Ο Ρένος Αποστολίδης «τραγουδούσε» δυνατά από τις βουνοκορφές του νου. Δε φοβήθηκε, έδειξε πνευματική αξιοπρέπεια και περπάτησε σε κακοτράχηλα μέρη, ακολουθώντας την αποστολή του.
Κάθε φορά που διαβάζεις το έργο του Ρένου Αποστολίδη προσκαλείσαι σε μοναχικό ταξίδι και ίσως είναι από τα πιο δύσκολα και αναγεννησιακά μονοπάτια που θα διαβείς στη ζωή σου. Το ζήτημα είναι …θέλεις να τα διαβείς; Ο Ρένος σύγκρινε τις ποιότητες του κόσμου και δίνοντας τη μάχη του έφυγε νικητής, αφήνοντάς μας ένα εξαιρετικής ποιότητας έργο και έναν δάσκαλο για να πορευόμαστε.
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από το κείμενο του Ρένου Αποστολίδη «Ευχές», το οποίο είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Δαυλός (τόμος Β’, αρ. τεύχους 13) τον Ιανουάριο του 1983.
[…] Αυτό που ζη κανείς στα πολύ μικρά παιδικά του χρόνια, αυτό είν’ όλος κι όλος ο μύθος που λένε κ’ οι πιο βαθύγηροι σοφοί μ’ όλους τους τρόπους, και με δαύτο ζη ο καθένας μέσα του (αν ζη, αν του δόθηκε, αν του σώθηκε παραδείσιο εντός του) μια ζωή άξια και δοσμένη στο κυνήγι εκείνης της πρώτης ουσίας, που δεν ξέρει, δε βρίσκει καθαρά, πολλές φορές, από πού του πρωτοχαρίστηκε –ή μήπως είναι του νου του; πλάσμα της φαντασίας του; όνειρο απατηλό;– κι όμως είν’ από κει: το χαμόγελο που του δόθηκε, το χέρι που του χάιδεψε κάποτε μ’ εμπιστοσύνη τα μαλλιά, μ’ εμπιστοσύνη πως «είναι καλό παιδί, ναι! φιλότιμο κ’ ευσυνείδητο παιδί, ναι! της μαμάς του και του μπαμπά του, που τ’ αγαπάνε! κι όλ’ είναι δικοί του, ναι, και τ’ αγαπάνε! […]
Δεν μπορεί να μην υπάρχουν κι άνθρωποι σωστοί, άξιοι, δυνατοί, με νου και με καρδιά που σωστά να χτυπάη, σ’ αυτό τον τόπο! Ου, οπωσδήποτε υπάρχουν – και λοιπόν να τους βρης! Ο καθένας να τους βρη, με το φανάρι στο χέρι, έναν-έναν! Σ’ όλα τα επαγγέλματα είναι σκορπισμένοι, σ’ όλες τις τάξεις, σ’ όλους τους τομείς και τις δουλειές, σ’ όλες τις παρατάξεις και τις συντροφιές και τα κόμματα! Να μην εξαιρέσετε κανένα στο ανήμερο ψάξιμο. Παντού υπάρχουν! Γιατί δεν είναι δυνατώτερα τάχα τα κόμματα κ’ οι ιδεολογίες κ’ οι παρατάξεις κ’ οι φανατισμοί κ’ οι κοινωνικές τάξεις ή οι σκληρές ανάγκες των έργων από την ανθρώπινη ποιότητα και την ουσία, που ο καθένας μπορεί νάχη, όπου κι αν βρίσκεται, όπου κι αν τυραννιέται να περάση λίγη της μες σ’ ό,τι κάνει, σ’ ό,τι πασκίζει, για να σώση την ταυτότητά του, να βρη εντέλει το πρόσωπό του, τη ζωή του την αληθινή, τη δικιά του! Αυτό να μην πάψετε να το πιστεύετε! Γιατί δεν είναι πίστη – αλήθεια είναι, και ποτέ δεν έσβησε στον κόσμο, όσο κι αν φάνηκε, όσο κι αν σκοτείνιασε τόσες φορές…
Υπάρχουν, υπάρχουν παντού οι άξιοι, οι ουσιαστικοί, οι σωστοί, οι άνθρωποι – και να τους βρήτε, να τους βρούμε, να τους βρω εγώ ένας έκαστος, έστω και σαν απόλυτα μόνος σε τέτοια τρελή αναζήτηση μέσα στον κόσμο! Και μόλις βρεθούν, μόλις ο καθένας βρη κάποιον, κι ο κάποιος εκείνος βρη τον καθένα, το πρόβλημα είναι λυμένο. […]«Είν’ ο μύθος αυτό» θα μου πήτε… Μα δεν είν’ ο μύθος. Η αλήθεια είναι! Πάντα η αλήθεια έτσι σαν παραμύθι παρασταίνονταν κι αυτοπαρίστανε! Κ’ οι ποιητές, οι μεγάλοι δημιουργοί, πάντα βαθιά το ξέρανε, από μέσα τους, κ’ έτσι την έβαζαν ξανά κάθε φορά μπρος και ξαναστεκόμασταν στα πόδια μας και ξανασυνεχίζαμε!
[…] Να βρήτ’ έστω κ’ έναν ο καθένας, και μαζί νάστε δυο, και σιγά-σιγά, με πολύ αυστηρή της καρδιάς –και του νου (πάντα νάχετε το νου σας!)– επιλογή, νάστε μια παρέα, μια συντροφιά. Που να μην της φτάνη μόνο να λέη, να κουβεντιάζη· να γυρεύη, διαρκώς, να κάνη έργο την ύπαρξή της· έργο για τον εαυτό της, και για τον καθένα της, τις καλές ποιότητες κι ουσίες όλων της· έργο και για τους άλλους – χεροπιαστό κι απ’ τους άλλους, δώρο στους άλλους! Έργο που να πιάνεται με τις πέντε αισθήσεις – όχι λόγια μονάχα, όχι «άπιαστα». Έργο που να βαραίνη, να μένη – να δωρίζη στον καθένα, να τον ειδοποιή και να τον βεβαιώνη, σαν αναμφισβήτητο σφίξιμο θερμό χεριού, για την ύπαρξη ποιότητας εδώ που το παρήγαγε, που τόστησε, που τόπραξε, που το βίωσε πρώτα η ίδια, αληθινά, μια συνείδηση, κ’ ύστερα μόχθησε να το πραγματώση για όλους, για όποιον…
Ο Ρένος Αποστολίδης σε μια καυστική συνέντευξη στη Μαλβίνα Κάραλη (ΒΙΝΤΕΟ)
Φωτογραφία εξωφύλλου
Πηγή κειμένου
