Τι μας έμαθε «Ο Λύκος της Στέπας» του Έρμαν Έσσε;

Όταν διάβασα για πρώτη φορά αυτό το απόσπασμα με χτύπησε σαν κύμα ανακινώντας συναισθήματα που δεν ήξερα καν ότι είχα συσσωρεύσει.

Υπάρχει μια ωμή ειλικρίνεια στα λόγια του Έσσε, ένα είδος ωμότητας που σε τραβάει μέσα στην απελπισία του. Είναι σαν άνοιξε τη ψυχή του για να πει: Κοίτα έτσι είναι να είσαι άνθρωπος. Είναι σαν να μιλούσε σε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που μερικές φορές θέλει απλά να ξεφύγει από το βάρος πάντων.
(Αξίζει να διαβαστεί το άρθρο ως το τέλος)

Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για παρηγοριά (χορτάσαμε από δαύτη), είναι για να βρεις την ομορφιά μέσα στα συντρίμμια της ζωής. Οι μέρες της κόλασης ξαφνικά θα αποκτήσουν άλλη σημασία και βαρύτητα.

Μια φορά κι έναν καιρό ο Έσσε μας είπε: «Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί …»

Ο Λύκος της Στέπας – Έρμαν Έσσε (Απόσπασμα)

«Όποιος έχει γευτεί εκείνες τις μέρες… με τον φριχτό πονοκέφαλο που ριζώνει πίσω απ’ τις κόρες των ματιών και σε κάνει – σε κάνει να καταριέσαι φρικτά κάθε κίνηση του ματιού και του αυτιού από απλή ευχαρίστηση στον πόνο. Όποιος λοιπόν γεύτηκε αυτές τις μέρες της κόλασης, είναι ευχαριστημένος με μέρες κοινές σαν τη σημερινή και γεμάτος ευγνωμοσύνη κάθεται δίπλα στη ζεστή σόμπα…

Και ποιος έψαχνε στα χαλάσματα της ζωής του κάποιο νόημα, ποιος υπέφερε το φαινομενικά ανόητο, ποιος ζούσε το φαινομενικά τρελό, ποιος ήλπιζε μυστικά μέσα στο τελικό χάος να βρει την αποκάλυψη και την ύπαρξη του Θεού;

Όχι, δεν ήταν, για τίποτα που πέρασε δεν ήταν κρίμα. Κρίμα είναι μόνο για το σήμερα και το τώρα, για όλες αυτές τις αμέτρητες ώρες και μέρες που έχανα, που υπέφερα μόνο, και οι οποίες ούτε δώρα έφερναν ούτε συγκινήσεις.

Είμαι περίεργος να δω πόσα μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος. Όταν φτάσω τα όρια της αντοχής, το μόνο που θα κάνω είναι ν’ ανοίξω την πόρτα και θά ‘χω σωθεί.

Να ζεις στον κόσμο σαν να μην ήταν ο κόσμος, να τηρείς τους νόμους κι όμως να είσαι υπεράνω τους, να κατέχεις ”σαν να μην κατέχεις”, ν’ απαρνιέσαι σαν να μην ήταν άρνηση.

Επειδή είμαι κάτι σαν καθρέφτης σου, γιατί υπάρχει μέσα μου κάτι που σε νιώθει και σου δίνει μια απάντηση. Και θα’ πρεπε κανονικά, όλοι οι άνθρωποι να είναι τέτοιοι καθρέφτες και να επικοινωνούν έτσι ο ένας με τον άλλον.»

Καθώς κλείνουμε αυτό το ταξίδι στις σελίδες αυτού του βιβλίου, επιτρέψτε μου να σας προσκαλέσω να βουτήξετε βαθύτερα στον κόσμο του Έσσε. Ο «Λύκος της Στέπα»ς μπορεί να μας δίνει μια γεύση υπαρξιακού προβληματισμού, αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο στην εξερεύνηση του ανθρώπινου πνεύματος από τον Έσσε. Τα έργα του αποκαλύπτουν νέες διαστάσεις της ανθεκτικότητας, της ελευθερίας και της αυτοανακάλυψης, μια οδύσσεια που αξίζει τον κόπο.

Για όσους από εσάς είστε έτοιμοι να εξερευνήσετε περαιτέρω τις μοναδικές γνώσεις του Έσσε, σας προτείνουμε το επόμενο αφιέρωμά μας Γιατί το βιβλίο «Ντέμιαν» του Έρμαν Έσσε θα έπρεπε να διδάσκεται στο σχολείο; Εκεί, θα βιώσετε ένα ακόμη ενδιαφέρον ταξίδι.