Νίκος Καζαντζάκης, ένα όνομα μια ιστορία. Παρόμοια έμπνευση ή λογοκλοπή;
Μπορεί να είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος πεζογράφος μας, μπορεί να είναι από τους κύριους λογοτεχνικούς εκπρόσωπους μας στον κόσμο όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει και εχθρούς, το αντίθετο μάλιστα. Πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων έχουν εκφράσει την αρνητική τους γνώμη για τον Καζαντζάκη, αναγνωρίζοντας όμως το ταλέντο του στη γραφή.
Πρώτοι και καλύτεροι ο Ρένος Αποστολίδης, ο Δημήτρης Λιαντίνης, ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας Γιώργος Σεφέρης και η Λιλή Ζωγράφου.
Μία από τις σημαντικότερες κατηγορίες τους ήταν αυτή της λογοκλοπής. Σίγουρα, στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση όμως ο δρόμος μεταξύ της παρόμοιας ιδέας μέχρι την στεγνή αντιγραφή είναι μεγάλος και σίγουρα αθέμιτος.
Προσωπικά ξαφνιάστηκα και απογοητεύτηκα όταν διάβασα πως ακόμα και η πιο γνωστή του φράση, το περίφημο “Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος” είναι αντιγραμμένο από τον Κύπριο φιλόσοφο Δημώνακτα, ο οποίος έζησε το 200 μ.Χ.
Ρένος Αποστολίδης: «υπάρχουν παντού οι άξιοι…οι άνθρωποι – και να τους βρήτε, να τους βρούμε»
Ας δούμε παρακάτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο «Αδερφοφάδες» (κεφάλαιο VII), το οποίο αν και όμορφα λογοτεχνικά δοσμένο, σύμφωνα με τον Δημήτρη Λιαντίνη είναι αντιγραφή από το βιβλίο των νεκρών της Αιγύπτου:
«Ο θάνατος τριγυρνάει το νου μου σήμερα, κι είμαι σαν τον άρρωστο που ξαναβρίσκει την υγειά του, σα να σηκώθηκα μετά από μεγάλη αρρώστια.
Ο θάνατος τριγυρνάει το νου μου σήμερα και μοιάζει με την ευωδιά που χύνουν τα λουλούδια κι είναι σα να κάθουμαι απάνεμα μέσα στην καταιγίδα.
Ο θάνατος τριγυρνάει το νου μου σήμερα και μοιάζει με τη λαχτάρα του ανθρώπου για το σπίτι του, ύστερα από πολλά πολλά χρόνια αιχμαλωσία.»
