Οι αρχαίοι Έλληνες είναι διάσημοι για τους φιλοσόφους και τους πολεμιστές τους αλλά ήξεραν επίσης πως να διασκεδάζουν. Στην καθημερινή ζωή και σε ειδικές περιστάσεις, οι Έλληνες απολάμβαναν μια πλούσια ποικιλία δραστηριοτήτων.
Συγκεντρώνονταν με φίλους για φαγητό και κρασί έπαιζαν μουσική και παιχνίδια διοργάνωναν θεαματικές γιορτές για τους θεούς. Οι τρόποι με τους οποίους διασκέδαζαν μοιάζουν εκπληκτικά οικείοι, δείχνοντας ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει πολύ όταν πρόκειται να διασκεδάσουν.
Πώς έβριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες; – Τελικά, δε διαφέρουν και πολύ από εμάς!
Μουσική, πάρτι, παιχνίδια.
Η μουσική και ο χορός αποτελούσαν μέρος της καθημερινής ζωής των Ελλήνων. Ένα δείπνο για το σπίτι ή μια περιστασιακή συγκέντρωση συχνά περιλάμβανε κάποιον που έπαιζε λύρα ή έπαιζε τον αυλό με το διπλό γλωσσίδι.
Για τους Έλληνες η μουσική σήμαινε μελωδία, χορός και απαγγελία ποίησης , όλα εκτελούνταν για να ζωντανέψουν την ατμόσφαιρα. Οικογένειες και φίλοι μπορεί να τραγουδούσαν ή να μοιράζονταν ιστορίες ηρώων για ψυχαγωγικούς λόγους.
Η ζωηρή συζήτηση ήταν από μόνη της μια τέχνη σ’ έναν πολιτισμό που εκτιμούσε τη ρητορική, ακόμη και μια φιλική κουβέντα μπορούσε να μετατραπεί σε ενδιαφέρουσα αφήγηση ιστοριών ή συζήτηση πάνω στο κρασί.
Μια δημοφιλής κοινωνική ενασχόληση ήταν το συμπόσιο, ουσιαστικά ένα πάρτι με ποτό μετά το δείπνο. Φανταστείτε μια ομάδα καλεσμένων να ξαπλώνει σε καναπέδες πίνοντας αραιωμένο κρασί σε ρηχά ποτήρια. Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν γεμάτες μουσική, γέλιο και πνευματώδεις συζητήσεις.
Επαγγελματίες διασκεδαστές, όπως φλαουτίστες (συχνά γυναίκες) διασκέδαζαν τους παρευρισκόμενους.
Οι καλεσμένοι λάτρευαν επίσης τα παιχνίδια του πάρτι – το αγαπημένο ήταν ο κόταβος, ένα είδος αρχαίου ελληνικού παιχνιδιού πόσης, όπου οι παίκτες εκσφενδόνιζαν τα κατακάθια του κρασιού τους σ’ έναν στόχο στην άλλη άκρη του δωματίου.
Οι παιχνιδιάρικοι διαγωνισμοί στην εκφώνηση προπόσεων στον αυτοσχεδιασμό ποίησης ή στην αφήγηση διασκεδαστικών ιστοριών ήταν επίσης συνηθισμένοι.
Πέρα από τις γιορτές και το κρασί οι Έλληνες απολάμβαναν απλούστερα παιχνίδια στην καθημερινή ζωή. Έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια όπως η «πεττεία» ή «πεσσεία», ένα παιχνίδι στρατηγικής που παιζόταν με ζάρια και πιόνια σε ένα σημαδεμένο ταμπλό.
Σύμφωνα, με το μύθο, ο ήρωας Παλαμήδης επινόησε τέτοια παιχνίδια κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου για να περνάει την ώρα του. Τα παιχνίδια είχαν παιχνίδια όπως κουδουνίστρες και κούκλες και έπαιζαν υπαίθρια παιχνίδια όπως πιάσιμο ή μαρκάρισμα. Ένα αγαπημένο παιχνίδι για τα παιδιά (και μερικές φορές για τους ενήλικες) ήταν οι αστράγαλοί, το οποίο περιελάβανε το πέταγμα μικρών οστών ή λίθων και το πιάσιμο τους, πολύ παρόμοιο με το παιχνίδι των βαλέδων.
