Όσα δεν μας είπαν: Από τον Κάφκα έως τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Eίναι αργά το βράδυ και είμαι περιτριγυρισμένη από βιβλία στοιβαγμένα σαν φρούρια. Το τσάι έχει κρυώσει (πάλι), και το αχνό βουητό της τζαζ ανταγωνίζεται το περιστασιακό τσαλάκωμα των παλιών σελίδων.

Κάπου ανάμεσα στο να χαθώ στις υπαρξιακές σπείρες του Κάφκα και στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του Κούντερα, μια σκέψη με βρήκε: αυτά τα μεγάλα μυαλά αυτοί οι αρχιτέκτονες λογοτεχνικών συμπάντων δεν ήταν απλώς ιδιοφυΐες.
Ήταν ιδιαίτεροι, ιδιόρρυθμοι και μερικές φορές εντελώς μυστηριώδεις. Τι έκανε τον Κάφκα να κλειδώσει τα χειρόγραφά του; Γιατί η πατρίδα του Κούντερα τον ενέπνευσε αλλά και τον εξόρισε; Πού σταθήκαμε καθώς μελετούσαμε τις ζωές των αγαπημένων μας λογοτεχνών;
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

Έρμαν Έσσε: «Δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Πρέπει να κρίνω…»

Φραντς Κάφκα: Ο απρόθυμος λογοτέχνης.

Γνωρίζατε ότι ο Φραντς Κάφκα δεν σκόπευε ποτέ να δει το φως της δημοσιότητας το μεγαλύτερο μέρος του έργου του; Όταν βρισκόταν στο νεκροκρέβατο του το 1924, ανέθεσε στον φίλο του Max Brod ένα σπαρακτικό καθήκον: να κάψει όλα τα χειρόγραφά του. Ευτυχώς για τον κόσμο (και τους απανταχού βιβλιόφιλους), ο Brod αγνόησε την επιθυμία του.

Αυτή η «προδοσία» μάς έδωσε τη Δίκη και το Κάστρο, έργα που ξεχειλίζουν από υπαρξιακό τρόμο και γραφειοκρατικούς εφιάλτες. Αλλά γιατί ο Κάφκα ήθελε να καταστραφούν; Ίσως ήταν η παραλυτική του αυτοαμφισβήτηση. Ο άνθρωπος που μας έδωσε τα κλασικά λογοτεχνικά έργα κάποτε περιέγραψε το έργο του ως «εντελώς άχρηστο».

Σταθήκαμε στο ότι ο Κάφκα δούλευε με πλήρη απασχόληση σε μια ασφαλιστική εταιρεία, έναν ρόλο που τόσο απεχθανόταν όσο και παραδόξως πιστωνόταν ότι ενέπνευσε τον παραλογισμό στη γραφή του.

Μίλαν Κούντερα: Ο εξόριστος φιλόσοφος.

Ας αλλάξουμε ταχύτητα και ας πάμε στον Μίλαν Κούντερα, τον τσεχικής καταγωγής συγγραφέα του οποίου το βιβλίο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» κατέκτησε τις καρδιές σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία του Κούντερα είναι τόσο πολύπλοκη όσο και οι χαρακτήρες του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ήταν πιστός κομμουνιστής, αλλά οι πολιτικές εξελίξεις άλλαξαν. Άσκησε κριτική στο καθεστώς και τα έργα του απαγορεύτηκαν στην Τσεχοσλοβακία. Τελικά, ο Κούντερα εξορίστηκε στη Γαλλία, όπου συνέχισε να γράφει αλλά μόνο στα γαλλικά.

Σταθήκαμε στο ότι ο Κούντερα ήταν μοναχικός. Απέφευγε τις συνεντεύξεις και κάποτε επέμενε να μην εμφανίζονται φωτογραφίες του στα εξώφυλλα των βιβλίων του. ήθελε το έργο του -όχι το πρόσωπό του- να μιλάει.

Βιρτζίνια Γουλφ: Μπλούμσμπερι.

