Το MUTE ανεβαίνει Θεσσαλονίκη για 2 παραστάσεις!

του Γιώργου Αδαμαντιάδη, σε σκηνοθεσία Στέλιου Πατσιά

Θεσσαλονίκη, 53α Δημήτρια

Θέατρο Άνετον 6 & 7 Οκτωβρίου, 19.00

Αθήνα, Θέατρο Σημείο για 12 παραστάσεις (Δευτέρα-Τρίτη)

Πρεμιέρα Δευτέρα 8 Οκτωβρίου, 21.00

You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

Unblock content Accept required service and unblock content

Λίγα λόγια για το έργο

Όλυμπος, 1925. Δύο αδελφοί, αγανακτισμένοι από κάθε μορφή εξουσίας, ανεβαίνουν στο βουνό, όπου βρίσκουν καταφύγιο στη ληστρική ζωή. Αποκομμένοι από τον δυτικό πολιτισμό, συγκροτούν ομάδες, επιστρέφοντας σε άλλες μορφές κοινωνικής συνύπαρξης. Συγκρούονται με όλες τις κρατικές και παρακρατικές δομές, καθώς, το ανάλγητο νεοελληνικό κράτος κάνει κατάχρηση εξουσίας, αγνοεί το περί δικαίου αίσθημα και υπερασπίζεται μόνο τους απογόνους των κοτζαμπάσηδων. Η δράση απέναντι στην κρατική διαφθορά οδηγεί, όχι μόνο, στη μυθοποίηση των δύο αδελφών ληστών, από τους τοπικούς πληθυσμούς, αλλά και στη μετατροπή τους σε λογοτεχνικούς ήρωες στα αστικά κέντρα. Από τη μία, εκτελούν φιλανθρωπικό έργο. Χτίζουν εκκλησίες, συντηρούν χήρες και ορφανά. Από την άλλη, λειτουργούν ως τοπικές μαφίες, ζητούν αντίτιμο για τις υπηρεσίες τους και απειλούν την ανυπακοή με μαζικές ανθρωποκτονίες.

Η παράσταση στοχεύει να επαναδιαπραγματευθεί μύθους της νεοελληνικής ιστορίας και να προσεγγίσει, απουσία στερεοτύπων, τη ληστρική ζωή, διερευνώντας, πώς, αυτό το θησαυροφυλάκιο ιστορικών γεγονότων αποτελεί μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους του ελληνικού κράτους. Μέλημά μας είναι να ανακαλύψουμε με ποιο τρόπο, μεγέθη και θρύλοι από το παρελθόν, δύνανται να μιλήσουν στο σήμερα και να επανακαθορίσουν τη σχέση μας με τον πολιτισμό.

«Εμείς, μάγκα μου, δε σκοτώνουμε ανυπεράσπιστους. Κλέφτες είμαστε. Εχθροί μάς τριγυρίζουν. Οχιές που πρέπει να τις πατήσουμε. Είναι καθήκον μας να τις λιώσουμε και γρήγορα. Καταραμένοι είμαστε. Όπως κι εσύ. Μας καταράστηκε η κοινωνία. Και το ‘καμε πριν κοιτάξει τα ίδια της τα μούτρα. Μέσα της υπάρχουν ληστές – τοκογλύφοι, ληστές – τσιφλικάδες, ληστές – έμποροι, ληστές – δουλέμποροι που τρέφονται από το αίμα των φτωχών. Αν όλοι αυτοί είναι οι ενάρετοι, τότε ας είμαστε εμείς οι κακούργοι σε μια κοινωνία νεκρών ψυχών. Γράφε τα, λοιπόν, αυτά που κάνουμε. Μετά θα τα στέλνεις στις εφημερίδες να μάθουν εκεί κάτω αυτά τα ενάρετα ερπετά, τί θα τους βρίσκει όταν θα πατούν τους δυστυχείς. Γράφε λοιπόν. Ξεκίνα. Τώρα.»

Σημείωμα συγγραφέα Γιώργου Αδαμαντιάδη

Υπάρχει μια τρομερή συνωμοσία σιωπής που πνίγει τούτο τον τόπο. Λες κι η πραγματική ιστορία μας είναι κλειδωμένη σε υπόγεια. Μην τυχόν τη βρουν τα παιδιά και μάθουν την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν έχει κανέναν ηρωισμό, καμία σοφία, καμία φιλοσοφία. Μια αλήθεια που δεν αφορά τον τόπο της θάλασσας, της ελιάς και του οίνου. Αφορά τον τόπο του βουνού, των γκρεμών και των πεύκων. Όλες οι πράξεις μας καθορίζονται από την ιστορία μας, της οποίας μεγάλα κομμάτια αποσιωπούμε. Μας βολεύει να έχουμε κρεμασμένη στο λαιμό την ταυτότητα του θύματος. Ξεπλένουμε, με αυτόν τον τρόπο, ευκολότερα τα δικά μας εγκλήματα. Εγκλήματα για τα οποία δε δικαστήκαμε ποτέ. Ούτε από την ίδια την Ιστορία. Ένας από τους ήρωες, ρωτά, στο τέλος του έργου «Τι τους είπες ρε κερατά; Πως είσαι πρόσφυγας; Πως είσαι θύμα; Πως είσαι αθώος; Πως είσαι δάσκαλος; Πολιτισμένος, φιλόσοφος και πήγες να ξαναγράψεις την ιστορία σου; Στον λάρυγγά σου είναι γραμμένη η ιστορία σου! Ποτέ δε θα μπορέσεις να ξεριζώσεις το θεριό που κρύβεις μέσα σου. Υπάρχει. Αναπνέει. Περιμένει να βγει. Δεν μπορείς να το κλειδώσεις. Εκείνο κρατάει το κλειδί». Δεν απευθύνεται σε κάποιον χαρακτήρα. Αλλά στην ίδια την Ελλάδα.

Σημείωμα σκηνοθέτη Στέλιου Πατσιά

Προσπαθώντας να κλείσω σε μια παράγραφο τις αισθήσεις, τα χρώματα και τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν διαβάζοντας το έργο καταλαβαίνω πως αδυνατώ. Ένα μεγάλο γιατί με ακολουθεί . Γιατί επιλέγουμε πάντα το δρόμο της βίας και του αίματος; Γιατί είμαστε εξοικειωμένοι στο να θάβουμε πτώματα; Γιατί εξαντλούμε τη φαντασία στο πώς θα συντρίψουμε τους εαυτούς μας; Πράξεις από το παρελθόν μας ακολουθούν και καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Πέντε ηθοποιοί κι ένας μουσικός επί σκηνής τοποθετούν τον σπόρο του διαλόγου. Μας καλούν να μιλήσουμε ανοιχτά για την ανάληψη της δικής μας ευθύνης και για το πόσο άγρια μπορούν να γίνουν τα ανθρώπινα έργα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Στέλιος Πατσιάς

Σχεδιασμός φωτισμού – φωτογραφίες – trailer: Δημήτρης Λογοθέτης

Μουσική: Γιώργος Καρανικολάου

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Παλάντζα

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κόκου

Σχεδιασμός αφίσας: Ιωάννης Οικονομάκης

Οργάνωση Παραγωγής: Ανδρονίκη Τσατσαρώνη

Παραγωγή: Memento Mori και Στέλιος Πατσιάς

Επικοινωνία – προβολή: Ανδρονίκη Τσατσαρώνη

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Αδαμαντιάδης, Νικόλας Αλεξίου,

Παύλος Ιορδανόπουλος, Αλέξανδρος Σιάτρας, Χρόνης Barbarian