Τάνγκο: 10 κλασικά τραγούδια του πιο αισθησιακού χορού

Το τάνγκο, ένας παθιασμένος και αισθησιακός χορός που ξεκίνησε από τις εργατικές γειτονιές του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, έχει μια πλούσια και πολύχρωμη ιστορία που εκτείνεται πάνω από έναν αιώνα. Η ανάπτυξή του επηρεάστηκε από διάφορα πολιτιστικά, κοινωνικά και μουσικά στοιχεία, καθιστώντας το μια πραγματικά μοναδική μορφή τέχνης.

Οι ρίζες του τάνγκο εντοπίζονται στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν μετανάστες από την Ευρώπη και την Αφρική έφτασαν στο Μπουένος Άιρες, αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες. Αυτές οι διαφορετικές κοινότητες αναμείχθηκαν στα περίχωρα της πόλης, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα συγχώνευσης και ανταλλαγής. Ο χορός που αργότερα θα γινόταν τάνγκο εξελίχθηκε από την ανάμειξη των παραδοσιακών ευρωπαϊκών χορών, των αφρικανικών ρυθμών και των μελαγχολικών μελωδιών της τοπικής μουσικής criollo.

Αρχικά, το τάνγκο συνδέθηκε με την εργατική τάξη και τα περιθωριοποιημένα μέλη της κοινωνίας. Χορευόταν στις αυλές, τα πορνεία και τις ταβέρνες του Μπουένος Άιρες, μέρη που αντανακλούσαν τη ζωντανή, χαοτική και παθιασμένη φύση του χορού. Το στυλ του χορού θεωρήθηκε σκανδαλώδες και προκλητικό από τις ανώτερες τάξεις και μάλιστα απαγορεύτηκε σε ορισμένα μέρη κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, άρχισε να αποκτά δημοτικότητα πέρα από τα σύνορα του Μπουένος Άιρες. Ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου γοήτευσε το ευρωπαϊκό κοινό και γρήγορα έγινε της μόδας στις αίθουσες χορού και στην υψηλή κοινωνία. Από εκεί, εξαπλώθηκε σε άλλα μέρη της Ευρώπης και στις Ηνωμένες Πολιτείες, οδηγώντας στην εμφάνιση διαφορετικών στυλ τάνγκο.

Η “Χρυσή Εποχή” του τάνγκο έλαβε χώρα στις δεκαετίες του 1930 και 1940, μια περίοδος καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας για τους μουσικούς και τους χορευτές του τάνγκο. Θρυλικές ορχήστρες τάνγκο, όπως αυτές υπό την ηγεσία των Juan D’Arienzo, Osvaldo Pugliese, Aníbal Troilo και Carlos Di Sarli, εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, δημιουργώντας διαχρονικά κλασικά έργα που συνεχίζουν να γιορτάζονται μέχρι σήμερα.

Η παγκόσμια δημοτικότητα του ερωτικού μειώθηκε στα μέσα του 20ου αιώνα λόγω των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών στην Αργεντινή και της ανόδου νέων μουσικών ειδών. Ωστόσο, μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το τάνγκο σημειώθηκε τη δεκαετία του 1980, εν μέρει χάρη στις προσπάθειες του διάσημου συνθέτη τάνγκο και μουσικού του μπαντονεόν Astor Piazzolla. Η καινοτόμος συγχώνευση του τάνγκο με την τζαζ και την κλασική μουσική από τον Piazzolla εισήγαγε μια νέα εποχή του “Nuevo Tango”, προσελκύοντας ένα νεότερο κοινό και διευρύνοντας την απήχηση του τάνγκο.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, το τάνγκο εξελίχθηκε και προσαρμόστηκε σε διαφορετικά πολιτιστικά πλαίσια, δημιουργώντας μια μυριάδα στυλ, όπως το αργεντίνικο τάνγκο, το ουρουγουανικό τάνγκο και το τάνγκο της αίθουσας χορού. Το 2009, η UNESCO ανακήρυξε το τάνγκο ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αναγνωρίζοντας τη σημαντική επίδρασή του στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Σήμερα, το τάνγκο παραμένει ουσιαστικό μέρος της πολιτιστικής ταυτότητας της Αργεντινής και γιορτάζεται σε διάφορα φεστιβάλ και milongas (εκδηλώσεις χορού τάνγκο) σε όλο τον κόσμο. Ο χορός συνεχίζει να γοητεύει το κοινό με τις παθιασμένες κινήσεις του, την περίπλοκη κίνηση των ποδιών και τις συναισθηματικές εκφράσεις του, καθιστώντας το ένα διαρκές σύμβολο ρομαντισμού, νοσταλγίας και καλλιτεχνικής έκφρασης.

1. “La Cumparsita” – Ερμηνευμένο από διάφορους καλλιτέχνες, αυτό είναι μια από τις πιο διάσημες συνθέσεις τάνγκο, που συχνά θεωρείται ο “ύμνος του τάνγκο”.

2. “Por Una Cabeza” – Το εμβληματικό τραγούδι του Carlos Gardel, που έχει παρουσιαστεί σε πολλές ταινίες, είναι ένα κλασικό τανγκό που προκαλεί πάθος και ρομαντισμό.

3. “El Choclo” – Γραμμένο από τον Ángel Villoldo, η πιασάρικη μελωδία και η ρυθμική δομή αυτού του τανγκό το έχουν καταστήσει ένα αγαπημένο κλασικό τραγούδι.

4. “Volver” – Τραγουδισμένο από τον Carlos Gardel, το “Volver” είναι ένα νοσταλγικό τανγκό που εκφράζει τη λαχτάρα για μια χαμένη αγάπη και την επιστροφή στο παρελθόν.

5. “Caminito” – Σε σύνθεση του Juan de Dios Filiberto, αυτό το τανγκό είναι εμπνευσμένο από τον διάσημο δρόμο “Caminito” στη La Boca του Μπουένος Άιρες.

6. “Adiós Nonino” – Το συναισθηματικό τανγκό του Astor Piazzolla αφιερωμένο στον πατέρα του είναι ένα αριστούργημα που συνδυάζει το παραδοσιακό τανγκό με επιρροές από την τζαζ.

7. “Uno” – Τραγουδισμένο από τον Carlos Gardel, αυτό το τανγκό απεικονίζει τους αγώνες της αστικής ζωής και την πολυπλοκότητα της αγάπης και της επιθυμίας.

8. “Yira, Yira” – Η ερμηνεία του Carlos Gardel σε αυτό το τανγκό, γραμμένο από τον Enrique Santos Discépolo, αποτυπώνει την ουσία της απογοήτευσης και της πικρίας.

9. “El día que me quieras” – Ένα τρυφερό και ρομαντικό τανγκό, ερμηνευμένο από τον Carlos Gardel, που εκφράζει την άνευ όρων αγάπη.

10. “Mi Buenos Aires Querido” – Άλλο ένα κλασικό ταγκό του Gardel, αυτό το ταγκό αποτίει φόρο τιμής στην αγαπημένη πόλη του Μπουένος Άιρες.

Διαβάστε περισσότερα:

Σεξ:12 ταινίες που εισήγαγαν με τόλμη τις «καυτές» σκηνές στον κινηματογράφο