Για άλλη μια φορά μπροστά μας ο Καβάφης! Φοβόμαστε τη μνήμη; Αυτή τη ραδιούργα που ρομαντικοποιεί σαν αριστοτέχνης σκηνοθέτης ακόμη και τον χειρότερο πόνο; Αυτό το τσίμπημα του έρωτα ακόμη και του θανάτου μοιάζει σαν πανύψηλη σκιά που υπερβαίνει τη θνητή ύπαρξή μας.
Ο Καβάφης πιάνει στα δίχτυα της πένας του μια φευγαλέα ηχώ, μια εφήμερη ανάμνηση που τα θραύσματά της στοίχειωσαν το μυαλό του. Ας κρατήσουμε τις στιγμές που ξεθωριάζουν και θολώνουν με το πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε ακόμη και ο Αλεξανδρινός ποιητής δεν κατάφερε να τις απωλέσει και τα νοητά του δάχτυλα έγραφαν αδιάκοπα…
Όταν ο Καβάφης έγραφε ποίηση ο κόσμος αναγεννιόταν: Τα 10 σπουδαιότερα ποιήματά του
Μακριά
Θα ’θελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβήσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακριά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί…
Εκείνη του Αυγούστου — Αύγουστος ήταν; — η βραδιά…
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά…
Α ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί.
