Ο Φερνάντο Πεσσόα αναδεικνύεται σε οδηγό, φιλόσοφο-ποιητή, του οποίου τα λόγια αποπνέουν μια διαχρονική σοφία και βαθιά διορατικότητα.
Στο “Βιβλίο της ανησυχίας”, ο Πεσσόα μας καλεί να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι αυτοκριτικής, προτρέποντάς μας να αντιμετωπίσουμε τα κακά του κόσμου ξεκινώντας από το πιο οικείο πεδίο όλων: τον εαυτό μας.
Με ποιητική ευγλωττία, ο Πεσσόα φωτίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της αντίληψης του φακού μέσα από τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τον κόσμο γύρω μας.
Μέσα από τον φακό της “ψυχικής δικαιοσύνης”, ο Πεσσόα μας προκαλεί να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και προσωπικής μεταρρύθμισης, ένα ταξίδι που υπερβαίνει την απλή εξωτερική επανάσταση ή αλλαγή. Είναι ένα ταξίδι προς τα μέσα, όπου αντιμετωπίζουμε τις δικές μας προκαταλήψεις και ελλείψεις και προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας και του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Φερνάντο Πεσσόα – Το Βιβλίο της Ανησυχίας
Κάθε άνθρωπος που είναι προικισμένος με μια ευαισθησία δίκαιη και έναν ορθολογισμό, αισθάνεται πως το κακό και η αδικία στον κόσμο τον αφορούν, και επιδιώκει να τα διορθώσει, αρχίζοντας από τα πιο κοντινά: και το πρώτο είναι ο εαυτός του.
Αυτό το έργο θα τον απασχολήσει όλη τη ζωή του.
Το παν, για μας, έγκειται στην αντίληψή μας για τον κόσμο∙ αλλάζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο σημαίνει αλλάζουμε τον κόσμο για μας, δηλαδή αλλάζουμε τον κόσμο, εφόσον δεν είναι ποτέ για μας παρά μόνο αυτό που είναι για μας.
Αυτή η μύχια δικαιοσύνη που μας κάνει να γράφουμε μια καλλιγραφημένη σελίδα, αυτή η αληθινή μεταρρύθμιση με την οποία ξαναφέρνουμε στη ζωή την πεθαμένη ευαισθησία μας- αυτή είναι η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια.
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι τοπίο, κορνίζα που αξιοποιεί τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσία των σκέψεών μας.
Κι αυτό ισχύει είτε πρόκειται για τα χρωματιστά τοπία των πλασμάτων και των πραγμάτων- αγροί, σπίτια, αφίσες, κοστούμια- είτε πρόκειται για το άχρωμο τοπίο των μονότονων ψυχών, που έρχεται για μια στιγμή στην επιφάνεια με τις παλιές λέξεις και τις φθαρμένες χειρονομίες, για να ξαναβυθιστεί αμέσως στα βάθη της θεμελιώδους ηλιθιότητας της ανθρώπινης έκφρασης.
Επανάσταση;
Αλλαγή;
Αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα, μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό∙ αυτό που μονάχα θέλω είναι να δω το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα.
Γιωσαφάτ: «Αγάπη σημαίνει ότι αρχίζεις να νοιάζεσαι…Πρέπει να το έχεις πάρει από τη μάνα σου»
