Περπατώντας με την Κική Δημουλά: «Μόνη, ἐντελῶς μόνη, περπατῶ στὸ δρόμο καὶ…»

Μερικές φορές, η ποίηση αποκαλύπτει τον κόσμο σαν μια περαστική σκιά, παράξενη, αιθέρια, αλλά και τολμηρά κοντινή. Η Κική Δημουλά, μια από τις πιο αγαπημένες σύγχρονες ποιήτριες της Ελλάδας, αρπάζει αριστοτεχνικά αυτές τις φευγαλέες στιγμές και τις περιστρέφει σε απροσδόκητες αποκαλύψεις.

Στα «Γεγονότα» η Δημουλά μάς βάζει σε έναν συνηθισμένο δρόμο, μόνο και μόνο για να μας ρίξει σε ένα σύμπαν από επείγοντα ηλιοβασιλέματα και μεταμεσονύκτιες συνωμοσίες. Είναι ένας τόπος όπου το φεγγάρι γίνεται άγρυπνο μάτι και το πιο απλό βήμα προς τα εμπρός μπορεί να ανατρέψει το σύμπαν μέσα σε ένα ανοιγοκλείσιμο ενός σύννεφου.

Για όσους από εμάς επιθυμούμε βάθος και μια εμβάθυνση σε λογοτεχνικούς κόσμους σαν ιστορία, οι στίχοι της Δημουλά είναι μια ακαταμάχητη υπόσχεση. Υφαίνει επιδέξια τον μοναχικό της ομιλητή ένα «εγώ» που περπατάει, παρατηρεί και στέκεται με δέος μπροστά στο μυστικό θέατρο του ουρανού- μέσα στη ροή των συμπαντικών γεγονότων. Και με κάθε φευγαλέα εικόνα, αντιμετωπίζουμε τη δική μας λαχτάρα για σύνδεση, τη δική μας περιστασιακή αίσθηση αορατότητας.
(Διαβάστε το ποίημα της παρακάτω)

Κική Δημουλά: «Λυπάμαι τις νοικοκυρές έτσι που αγωνίζονται κάθε πρωί να διώχνουν…»

Γεγονότα
Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό…

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο…

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.