ειδικοί κι όπως τ’ακούω, φυλλομετρώ τα περασμένα και σκέφτομαι «ναι, πολλές φορές».
-Μα καλά δεν πονάς;
-Πονάω.
-Πώς περπατάς;
-Με τα πόδια.
-Πώς σε κρατάν τα πόδια σου;
-Συνήθως σε ευθεία.
Αυτό θα πει παιδικό τραύμα φίλε μου.
Ως αποτέλεσμα, λέω στη Φρίντα «μα καλά ακόμα και σε αυτό έπρεπε να ψιλό-μοιάζουμε;» Αυτό το «ψιλό» με σώζει.
Τώρα, θυμάμαι την αρχή. Πότε πήρα την απόφαση να «παίξω» με τη Φρίντα. Σε ένα τραπέζι κουζίνας. Μόνη. Και βρήκα και το «υπό-κείμενο». Πίσω από το κείμενο της Φρίντα βρίσκεται αυτή η εξερεύνηση της μανίας μας να ποστάρουμε σύμβολα, σχόλια, να θέλουμε να «μοιάζουμε με» και ύστερα με κατηγόρια να λέμε «είσαι τέτοιος».
Τι θέλει ο κόσμος; Τι θέλει να βλέπει; Να ακούει; Το θαλερό ή το ασθενές; Τον ρεαλισμό ή τη φυγή;
Τώρα θυμάμαι τις πρόβες στα σκοτάδια.
Το παιχνίδι στη θάλασσα.
Τα όνειρα που μπήκαν μέσα στην παράσταση.
Το μέλλον;
Είναι συνέχεια του παρόντος.
Εγώ πονάω, ενίοτε κλαίω αλλά είμαι καλά και ευτυχής. Ένα που με έμαθε η Φρίντα είναι να «Αγαπώ». Αγαπώ ως ρήμα ενεργητικό. Δρω με αγάπη. Και αυτό βγήκε από μέσα μου υποσυνείδητα. Κάθε φορά που «μπαίνω» στο πετσί της φλέγομαι. Με σθένος. Μια φωτιά, όμως, σαν ζεστή αγκαλιά. Δεν με καίει. Ένα δεύτερο που με έχει μάθει, άθελά της, η τριβή μαζί της είναι πως πια δε θέλω σχεδιασμούς και πρόγραμμα. Τελευταία, φοβάμαι πως δημιουργούν πόρωση και η πόρωση αποξένωση και πόλωση. Ίσως γιατί το «έξω» ορίζει το «μέσα». Δεν μου πρέπει. Όμως, επιθυμώ.
Επιθυμώ ζωή καλή με καλή συντροφιά. Βήμα-βήμα. Με γνώση ουσιαστική. Επιθυμώ νέες συνεργασίες και ταξίδια σώματος και νου: ψυχικά, θεατρικά, δημιουργικά. Μιλώ, όμως, εκ του ασφαλούς. Ήδη υπάρχουν στον καμβά του χρόνου νέες δουλειές και περισσότερη Φρίντα. Είναι ανέλπιστο το πόσο καιρό μου έχει κρατήσει συντροφιά η Φρίντα. Ίσως γιατί δεν το επεδίωξα και ποτέ. Πόσο κοντά σε προσωπική μου αλήθεια με φέρνουν τα κομμάτια της! Πόσο κοντά σε πολλούς ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων.
Επίλογος:
Δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά αυτή η παράσταση είναι ενωτικός παράγοντας. Είθε και στα επόμενα η δύναμή της να μείνει στη συντροφιά μας. Και να είμαστε όλοι καλά.
Εύχομαι. Χαίρειν. Αμήν. Ευχαριστώ.
Κείμενο: Κατερίνα Δαμβόγλου
Φωτογραφία: Ευαγγελία Θωμάκου
