Μια μόνιμη απεικόνιση του Σίγκμουντ Φρόυντ περιστρέφεται γύρω από τις θεωρούμενες σεξιστικές απόψεις του για τις γυναίκες, μια προοπτική που συχνά θεωρείται ότι εξακολουθεί να υφίσταται στον τομέα της ψυχανάλυσης σήμερα.
Η έννοια του “φθόνου του πέους” συνδέεται συχνά με τον Φρόυντ, συμβάλλοντας στην επικρατούσα εικόνα της στάσης του απέναντι στις γυναίκες. Παρά τις σημαντικές τροποποιήσεις που έγιναν από τους ψυχαναλυτές, ιδίως τις γυναίκες επαγγελματίες, η λαϊκή κατανόηση των απόψεων του Φρόυντ παραμένει θολωμένη από παρανοήσεις.
Η Dr. Cecile Bassen, αναλυτής από την Ουάσιγκτον, τονίζει τη δυναμική φύση της ψυχαναλυτικής σκέψης, αμφισβητώντας την αντίληψη ότι οι ιδέες του Φρόυντ ήταν άκαμπτα σταθερές. Αναγνωρίζει τα παλαιότερα γραπτά του Φρόυντ για τις γυναίκες, τα οποία μπορεί να θεωρηθούν σήμερα απαράδεκτα, υπογραμμίζοντας τη συνεχή διαδικασία του να προτείνει, να απορρίπτει και να αναθεωρεί τις ιδέες του. Στην ύστερη φάση της καριέρας του, ο ίδιος ο Φρόιντ αναφερόταν στις γυναίκες ως “η σκοτεινή ήπειρος”, αναγνωρίζοντας το ακατανόητο της σεξουαλικής τους ζωής γι’ αυτόν.
Ο Bassen παρέχει μια εναλλακτική προοπτική για τον “φθόνο του πέους”, προτείνοντας ότι πολλοί αναλυτές τον ερμηνεύουν συμβολικά ή μεταφορικά. Επισημαίνει ότι ο φθόνος είναι μια καθολική πτυχή της ζωής και οι πρόσφατες ψυχαναλυτικές συζητήσεις έχουν εισαγάγει έννοιες όπως ο “φθόνος της μήτρας” στους άνδρες.
Ο Stefan Pasternack, ψυχαναλυτής, πλαισιώνει τις απόψεις του Φρόυντ μέσα στην κοινωνία της εποχής του, αναγνωρίζοντας ότι τα κοινωνικά πρότυπα επηρέασαν την τάση του Φρόυντ να αντιλαμβάνεται και να κατηγοριοποιεί τις γυναίκες ως παθητικές, μαζοχιστικές και λιγότερο ικανές από τους άνδρες. Ο Pasternack υπογραμμίζει τη σημασία της επικαιροποίησης της κατανόησής μας, σημειώνοντας ότι η σύγχρονη έρευνα υποστηρίζει την ιδέα ότι τα κορίτσια μπορεί να βιώνουν νωρίς αισθήματα ντροπής που σχετίζονται με φυσιολογικές διαφορές, αλλά αυτή η ευπάθεια μειώνεται με τις θετικές σχέσεις μητέρας-κόρης και τη μητρική αυτοεκτίμηση.
Επιπλέον, ο Pasternack επισημαίνει τη σημαντική συμβολή της κόρης του Φρόυντ, της Άννας Φρόυντ, στην ψυχανάλυση. Υποστηρίζει ότι η υποστήριξη και η επιρροή του Φρόυντ είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας γεμάτης αυτοπεποίθηση, δραστήριας και έξυπνης γυναίκας που συνέχισε την κληρονομιά του. Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η μελέτη μας πάνω στα γραπτά ενός επιστήμονα δεν πρέπει να είναι στερεοτυπική, αναλύοντας τις λέξεις, σύμφωνα με τα σύγχρονα στενά πλαίσια της σκέψης.
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την Washigton Post
