Ένα φιλμ φτιαγμένο για ν’ αρέσει σχεδόν σε όλους. Μετά τα συναρπαστικά «Φτερά του Έρωτα», το κεφάλαιο «Wim Wenders και μυθοπλασία» είναι δυστυχώς μια πολύ πονεμένη ιστορία, και όσο και αν μέσα στις δεκαετίες αναπλήρωσε κάπως αυτό το κενό με κάποια θαυμάσια ντοκιμαντέρ, κυρίως σχετικά με τον χώρο της τέχνης, κάτι έλειπε από τη μεγάλη εικόνα.
Με τις «Υπέροχες Μέρες» αποδεικνύει περίτρανα ότι το να ξεγράφεται κάποιος δημιουργός ως «ντεφορμέ» είναι μια επιπόλαιη πράξη, που συχνά πηγάζει και από μια εγωιστική ανάγκη που έχουμε πολλοί από εμάς να βλέπουμε τον κινηματογραφιστή στον οποίο έχουμε «ποντάρει» να βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας και της καλλιτεχνικής επιτυχίας, επαληθεύοντας όμως τις δικές μας προσδοκίες για το τι θα αποτυπώσει στο πανί, που πρέπει να είναι πάντα μεγαλεπήβολο, ευφυές και περίπλοκο.
Ο Wenders, γνωρίζοντας πως έχει αποδείξει την τεράστια αξία του παλιότερα, κάνει εδώ ένα πολύ προσωπικό σινεμά, εξαιρετικά μινιμαλιστικό, δίχως να νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι εξόφθαλμα ριζοσπαστικό ή με βαθιά δραματική ένταση, στο βαθμό που κάποιοι θεατές μπορεί να αναφωνήσουν «τώρα γιατί εμένα να με νοιάζει αυτό εδώ;». Και όμως, η καθημερινότητα του Hirayama, όσο μονότονη ή συνηθισμένη να φαίνεται, είναι μια καθημερινότητα που αφορά όλους όσους ανήκουν σε αυτό το 99% της νοητής ιεραρχικής πυραμίδας του δυτικού κόσμου και βιοπορίζονται προσπαθώντας παράλληλα να ξεκλέβουν χρόνο για την προσωπική τους ανάπτυξη, αλλά και να συνδεθούν μ’ έναν πολύπλοκο κόσμο εκεί έξω, με τον οποίο η επικοινωνία αλλάζει συνεχώς μορφή και απαιτήσεις όσο εξελίσσονται τόσο τα ήθη όσο και η τεχνολογία.
Η επιμονή του να ακούει Lou Reed, Kinks και Patti Smith μεταξύ άλλων από κασέτες στο αυτοκίνητό του στην εποχή του streaming και η αγάπη του για τη λογοτεχνία δεν είναι το πείσμα ενός παλιομοδίτη που αρνείται να συμβαδίσει με τους καιρούς, αλλά η συνειδητή επαφή με το πνεύμα που ο σύγχρονος τρόπος ζωής προσπαθεί, μάλλον εσκεμμένα, να καταπνίξει. Ο ίδιος δεν είναι ένας ήρωας με την κλασική έννοια, όπως θα φανεί αργότερα από κάποια στοιχεία της ζωής του που τον έχουν οδηγήσει σε μια αποξένωση. Είναι όμως ένα θετικό πρότυπο σαν αυτό που μπορεί να γίνει αντιληπτό ρεαλιστικά ως τέτοιο στο σήμερα, με όλα τα ελαττώματα και τις προσωπικές αδυναμίες που μπορεί να κουβαλάει ένας άνθρωπος που όμως θέλει να βελτιώνεται συνεχώς.
Η αποσπασματική δομή του σεναρίου λειτουργεί σαν μια σειρά από μικρά χαϊκού που προσφέρουν ανταμοιβές ή μαθήματα στον Hirayama και κατά συνέπεια και στον θεατή. Η ευγένεια και η ηπιότητα των συναισθημάτων παραπέμπουν ευθέως στον κινηματογράφο του Ozu που ανέκαθεν συγκινούσε τον Wenders, είναι όμως χαρακτηριστικά εμποτισμένα και από τη δική του σταθερά στο σινεμά που υπηρετεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και που συνδέεται με το άτομο που γίνεται πάντοτε κατανοητό στην ολότητά του ως πολιτικό ον μέσα στο αστικό περιβάλλον στο οποίο κινείται, είτε ήταν ο συγγραφέας Philip Winter στην «Αλίκη στις Πόλεις» ταξιδεύοντας από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη είτε ο άγγελος Damiel στα «Φτερά του Έρωτα» στο διχοτομημένο ακόμη τότε από το τείχος Βερολίνο.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Χωρίς την υπέροχη κεντρική ερμηνεία του Koji Yakusho θα έμοιαζε σαν κάτι να λείπει από το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για ένα μοναδικής ευαισθησίας πορτρέτο ενός χαρακτήρα από αυτούς που σπάνια μοιάζουν να αφορούν πια τις ταινίες, που διαθέτουν πολλές πτυχές οι οποίες όμως δεν εκθέτονται όλες χυδαία μπροστά στην κάμερα για την αβανταδόρικη τέρψη του κοινού με ψευτοψυχαναλυτικές πινελιές. Ο ίδιος ο Yakusho ανταποκρίνεται στη λεπτότητα του προσώπου που υποδύεται και κάνει κάθε έκφραση, χειρονομία και κίνηση να μετρήσουν. Μοιάζει να διαθέτει μια πηγαία καθαρότητα στο πώς θα εξωτερικεύσει τον εσωτερικό κόσμο του ρόλου του, χαμογελάει και αυτή η ενέργεια ξεχειλίζει από φυσικότητα και φως, όχι από προσποίηση κι επιτήδευση. Και στο τέλος αυτό που μένει δεν είναι μια σειρά από «τζούφιες» μανιέρες εντυπωσιασμού, αλλά μια απρόσμενα θερμή οικειότητα μ’ ένα μυθοπλαστικό πρόσωπο που έχει κατακτηθεί δικαίως.
Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες σινεφίλ στιγμές της τρέχουσας σεζόν, με τρόπο όμως που δεν κραυγάζει, που «φυτρώνει» στον νου διακριτικά για να ανθίσει αργότερα. Και πέρα από τη μοναδική ομορφιά των εικόνων και τη συγκίνηση που έρχεται ομαλά και λυτρωτικά, έχει την ξεχωριστή της σημασία η νοηματική σ’ έναν 21ο αιώνα που ακόμη ψάχνει να βρει τα πατήματά του σε κοινωνικό επίπεδο κι έχει έρθει αντιμέτωπος με δύσκολα ερωτήματα για τα οποία αναζητεί μέχρι και τώρα απαντήσεις που να είναι πειστικές σε ικανοποιητικό βαθμό…
