Ο ερωτικός σπαραγμός του Τάσου Λειβαδίτη: «Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες...»

Ο έρωτας όταν βιώνεται στην πιο αγνή, την πιο καταστροφική του μορφή, είναι ταυτόχρονα έκσταση και ελεγεία.

Ο Τάσος Λειβαδίτης με την καυστική ποιητική φωνή του θρηνεί τον έρωτα αλλά ταυτόχρονα τον λατρεύει και τον κλαίει μ’ έναν τρόπο που μοιάζει σχεδόν ιερός.

Οι στίχοι του δεν είναι διακηρύξεις είναι εξομολογήσεις, ψιθυριστές στην άκρη της απελπισίας στο κατώφλι της λαχτάρας.

«Συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν σε γνωρίσω». Με αυτή την ομολογία, ο Λειβαδίτης αποτυπώνει το αβάσταχτο βάρος της αγάπης, της αγάπης που φτάνει πολύ αργά, της αγάπης που χάνεται, της αγάπης που παραμένει σαν πληγή που αρνείται να επουλωθεί.
(Διαβάστε το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη)

Συγχώρα με, αγάπη μου – Τάσος Λειβαδίτης

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου…
Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ…
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες…
Γιατί πρὶν μπεῖς ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..
Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς…
Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα…
Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή…
Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας…
Θάθελα νὰ φωνάξω τ’ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ’ ὅλη μου τὴ δύναμη…
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει…
Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω…
Μισῶ τὰ μάτια μου,
ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου…
Θὰ σ’ ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,
ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς
σ’ ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,
ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας
σ’ἕνα σπίτι που’ πιάσε φωτιά,
ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ
κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω
γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος…
Κι ἐσύ, ἀγαπημένη, ὅταν μὲ διώχνεις,
κλείνεις ἔξω ἀπ’ τὴν πόρτα σου
ἕναν ὁλάκερο πικραμένο κόσμο…
Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον,
εἴμαστε κιόλας νεκροί…
Ἂν βροῦν ἕναν ἄνθρωπο νεκρὸ
ἔξω ἀπ’ τὴν πόρτα σου,
ἐσὺ θὰ ξέρεις,
πῶς πέθανε σφαγμένος
ἀπ’ τὰ μαχαίρια τοῦ φιλιοῦ,
ποῦ ὀνειρευότανε γιὰ σένα…
Ποδοπάτησε μέ,
νὰ ἔχω τουλάχιστον τὴν εὐτυχία
νὰ μ’ἀγγίζεις…