Η Βιρτζίνια Γουλφ δεν ήταν απλώς μια συγγραφέας ήταν ανατρεπτική. Ως μέλος της ομάδας του Μπλούμσμπερι, η Γουλφ περιτριγυριζόταν από καλλιτέχνες και στοχαστές που αμφισβητούσαν τα κοινωνικά πρότυπα. Διέσχισε τα όρια της αφηγηματικής φόρμας, δίνοντάς μας αριστουργήματα της συνεχούς συνείδησης, όπως η Κυρία Ντάλογουεϊ.

Αλλά πίσω από τη δημιουργική ιδιοφυΐα υπήρχε μια γυναίκα που πάλευε με εσωτερικούς δαίμονες. Η Γούλφ πάλευε με ψυχική ασθένεια, η οποία διαμόρφωσε βαθιά την αντίληψή της για τον χρόνο, την πραγματικότητα και την ταυτότητα.

Σταθήκαμε στο ότι κάποτε η Γουλφ περπάτησε κάποτε στο κεντρικό Λονδίνο ντυμένη ως πρίγκιπας της Αβησσυνίας στο πλαίσιο μιας φάρσας με τον αδελφό της.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: Ο τυφλός οραματιστής.

Πώς ένας συγγραφέας δημιουργεί ιστορίες που διευρύνουν τα όρια της πραγματικότητας και του χρόνου, ενώ χάνει σταδιακά την όρασή του; Για τον Μπόρχες, η τύφλωση δεν ήταν περιορισμός ήταν έμπνευση. Ο Αργεντινός συγγραφέας αξιοποίησε τη μειούμενη όρασή του για να φανταστεί λαβύρινθους, άπειρες βιβλιοθήκες και παράδοξους κόσμους σε έργα όπως το Aleph και το Ficciones.

Παρά την ιδιοφυΐα του, η ταπεινότητα του Μπόρχες έλαμπε μέσα του. Ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του ως «όχι στοχαστή, αλλά ονειροπόλο».
Σταθήκαμε στο ότι ο Μπόρχες ήταν βιβλιοθηκάριος πριν γίνει ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς στον κόσμο. Συχνά αστειευόταν ότι ο παράδεισος θα έμοιαζε με μια άπειρη βιβλιοθήκη.

Σύλβια Πλαθ: Η ποιήτρια των δυαδικοτήτων.

Η Σύλβια Πλαθ μνημονεύεται συχνά για την οδυνηρή ποίησή της και το τραγικό της τέλος, αλλά η ιστορία της έχει πολλά περισσότερα. Η συγγραφέας του «The Bell Jar » ήταν μετρ των δυαδικοτήτων: φως και σκοτάδι, φιλοδοξία και ανασφάλεια. Αρίστευσε ακαδημαϊκά, κερδίζοντας υποτροφίες και βραβεία, ωστόσο πάλευε με αισθήματα ανεπάρκειας. Τα ημερολόγια της Πλαθ αποκαλύπτουν μια γυναίκα που προσέγγιζε τη ζωή με ωμή ένταση.

Σταθήκαμε στο ότι το αγαπημένο χρώμα της Πλαθ ήταν το κόκκινο, το οποίο περιέγραψε ως «ισχυρό και αλάνθαστο». Χρησιμοποίησε αυτή τη ζωηρή απόχρωση ως μεταφορά της ζωτικότητας τόσο στη ζωή όσο και στο έργο της.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Ο απρόθυμος ρεαλιστής.

Ο μετρ του μαγικού ρεαλισμού, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μεγάλωσε ακούγοντας τις υπερφυσικές ιστορίες της γιαγιάς του. Αυτές οι ιστορίες αποτέλεσαν το υπόβαθρο για έργα όπως τα Εκατό χρόνια μοναξιάς. Γνωρίζατε όμως ότι ο Μάρκες παραλίγο να γίνει δικηγόρος αντί για συγγραφέας; Ευτυχώς, μια τυχαία συνάντηση με τη Μεταμόρφωση του Κάφκα άλλαξε τα πάντα. Συνειδητοποίησε ότι η αφήγηση δεν είχε κανόνες.

Σταθήκαμε στο ότι ο Μάρκες ήταν προληπτικός. Φορούσε κίτρινα λουλούδια για καλή τύχη και απέφευγε τον αριθμό 13 με κάθε κόστος. Ποιος ήξερε ότι οι μαγικοί ρεαλιστές είχαν γήινους φόβους;