Δημόσιες γιορτές
Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν επίσης τις δημόσιες γιορτές που έφερναν όλη την κοινότητα κοντά. Σχεδόν κάθε πόλη είχε ετήσιες θρησκευτικές γιορτές προς τιμήν των θεών – προστάτες της, οι οποίες αποτελούσαν αφορμές για κοινά γλέντια μουσική και πομπές.
Στην Αθήνα για παράδειγμα η γιορτή του Διονύσου κάθε άνοιξη ήταν το μεγαλύτερο πάρτι της χρονιάς. Μέχρι και 16.000 πολίτες συγκεντρώνονταν στο αμφιθέατρο στην πλαγιά του λόφου για να παρακολουθήσουν νέες τραγωδίες και κωμωδίες από διάσημους θεατρικούς συγγραφείς (Μεγάλα Διονύσια).
Η γιορτή ξεκινούσε με μια μεγάλη παρέλαση (πομπή) που συνόδευε ένα άγαλμα του Διονύσου, συνοδευόμενο από χορωδίες που τραγουδούσαν, τεράστια συμβολικά σκηνικά και άφθονο γλέντι με κρασί (Μεγάλα Διονύσια). Για μέρες, οι Αθηναίοι γελούσαν και έκλαιγαν μαζί με τις θεατρικές παραστάσεις, απολαμβάνοντας το δράμα τόσο ως ιερή τελετουργία όσο και ως μορφή μαζικής ψυχαγωγίας. Αυτές οι υπαίθριες θεατρικές γιορτές είχαν μια ατμόσφαιρα κάπου ανάμεσα σε μια θρησκευτική τελετή και ένα σύγχρονο καρναβάλι – η πόλη ενωμένη σε γιορτή, τέχνες και ευθυμία.
Ίσως η πιο διάσημη ψυχαγωγία να ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες ουσιαστικά ένα μεγάλο αθλητικό φεστιβάλ. Κάθε τέσσερα χρόνια αθλητές και πλήθος κόσμου από όλο τον ελληνικό κόσμο συγκλίνανε στην Ολυμπία για ένα πολυήμερο θέαμα προς τιμήν του Δία.
Οι θεατές κατασκήνωναν για τη διοργάνωση και επευφημούσαν με ατίθασο ενθουσιασμό μετά από κάθε αγώνισμα έλουζαν τους νικητές με λουλούδια και δάφνινα στεφάνια (Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες – Εγκυκλοπαίδεια Παγκόσμιας Ιστορίας). Η όλη υπόθεση ήταν τόσο κοινωνικό και πολιτιστικό γεγονός όσο και αθλητικό: οι πωλητές πουλούσαν τρόφιμα, οι ποιητές απήγγειλαν στίχους, ακόμη και ανακωχές κηρύσσονταν ώστε οι πόλεμοι να σταματήσουν για τους αγώνες.
Σε μια εποχή πολύ πριν από τις τηλεοράσεις ή τις συναυλίες στα γήπεδα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες παρείχαν επικό ενθουσιασμό και μια ευκαιρία στους Έλληνες να νιώσουν μια κοινή ταυτότητα μέσω του φιλικού ανταγωνισμού.
Τα διονυσιακά vibes συνεχίζουν ως σήμερα, καθώς η ελληνική παράδοση και οι άνθρωποί της φημίζονται για το κέφι τους και τη δυνατή σχέση τους με το γλέντι, καθιστώντας τη διασκέδαση αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής τους. Προφανώς, η ζωή είναι μικρή για να μην είσαι Έλληνας!
5 θεωρίες συνωμοσίας που πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και πόσο μοιάζουν με τις σημερινές
