Ο Πλάτωνας, διερεύνησε την έννοια της αγάπης σε αρκετούς από τους διαλόγους του, κυρίως στο “Συμπόσιο” και στον “Φαίδρο”.
Στο “Συμπόσιο”, ο Πλάτωνας παρουσιάζει μια σειρά από ομιλίες για τον έρωτα κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου, με τον Σωκράτη ως έναν από τους κύριους συμμετέχοντες. Η άποψη του Πλάτωνα για τον έρωτα μπορεί να συνοψιστεί στην έννοια του “πλατωνικού έρωτα”, ο οποίος υπερβαίνει την απλή σωματική έλξη. Διακρίνει δύο τύπους αγάπης: Τον “Έρωτα”, που αντιπροσωπεύει τη σωματική και παθιασμένη αγάπη, και την “Αγάπη”, που αντιπροσωπεύει μια πιο πνευματική και ανιδιοτελή αγάπη.
Στο “Συμπόσιο”, ο Πλάτωνας περιγράφει μια ανάβαση προς μια ανώτερη μορφή αγάπης. Το ταξίδι ξεκινά με την έλξη ενός ατόμου προς τη σωματική ομορφιά, αλλά μέσω του διανοητικού και φιλοσοφικού στοχασμού, μπορεί κανείς να ανέλθει στην εκτίμηση της ηθικής και πνευματικής ομορφιάς. Τελικά, η υψηλότερη μορφή αγάπης για τον Πλάτωνα είναι η αγάπη για τις αιώνιες και αναλλοίωτες Μορφές ή Ιδεώδη. Η σωματική ομορφιά θεωρείται ως σκαλοπάτι για τον στοχασμό της συμπαντικής ομορφιάς και αλήθειας.
Η φιλοσοφία του Πλάτωνα υποδηλώνει ότι η αληθινή αγάπη περιλαμβάνει τη σύνδεση της ψυχής και την επιδίωξη ανώτερων, υπερβατικών ιδανικών και όχι ότι βασίζεται αποκλειστικά σε φυσικές επιθυμίες. Αυτή η πλατωνική προοπτική είχε διαρκή επιρροή στη δυτική φιλοσοφία και στις συζητήσεις σχετικά με τη φύση της αγάπης.
Ποιο ήταν το δαιμόνιο του Σωκράτη; Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της φιλοσοφίας του !
Απόσπασμα από το βιβλίο «Θησαυρός 10.000 γνωμικών & αποφθεγμάτων»
«Η Αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους, και γλυκόν ύπνο στους δυστυχείς.
Είναι αυτή πού διώχνει από μας το αίσθημα της εχθρότητας και μας γεμίζει με κείνο της φιλίας. Αυτή οργανώνει τις φιλικές συγκεντρώσεις, τις γιορτές, τούς χορούς και τις θυσίες, μπαίνοντας επικεφαλής τους. Δίνει πραότητα και μαλακώνει την τραχύτητα του χαραχτήρα.
Χαρίζει την καλή θέληση και απομακρύνει την εχθρότητα αγαπητή στον αγαθό, θαυμαζόμενη κι απ’ τούς σοφούς κι από τούς θεούς, φθονούμενη απ’ όσους ατύχησαν, και κτήμα των τυχερών, είναι o γονιός της ευμάρειας, της τρυφερότητας, της κομψότητας, της χάρης, της επιθυμίας και της μετάνοιας στοργική στους καλούς κι’ αποστρεφόμενη τούς κακούς στη δουλειά, στο φόβο, στην επιθυμία, οδηγός στο λόγο, συμπαραστάτης, υποστηριχτής κι’ άριστος σωτήρας το στολίδι και των θεών και των ανθρώπων ο καλύτερος και πιο όμορφος ηγέτης, πού έπρεπε ν’ ακολουθεί κάθε άνθρωπος, υμνώντας τις αρετές της και τραγουδώντας το μελωδικό της τραγούδι, πού καταπραΰνει το πνεύμα όλων και των θεών και των ανθρώπων.»
(Πλάτων)
Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος συνάντησε τον Διογένη – Ο διάλογος που έμεινε στην «ιστορία»
