Ο τρόπος που αγαπάς φανερώνει τα παιδικά σου χρόνια κι εμείς (μάλλον) το μάθαμε αργά.
Ήμουν 25 χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά: Ο τρόπος που αγαπάς δεν είναι δικός σου. Είναι δώρο – ή πληγή – από τα παιδικά σου χρόνια.
Κάθισα πίσω στην καρέκλα όχι από στοχασμό αλλά γιατί ένιωσα ότι κάποιος έκανε μια τομή στην καρδιά μου. Ποτέ δεν είχα συνδέσει την ένταση των συναισθημάτων μου. Γιατί ζηλεύω υπερβολικά, ότι φοβάμαι να με αφήσουν, ότι νιώθω ανασφάλεια όταν κάποιος με αγαπάει πραγματικά, με το μικρό παιδί που κάποτε περίμενε για ένα μπράβο για λίγη παραπάνω προσοχή, για να νιώσει σημαντικό.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Ο Γιωσαφάτ κάποτε μας δίδαξε πως: «Η αγάπη κρατάει μακριά …»
Η αρχή βρίσκεται (όπως πάντα) στον Φρόυντ.
Αν ζούσε σήμερα ο Φρόυντ θα είχε γίνει meme πριν καν προλάβει να αρθρώσει τη λέξη «libido». Aλλά καμιά viral κουβέντα δεν μπορεί να αφαιρέσει τη δύναμη της σκέψης του:
Οι σχέσεις μας δεν είναι τωρινές. Είναι αναπαραστάσεις.
Αγαπάμε λέει μέσα από το φίλτρο των πρώτων μας σχέσεων. Ψάχνουμε, σχεδόν ασυνείδητα κάποιον που θα μας κάνει να ξαναζήσουμε αυτό που κάποτε γνωρίσαμε ως αγάπη. Ακόμη κι αν ήταν προβληματική.
Όλα παίζουν στον πρώτο γύρο – John Bowlby
Εδώ έρχεται ο Bowlby πιο ήρεμος αλλά εξίσου αμείλικτος. Σύμφωνα με τη θεωρία του ο τρόπος που ένας άνθρωπος αγάπησε η δεν αγάπησε το παιδί που ήσουν χτίζει μέσα σου το μοντέλο των σχέσεων.
Το παιδί που έμεινε να περιμένει τον γονιό να γυρίσει είναι το ενήλικο που δεν απαντάει στα μηνύματα, που εξαφανίζεται χωρίς εξηγήσεις.
Το παιδί που έμαθε ότι η αγάπη είναι έλεγχος και φόβος γίνεται ο σύντροφος που ζηλεύει υπερβολικά, που σε θέλει κολλημένο επάνω του και φοβάται παθολογικά τη φυγή σου.
Το παιδί μου του έλεγαν «μην είσαι ευαίσθητος» γίνεται ο ενήλικας που φοβάται ή δεν ξέρει να δείξει την αγάπη του.
Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, σύμφωνα με τον Έριχ Φρομ.
«Η αγάπη είναι μια τέχνη και μαθαίνεται». Όπως η μουσική ή το γράψιμο. Πρώτα πρέπει να θες να μάθεις, να δεις την πληγή, να τη φροντίσεις, να μην αφήσεις την παιδική σου ανάγκη να καπελώνει τον ενήλικο που μπορεί να αγαπήσει χωρίς φόβο.
Και η Alice Miller; Η φωνή του παιδιού που δεν ακούστηκε.
Σε κάθε της σελίδα «ουρλιάζει» για το παιδί που μεγάλωσε με ευγενικούς γονείς αλλά όχι παρόντες. Το παιδί που δίδαξαν να χαμογελάει, όχι να νιώθει. Κι έτσι μεγαλώνεις και νιώθεις ενοχές όταν θες περισσότερη αγάπη.
Και λοιπόν τι κάνεις με όλα αυτά;
Δεν μπορείς να αλλάξεις τα παιδικά σου χρόνια αλλά όπως λέει ο Ίρβιν Γιάλομ πρέπει κάποτε να κόψεις τον ομφάλιο λώρο που σε συνδέει με τα παιδικά σου χρόνια και τους γονείς σου και να χρησιμοποιείς όλο και λιγότερο τα μοντέλα που έφτιαξες για να επιβιώσεις σ’ αυτά τα περιβάλλοντα.
Τώρα ζεις σ΄ ένα διαφορετικό περιβάλλον και μπορείς να δημιουργήσεις ένα νέο μοντέλο, να αγαπήσεις, όχι για να πάρεις αλλά γιατί επιτέλους έχεις να δώσεις.
Διαβάστε περισσότερα από τη λογοτεχνική μας πραμάτεια.
- Ο υπαρξιακός «ιδρώτας» του Καραγάτση: «Ο έρωτας είναι ένα χρέος προς …»
- Η συμβουλή της Ελένης Αρβελέρ: «Μπροστά στα παιδιά πρέπει να είσαι …»
- Δύο ελληνικά βιβλία που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία (αν όχι, τουλάχιστον να τα διαβάσουμε όλοι)
- Η πιο σκληρή αλήθεια της Μαλβίνας για τον έρωτα: «Πάλι κολλάς, για να γλιτώσεις από μια…»
- Χέμινγουεϊ: «Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον είναι να…»
- Η πιο ειλικρινής εξομολόγηση της Δημουλά για την ευτυχία: «Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να…»
- Μίλαν Κούντερα: «Ο άνθρωπος προδίδει, όχι όταν απατά, αλλά όταν …»
