Ο Τάσος Λειβαδίτης συγκαταλέγεται μεταξύ των διακεκριμένων ποιητών της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Οι στίχοι του χαρακτηρίζονται από μια οδυνηρή υπαρξιακή αναταραχή, η οποία αρχικά εκφράζεται μέσα από την τρυφερότητα και τη συμπόνια μέσα στο αισιόδοξο πλαίσιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Στη δεύτερη φάση της λογοτεχνικής του διαδρομής, αυτή η αγωνία μετατρέπεται σε μια ενδοσκοπική εξερεύνηση και αναζήτηση της ουσίας της ζωής, εμβαθύνοντας στο παρελθόν μετά τη διάψευση των προσδοκιών και την αντιληπτή προδοσία του καλλιτέχνη ως υπέρμαχου ενός καλύτερου κόσμου. Οι ποιητικές συνθέσεις του Λειβαδίτη έχουν διασκευαστεί σε μουσικά κομμάτια από αξιόλογους Έλληνες συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης (“Βροχή στη φτωχογειτονιά”, “Σαββατόβραδο”, “Δραπετσώνα” κ.ά.), ο Μάνος Λοΐζος, ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιώργος Τσαγκάρης και άλλοι, εδραιώνοντας τη διαρκή επιρροή του λυρικού του έργου στο χώρο της ελληνικής μουσικής.
Το ποιήμα «Ποῦ εἶσαι» εισέρχεται στον κόσμο της ερωτικής εγκατάλειψης. Προσδιορίζει το βίωμα του τέλους, ενός μικρού θανάτου που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει.
10 ποιήματα που μας χάραξαν, δίνοντας νέους προορισμούς στον κόσμο
Ποῦ εἶσαι – Τάσος Λειβαδίτης
Ἔβρεχε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἔβρεχε
ἀνέβηκα τὰ σκαλιὰ κανεὶς στὴν κάμαρα
Ἔβρεχε; ἔτρεμε στ᾿ ἀνοιχτὸ παράθυρο ἡ κουρτίνα
Ἔβρεχε…
«Φεύγω μὴ ζητήσεις νὰ μὲ βρεῖς. Ἀγαπῶ ἄλλον!», ἔγραφε
Ἀγαπῶ ἄλλον;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Ποῦ εἶσαι; Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει, κρυώνω;
Οἱ δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φῶτα, ἔβρεχε
Ζευγάρια ἀγκαλιασμένα κάτω ἀπ᾿ τὶς ὀμπρέλες τους
σὲ λίγο θὰ ἀνάβουνε τὸ φῶς
Θὰ κοιτάζονται στὰ μάτια καὶ θὰ πετᾶν ἀπὸ πάνω τους ὅλη τὴ μοναξιὰ
Οἱ φωτεινὲς ρεκλάμες ἀνοιγοκλείνουνε τὰ μάτια τους
Ὅλα στὴν ἐποχὴ μᾶς διαφημίζονται γιατί ὄχι καὶ αὐτὸ …
Ἔβρεχε
«Ἀγαπῶ ἄλλον!»
Μὲ κόκκινα πελώρια γράμματα θὰ ᾿τᾶν ὑπέροχη διαφήμιση
γιατί ὄχι καὶ αὐτό: «Ἀγαπῶ ἄλλον!»
«Θὰ ἀγαπῶ ἄλλον»;
Ποῦ εἶσαι;
Ποῦ νὰ πάω;
Φυσάει κρυώνω
Ποῦ εἶσαι;
10 ποιήματα της Κικής Δημουλά που υπερπαρέχονται στον κόσμο μας
