Όταν ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε για το χειμώνα, σταθήκαμε και αγναντέψαμε μαζί του

Ας ταξιδέψουμε κι ας φανταστούμε έναν άνθρωπο να κάθεται στην άκρη του χειμώνα, όπου η θάλασσα λάμπει με μια ψυχρή γαλήνη και ένα φλιτζάνι καφέ κρατάει στη ζεστασιά του αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.

Το απόσπασμα του Οδυσσέα Ελύτη μάς καλεί να καθίσουμε στην ίδια ήσυχη γωνιά, όπου η ιδιωτική στιγμή της μοναξιάς συνδέεται με κάτι πολύ σπουδαιότερο, μια διαχρονική αλήθεια που συνδυάζει το τετριμμένο με το αιώνιο.

Απόσπασμα, «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά» –  Οδυσσέας Ελύτης. (Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ)

Μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης: Ένα από τα κορυφαία ερωτικά ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ

Οδυσσέας Ελύτης: «Πήρε να χειμωνιάζει…»

Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου.

Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντίκρυ στο πέλαγος.

Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει.

Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ’ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο πού, έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη.

Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πιά για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις, ούτε καν για την παράδοση.

Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, ένα πιο στερεό έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγο να πω η ψυχή μου.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο πνεύμα είχα κινηθεί άλλοτε, όταν έλεγα ότι ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη. (…)

Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Είμαστε όλοι θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο…»

Μια φορά κι έναν καιρό ο Έσσε μας είπε: «Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί …»

5 φορές που ο Ίψεν είχε δίκιο (και είπε όσα φοβόμασταν να παραδεχτούμε)

Φωτογραφία εξωφύλλου