O κόσμος του Τάσου Λειβαδίτη μέσα από αγαπημένα αποφθέγματα του μοναδικού έργου του.
Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η ποίησή του αντικατοπτρίζει σε περίοπτη θέση τη βαθιά υπαρξιακή του αγωνία, η οποία αρχικά εκφράστηκε με τρυφερότητα και ενσυναίσθηση στο πλαίσιο ενός αισιόδοξου ρεαλισμού.
Στη μεταγενέστερη φάση του έργου του, αυτή η αγωνία μετατρέπεται σε μια εσωστρεφή αναζήτηση του νοήματος της ζωής, που διαμορφώνεται από την απογοήτευση και την αίσθηση προδοσίας του καλλιτέχνη στον αγώνα του για έναν καλύτερο κόσμο.
Ντοστογιέφσκι: «Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε,… μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί…»
25 αποφθέγματα του Τάσου Λειβαδίτη
1.Κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.
2.Κι ο έpωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον
3.Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
4.Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί – πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.
5.Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν έν’ άστρο σαν τη μόνη ανταπόδοση.
6.Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
7.Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ’ έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα.
8.Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…
9.Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδια κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα.
10.Ένα σπίτι για να γεννηθείς, ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις, ένας στίχος για να κρυφτείς ένας κόσμος για να πεθάνεις.
15 αποφθέγματα του Βίκτωρ Ουγκώ που έχουν να μας διδάξουν για το σήμερα
11.Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
12.Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…
13.Η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα
14.Γι’ αυτό σου λέω πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη – είναι τότε αργά.
15. Ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
16.Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
17.κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.
18.Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή.
19.Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
20.Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…
Χόρχε Μπουκάϊ: «Πρέπει να μάθουμε να θεραπεύουμε τα τραύματα που προκαλούνται όταν αλλάζει κάτι»
21.Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.
22. Και όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί.
23. “Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.
24. Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!
25.Εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει (αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
