Ο Τσέζαρε Παβέζε (1908-1950), Ιταλός μυθιστοριογράφος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη λογοτεχνία του 20ού αιώνα με τα διεισδυτικά έργα του, τα οποία εμβαθύνουν στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο Τσέζαρε Παβέζε γεννήθηκε στην αγροτική Ιταλία, η πρώιμη έκθεση του Παβέζε στα σκληρά τοπία της γενέτειράς του θα διαπερνούσε αργότερα το συγγραφικό του έργο, αντανακλώντας μια βαθιά σύνδεση με τις ρίζες του.
Η λογοτεχνική καριέρα του Παβέζε άνθισε κατά τη διάρκεια των ταραγμένων ετών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου τα έργα του περιηγήθηκαν στους υπαρξιακούς αγώνες των ατόμων που παλεύουν με τις κοινωνικές αλλαγές και την προσωπική τους ταυτότητα. Το μυθιστόρημά του “Το φεγγάρι και οι φωτιές” αποτελεί μια οδυνηρή εξερεύνηση της μεταπολεμικής απογοήτευσης, προσφέροντας ένα βαθύ σχόλιο για τον αντίκτυπο των ιστορικών γεγονότων στον ατομικό ψυχισμό.
Ως κριτικός λογοτεχνίας, ο Παβέζε διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην παρουσίαση της αμερικανικής και βρετανικής λογοτεχνίας στο ιταλικό κοινό. Οι μεταφράσεις και τα κριτικά δοκίμιά του ανέδειξαν την πολυμάθειά του, συμβάλλοντας σημαντικά στη διαπολιτισμική ανταλλαγή ιδεών στο μεταπολεμικό λογοτεχνικό τοπίο.
Με τραγικό τρόπο, η ζωή του Παβέζε διακόπηκε όταν αυτοκτόνησε το 1950. Παρά τη συντομία της ύπαρξής του, η λογοτεχνική κληρονομιά του Τσέζαρε Παβέζε διαρκεί, διάσημη για το ενδοσκοπικό της βάθος και την ικανότητά της να συλλαμβάνει την ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο.
Οι λύσεις της δέσμευσης από τον Μπουκάι: «Το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος..»
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου – 22 Μαρτίου 1950 σε μετάφραση του Σωτήρη Τριβιζά
Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου –
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ’ το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα ναι μια άδεια λέξη,
κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θά ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σαν ν’ αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν’ αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν’ ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατεβούμε στην άβυσσο βουβοί.
Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα:
Μπέρτολτ Μπρεχτ: Σαν παράδειγμα για τον σωστό τρόπο να βοηθάς τους φίλους (απόσπασμα)
Πάμπλο Νερούντα – Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα, ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει
Χρήστος Γιανναράς: Το αληθινὸ πάθος είναι η μεγάλη και απεριόριστη δίψα της ψυχής
Ο προβλεπτικός Ντοστογιέφσκι: «Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό»
