Ο ιδιαίτερος έρωτας του Αλαίν ντε Μποττόν: «Η ερωτική μας πείνα αρπάζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά και…»

Ο Αλαίν ντε Μποττόν γράφει με την κομψότητα ενός φιλοσόφου και την οικειότητα ενός φίλου.

Το έργο του Αλαίν ντε Μποττόν μεταφέρει τις μεγαλειώδες ιδέες των μεγάλων στοχαστών και τις μεταφράζει σε κάτι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στην ακατάστατη, καθημερινή μας ζωή. Ο Αλαίν ντε Μποττόν μας εισάγει σε έναν κόσμο, όπου η φιλοσοφία δεν είναι μακρινή, αφηρημένη δύναμη, είναι ένας οδηγός για την περιπλάνηση στον έρωτα, τη δουλειά και τις ήσυχες στιγμές αβεβαιότητας που όλοι αντιμετωπίζουμε.

Θα βρείτε σοφία στο φαινομενικά καημερινό, καθώς συνδυάζει αριστοτεχνικά τη διάνοια και το συναίσθημα, μετατρέποντας το καθημερινό σε πεδίο για βαθύ προβληματισμό.

Βιβλία του Αλαίν ντε Μποττόν προς εξερεύνηση:

The Architecture of Happiness
The Consolations of philosophy
Status Anxiety
The Course of love
How Proust can change your life

Τι εννοούσε ο Όσκαρ Ουάιλντ με τη φράση του: «Ο καλύτερος τρόπος ν’ αντιστέκεσαι σε έναν πειρασμό, είναι να υποκύπτεις σ’ αυτόν»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν, «Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα» – Εκδόσεις Πατάκη.

«Το ότι ερωτευόμαστε τόσο απότομα, οφείλεται μάλλον στο ότι η διάθεση για έρωτα έχει εκδηλωθεί πριν δούμε το προσφιλές πρόσωπο – η ανάγκη επινοεί τη λύση της.

Η εμφάνιση του προσφιλούς προσώπου δεν είναι παρά το δεύτερο στάδιο στην προγενέστερη ανάγκη να ερωτευτούμε.

Η ερωτική μας πείνα αρπάζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά, και η λαχτάρα μας στερεοποιείται πάνω του».

«Σύμφωνα με τον Όσκαρ Ουάιλντ, κάθε φορά που ερωτευόμαστε, απαιτείται να θριαμβεύσει η ελπίδα επί της αυτογνωσίας.

Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δεν θα βρούμε στον άλλο όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας: τη δειλία, την αδυναμία, την οκνηρία, την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς, την ωμή βλακεία.

Κυκλώνουμε σε ένα ερωτικό σιρίτι τον καλό μας ή την καλή μας, και αποφασίζουμε πως, κατά κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, ότι περικλείεται από αυτό δεν θα βαρύνεται από τα δικά μας ελαττώματα και άρα θα είναι αξιέραστο.

Βρίσκουμε στο προσφιλές μας πρόσωπο μια τελειότητα που αδυνατούμε να την διακρίνουμε στον εαυτό μας και ελπίζουμε ότι, μέσω της ένωσης μας μαζί του, κάπως θα γίνει και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε (παρά τις αντενδείξεις της αυτογνωσίας μας) μια έστω επισφαλή πίστη στο ανθρώπινο γένος».