Οι άνθρωποι που λατρεύουμε τα βιβλία δεν σταματάμε ποτέ να ερευνούμε για νέα διαμαντάκια στα ράφια των βιβλιοπωλείων, καθώς αυτή η «πρωτοπήγαστη» αίσθηση του καλού βιβλίου ολοένα και σπανίζει κι έτσι ανακαλύπτουμε και την πραγματική αξία του.
Η επιλογή καλών βιβλίων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όντας παθιασμένοι προσκυνητές της ανάγνωσης απογοητευόμαστε συχνά. Οι αιτίες πολλές οι επιλογές μας αυξάνονται και τα πολυσυζητημένα βιβλία πολλές φορές αποτυγχάνουν να σε διεγείρουν νοητικά, καθώς οι υπερβολές που ειπωθήκαν στις κριτικές αυτών ήταν αποτέλεσμα χορηγίας κι όχι αντικειμενικής κριτικής.
Από την άλλη η διαφήμιση των βιβλίων είναι απαραίτητη μέσα σ’ ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον και συστηματικού εκδοτικού οργασμού, διαφορετικά θα χαθείς στο χάος της λογοτεχνικής φασαρίας. Κοινώς «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ας συμμαζέψουμε τα άναρχα νήματα της σκέψης μας κι ας μιλήσουμε για 2 απολαυστικά βιβλία που διαβάσαμε τους τελευταίους μήνες και δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή. Άξιζαν κάθε σπιθαμή του χρόνου μας.
Διαβάσαμε τη «Φιλοσοφία της Μελαγχολίας», η οποία υπερβαίνει την επιβολή της αισιοδοξίας
1) «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας» – Λένα Διβάνη (Εκδόσεις Πατάκη)
«Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του», υποστηρίζει ο Ηράκλειτος, και η Λένα Διβάνη ακολουθεί αυτή σκέψη αποκαλύπτοντας την προσωπική ζωή των πρωταγωνιστών της πολύπαθης ελληνικής ιστορίας.
Η Λένα Διβάνη με το έργο της «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας», εισχώρησε στα άδυτα των ανθρώπων που χάραξαν μοιραία τη χώρα μας από το απόκρυφο παράθυρο της προσωπικής ζωής τους και δεν το κρύβουμε πως μας ενθουσίασε κάθε σπιθαμή αυτού του βιβλίου.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η συναισθηματική ευφυία της κ. Διβάνη, καθώς οι χαρακτήρες της ακόμη κι όταν παλεύουν με τους δαίμονες τους με πολλές και φοβερές επιπτώσεις γι’ αυτήν την κακόμοιρη ελληνική ιστορία, σε οδηγούν να τους δεις ως συνέχεια τους εαυτού σου, μοιραζόμαστε άθελά μας τα συγκοινωνούντα δοχεία που διέπουν αυτό το «ανθρώπινο».
Αποφεύγει να δημιουργήσει το συνηθισμένο θορυβώδες κλίμα όπου σε αποπροσανατολίζει από το πλούσιο μωσαϊκό των χαρακτήρων. Σε βγάζει από τη θέση της αντιπαράθεσης και σε προδιαθέτει να παρακολουθήσεις το ιδιαίτερα πολύπλευρο υφαντό των ανθρωπίνων βιωμάτων ασχέτως την πολιτική δεξαμενή που ανήκεις. Αν και θα ήθελα να κρίνω έντονα όλους τους πρωταγωνιστές του βιβλίου, καθώς οι επιλογές τους καθόρισαν τα θεμέλια της ελληνικής ιστορίας, αντιστάθηκα σθεναρά. Η προσέγγιση της Διβάνη δε σου επιτρέπει να θυμώσεις αλλά περισσότερο να κατανοήσεις, κοινώς να μπεις στα παπούτσια του άλλου.
Το πιο εντυπωσιακό σ΄αυτήν την καταγραφή είναι πως σε κάνει να σκεφτείς κι άλλους παράγοντες για τις εκφάνσεις αυτών των γεγονότων. Σκέψεις που δεν τροφοδοτούνται συνήθως από τους ιστορικούς και τους αναλυτές, καθώς ξεχνούν τον σημαντικότερο παράγοντα για κάθε μεγάλη προσωπικότητα, πως πάνω από όλα ήταν άνθρωποι. Αυτός ο δαμασμός της ταξικής, κοινωνικής και χρονικής απόστασης από τη Διβάνη είναι σίγουρα ένα κύριο χαρακτηριστικό που δε θα συναντήσεις εύκολα σε βιβλία ιστορίας. Νομίζω, πως ο ενθουσιασμός μας δεν μπορεί να κρυφτεί.
2) Μούσες εναντίον Σειρηνών – Βασιλης Καραποστόλης (Εκδόσεις Πατάκη)
Αισθάνθηκες ποτέ πως δεν έχεις σκοπό; Πως δεν ξέρεις τελικά γιατί υπάρχεις και πώς υπάρχεις σ΄ αυτό τον κόσμο; Ο Βασίλης Κραποστόλης έφτασε σ΄ αυτό το αδιέξοδο στο μοναδικό βιβλίο του «Μούσες εναντίον Σειρηνών» και μας πηρε απο το χέρι σ΄ενα δυσκολο μα συναμα διαφωτιστικό μονοπάτι.
Όταν διάβασα αυτό το βιβλίο, έτυχε να βρίσκομαι – ως συνήθως – μέσω της αστικής φασαρίας παρόλα αυτά ήρθα κοντά με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου και με συνεπήρε κάθε παράγραφος, καθώς βίωνα τους ίδιους προβληματισμούς. Πάλεψα και είδα πως το ταξίδι του πρωταγωνιστή ήταν μια μοναδική αφετηρία παρατήρησης του κόσμου μας, αυτού του κόσμου που χτίζουμε με το ίδιο μας το σώμα. Μια υποταγή στις πηγαίες, ακατέργαστες σκέψεις που ξεχάσαμε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο κάθε φορά που η αισθανόμαστε εγκατάλειψη και απουσία σκοπού.
Πολλά τα ερωτήματα: Πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει το νόημα της ζωής και παλεύουν καθημερινά; Πόσοι από ‘μας αισθανθήκαμε πως δεν υπάρχει το νόημα παρά το νεαρό της ηλικίας μας; Μήπως αποφεύγουμε να σκεφτούμε, ώστε να μην έρθουμε αντιμέτωποι με το εσωτερικό εγώ μας και τα δυσάρεστα που αυτό μπορεί να εμπεριέχει;
Ένα άλλο ζήτημα που θίγεται είναι για τα σπάνια συναισθήματα, όπως ο θαυμασμός και η περηφάνια και τη σημασία τους στην σύγχρονη κοινωνία. Αντίστοιχα και ο ηρωισμός, όπου πλέον θεωρείται κάτι υπεράνθρωπο και αποσυνδέεται από τα εγγενή χαρακτηριστικά μας. Σ’ όλα αυτά προσπαθεί να απαντήσει ο Βασίλης Καραποστόλης και να τους δώσει μορφή μέσα από τις «Σειρήνες και τις Μούσες» του παρόντος. Το απολαύσαμε και προβληματισθήκαμε ιδιαίτερα, καθώς μας εμφύσησε την ιδέα πως το ιδεατό διώκεται πρόστυχα από τον σύγχρονο κόσμο.
